کتاب گزیده غزلیات شمس

در کتاب پیش رو گزیده غزلیات شمس مولانا جلال‌الدین محمد بلخی (مولوی) را با مقدمه و شرح لغات استاد محمدرضا شفیعی کدکنی می‌خوانید.

درباره کتاب گزیده غزلیات شمس

 این اثر یکی از کتاب‌های مجموعه سخن پارسی است که به دبیری احمد سمیعی در انتشارات امیرکبیر به چاپ رسیده است. شاهکارهای ادب فارسی در این مجموعه به شیوه‌ای نو برای استفاده علاقه‌مندان به ویژه دبیران و دانشجویان منتشر شده است. کوشش شده که متن‌ها هرچه درست‌تر نقل شوند و به حل دشواری‌های گوناگون آنها هرچه بیشتر کمک شود تا خواننده بتواند بدون کمک استاد، معانی و دقایق را دریابد. نویسنده و ارزش کار او و همچنین مقام او در تاریخ ادب فارسی نیز در کتاب‌های این مجموعه معرفی شده‌اند. محققان و مولفان این مجموعه نیز همگی از اساتید بزرگ و به‌نام این حوزه‌اند. 

 غزلیات شمس که به دیوان شمس و دیوان کبیر نیز معروف است مجموعه غزلیات مولانا است. بی‌شک تاکنون در ادبیات فارسی و فرهنگ اسلامی و فراتر از آن فرهنگ بشری در هیچ مجموعه‌ شعری به اندازه دیوان شمس تحرک و حیات و عشق موج نمی‌زند. این اثر هم از نظر تخیل و محتوا و هم از نظر زبانی در اوج است و استادی مولانا را چون آیینه‌ای تمام قد می‌نمایاند. این اثر را با شرح و مقدمه استاد و ادیب بزرگ ایرانی، محمدرضا شفیعی کدکنی می‌خوانید.

 خواندن گزیده غزلیات شمس را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 دانشجویان ادبیات فارسی، اساتید و معلمان این رشته و علاقه‌مندان به آثار مولانا مخاطبان این کتاب‌اند.

 غزل شماره ۳۹ از دیوان شمس

آه که آن صدر سرا می‌ندهد بار مرا

می‌نکند محرم جان محرم اسرار مرا

نغزی و خوبی و فرش آتش تیز نظرش

پرسش همچون شکرش کرد گرفتار مرا

گفت مرا مهر تو کو رنگ تو کو فر تو کو

رنگ کجا ماند و بو ساعت دیدار مرا

غرقه جوی کرمم بنده آن صبحدمم

کان گل خوش بوی کشد جانب گلزار مرا

هر که به جوبار بود جامه بر او بار بود

چند زیانست و گران خرقه و دستار مرا

ملکت و اسباب کز این ماه رخان شکرین

هست به معنی چو بود یار وفادار مرا

دستگه و پیشه تو را دانش و اندیشه تو را

شیر تو را بیشه تو را آهوی تاتار مرا

نیست کند هست کند بی‌دل و بی‌دست کند

باده دهد مست کند ساقی خمار مرا

ای دل قلاش مکن فتنه و پرخاش مکن

شهره مکن فاش مکن بر سر بازار مرا

گر شکند پند مرا زفت کند بند مرا

بر طمع ساختن یار خریدار مرا

بیش مزن دم ز دوی دو دو مگو چون ثنوی

اصل سبب را بطلب بس شد از آثار مرا