دانلود و خرید کتاب صوتی ته کلاس ردیف آخر صندلی آخر

کتاب صوتی «ته کلاس، ردیف آخر، صندلی آخر» نوشتهٔ لوییس سکر با ترجمهٔ پروین علی پور و گویندگی آرش راسخ توسط رادیو گوشه منتشر شده است. ته کلاس، ردیف آخر، صندلی آخر برندهٔ ۱۹ جایزهٔ مربوط به کتاب‌های کودک‌ونوجوان است.

درباره کتاب صوتی ته کلاس، ردیف آخر، صندلی آخر

داستان کتاب ته کلاس، ردیف آخر، صندلی آخر از این قرار است که دانش‌آموز جدیدی به نام جف فیشکین از واشنگتن دی سی به مدرسه‌ای که برادلی چاکرز در آن درس می‌خواند منتقل شده و تلاش می‌کند تا با او رابطهٔ دوستی برقرار کند؛ اما مانند بقیه در این کار ناکام می‌ماند. برادلی چاکرز بزرگ‌ترین و خشن‌ترین شاگرد کلاس پنجم مدرسه است که همیشه در ته کلاس، ردیف آخر، صندلی آخر می‌نشیند. دلیل اینکه او هیچ‌گاه دوستی ندارد، رفتارهای ناشایستش است که همه را عصبانی می‌کند.

رمان ته کلاس، ردیف آخر، صندلی آخر به توصیف دقیق و زیبای روحیات و عواطف شاگردان این مدرسه و پیچیدگی رفتار با آن‌ها می‌پردازد. این اثر با روایت این داستان که چگونه برادلی از شخصیتی منفور به فردی دوست‌داشتنی تبدیل می‌شود، شیوهٔ برخورد صحیح با کودکان و نوجوانان را نشان می‌دهد.

کتاب صوتی ته کلاس، ردیف آخر، صندلی آخر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این اثر برای دانش‌آموزان سال‌های پایانی دبستان مناسب است. همچنین شنیدن آن برای والدین و معلم‌ها نیز خالی از لطف نیست.

بخشی از کتاب صوتی ته کلاس، ردیف آخر، صندلی آخر

«بچه‌هایی هستند که تنها با یک نگاه معلوم می‌شود تُف‌اندازهای ماهری هستند! برادلی چاکرز از همین قماش بود. قیافه‌اش داد می‌زد که تُف‌اندازی‌اش حرف ندارد!

برادلی بزرگ‌ترین و خشن‌ترین شاگرد کلاس خانم ایبل بود. از سایر شاگردان کلاس بزرگ‌تر بود، چون کلاس چهارم رفوزه شده بود. حالا کلاس پنجم بود و احتمالاً در این کلاس هم درجا می‌زد!

جف، ابتدا ناباورانه نگاهش کرد. بعد یک دلار به او داد و تَر و فرز در رفت!

برادلی خندید و به بچه‌هایی که از رفتار او حسابی حال کرده بودند نگاه کرد.

پایانِ زنگ تفریح، وقتی وارد کلاس شد، خیلی تعجب کرد که خانم ایبل چیزی به او نگفت! چون گمان کرده بود جف از او شکایت می‌کند و او ناچار می‌شود یک دلارش را پس بدهد.

به هر حال، مانند همیشه، پشت میزش، تهِ کلاس... ردیف آخر... صندلی آخر نشست. فکر کرد: طرف ترسیده که چُغلی‌ام را بکند! می‌داند اگر چُغلی بکند، تو صورتش می‌کوبم! و با خودش خندید.

در ساعت ناهار هم ناهارش را تنهایی خورد.

بعد از ناهار همین که به کلاس برگشت، خانم ایبل او را سر میزش صدا زد.

برادلی پرسید: «کی، من؟ خانم، من که کاری نکرده‌ام!» و با خشم به جف که تازه سر جایش نشسته بود چشم‌غُرّه رفت.

خانم ایبل پرسید: «یادداشتم را به مادرت دادی؟»

ـــ ها؟ چه یادداشتی؟ شما بهم یادداشتی ندادید!

خانم ایبل آهی کشید و گفت: «برادلی، بهت دادم. در واقع، دو تا هم دادم، چون بهم گفتی که اولی را ازت دزدیدند.»

برادلی گفت: «آهان، درست است! آن را که خیلی وقت پیش به مادرم دادم!»

خانم ایبل با بدگمانی نگاهش کرد و گفت: «برادلی، من فکر می‌کنم خیلی مهم است که مادرت فردا به مدرسه بیاید.» »