کتاب رهنامه سعادت

کتاب رهنامه سعادت اثری از حبیب کاظمی و شامل صد و سی آموزه اخلاقی و نکته معنوی برای همه است که در شرکت چاپ و نشر بین الملل منتشر شده است.

درباره کتاب رهنامه سعادت

حبیب کاظمی در کتاب رهنامه سعادت، صد و سی آموزه اخلاقی و نکته معنوی را گردآوری کرده است که برای همه قابل استفاده است و ریشه و مایه‌های نخستین آنها را می‌توان در قرآن کریم و معارف اهل بیت (ع) جستجو کرد. اما چرا به چنین کتاب‌هایی نیاز داریم؟

احتیاج انسان به این رهنمودهای معنوی، هر روز بیشتر از دیروز می‌شود. اکنون دنیای ما به دلیل هجوم دنیاگرایی حداکثری به زیست فردی و اجتماعی ما، به شدت تحت تاثیر قرار گرفته است و از این رو، بیش از پیش به انس با این آموزه‌ها نیازمندیم. بسیاری از این نکته‌ها و گفتارها، برای دانش‌افزایی یا تبدیل مجهولات خواننده به معلومات نیست؛ بلکه بیشتر از باب یادآوری است و می‌دانیم که در اخلاقیات، تکرار و بازگویی و تذکار، لازم است؛ زیرا «در شنیدن، اثری است که در دانستن نیست.»

آنچه خوب است درباره این کتاب بدانیم این است که حبیب کاظمی این اثر را به نوعی به عنوان بازنویسی بخش‌هایی از کتاب دیگرش، به نام الومضات انجام داده است. کتاب الومضات، دربر دارنده ششصد متن کوتاه است که در آنها، برخی آموزه‌های اخلاقی دین، بازگویی شده است. این کتاب، پیشتر به نام «آنچه بر دل گذشت» ترجمه و منتشر شده بود. رهنامه سعادت، گزیده‌ای دیگر از آن اثر است که افزون بر ترجمه، همراه حذف و اضافات بسیار است. خواننده این اثر درمی‌یابد که «سعادت» گنجی است که چندان دور از دسترس نیست؛ اما بدون رهنما و راهنامه و گنج‌شناس هم راه به جایی نمی‌برد.

کتاب رهنامه سعادت را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

خواندن کتاب رهنامه سعادت را به تمام دوست‌داران مطالعه کتب مذهبی پیشنهاد می‌کنیم 

بخشی از کتاب رهنامه سعادت

محرومیت از الطاف الهی و طعم تلخ فراق، بار سنگینی است كه مؤمن را از پای درمی آورد و او را در آتش هجران، میگدازد. چاره چیست؟ صبر و امید. 

مؤمن، هرگز نومید نمیشود و از هرفرصتی كه دست دهد، راهی به سوی او میجوید. نومیدی، راهزن است و ایمان را به خاک سیاه مینشاند. در این راه كه از خطا و خطر، سرشار است، مؤمن سرمایه ای گرانقدرتر از امید به رحمت بی پایان پروردگار ندارد. مؤمن، بر رنج و درد هجران، که خود موجب آن است، صبر پیشه میكند و از پس این صبر، انتظار اقبال خداوند را می کشد. او از پریشان حالی خود نومید نمیشود؛ اگرچه نباید در آن حال ایستاد که ادامە آن موجب دلمردگی است؛ اما میداند كه این پریشان حالی با تلاشی که برای کنار زدن پرده های حجاب از دل می کند، درخت ایمان را در قلب او بارور خواهد کرد و طعم شیرین وصال را بار دیگر خواهد چشید. 

بدینرو است كه در كلمات معصومین (ع) آمده است: 

صبر برای ایمان، همچون سر برای بدن انسان است. تا وقتی سر در بدن باشد، امیدحیات هست و تاوقتی كه رشتە صبر بریده نشود، چراغ ایمان در دل زنده است. 

اگر کسی همە جهان و جهانیان را خاندان خداوند بداند، نگاهش به دیگران، لطیفتر و زیباتر خواهد شد. اگر از آنها آزاری به او برسد، نمی‌رنجد؛ زیرا میداند که خداوند خانوادە خود را دوست دارد و به آنان محبت میورزد. اگر خدا با بندگانش مهربان است، چرا ما با آنان نامهربانی كنیم؟ خداوند کسی را که بااهل و عیال او از سر محبت رفتار کند، عزیز میدارد. در روایات آمده است: «محبوبترین مردم نزد خداوند کسی است که نفعی از او به عیال الله برسد و آنان را شاد کند.»