کتاب سفر به ماه

کتاب سفر به ماه داستانی از ژول ورن، پادشاه‌ داستان‌های علمی تخیلی است. این داستان درباره سفر به ماه است و اولین بار در سال ۱۸۶۵ منتشر شد. اولین انسان، نیل آرامسترانگ، در ۲۰ ژوئیه ۱۹۶۹ یعنی حدود صد سال بعد از نوشته شدن این داستان به کره ماه قدم گذاشت. 

این داستان را مجید ریاحی برای مخاطبان نوجوان ترجمه کرده است.

درباره کتاب سفر به ماه

سفر به ماه شاهکاری از ژول ورن است. یک خیال‌پردازی‌ شجاعانه و خلاقانه که بعدها، چیزی حدود صد سال بعد به حقیقت پیوست. 

جنگ‌های داخلی آمریکا به پایان رسیده است و توپچی‌ها بیکار شدند.آن‌ها در محل قرار ملاقات‌های همیشگی‌شان دور هم نشسته‌اند و خاطرات روزهای گذشته را مرور می‌کنند و از بیکاری خود می‌نالند. در همین حین ایده‌ای به ذهن رئیس باشگاه توپچی‌ها می‌رسد: او می‌خواهد توپی غول‌آسا به ماه بفرستد و به این ترتیب با قمر زمین، ارتباط برقرار کند. 

همه‌ کارها انجام می‌شود تا اینکه مردی فرانسوی با تلگرافی عجیب از راه می‌رسد و برنامه را تغییر می‌دهد. او می‌گوید «گلوله‌ای استوانه ‌مخروطی را جایگزین خمپاره کروی کنید. می‌خواهم داخلش به ماه بروم». او به همراه رئیس باشگاه و یک دانشمند به ماه سفر می‌کنند و شرح این سفر را می‌توانید در کتاب سفر به ماه بخوانید. 

کتاب سفر به ماه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

سفر به ماه برای تمام دوست‌داران کتاب‌های تخیلی و علاقه‌مندان به ژانرهای علمی تخیلی و فانتزی جذاب است. 

درباره ژول ورن 

ژول گابریل ورن ۸ فوریه ۱۸۲۸ در فرانسه به دنیا آمد. او به شدت به ادبیات و نمایشنامه نویسی علاقه‌مند بود اما به درخواست خانواده‌اش در رشته حقوق تحصیل کرد. اما ذوق و علاقه‌اش دوباره او را به سمت ادبیات کشاند. تخیل او باعث شد تا آثار جذابی بیافریند که هنوز هم در تمام دنیا طرفدار داشته باشد و کتاب‌هایش به زبان‌های بسیاری ترجمه شود. در حقیقت ژول ورن بعد از آگاتا کریستی، دومین نویسنده‌ای است که آثارش به تمام زبان‌ها ترجمه شده است.

از میان مشهورترین کتاب‌های ژول ورن می‌توان به سفر به مرکز زمین، دور دنیا در هشتاد روز، بیست هزار فرسنگ زیر دریا، پنج هفته در بالن و میشل استروگف اشاره کرد. داستان‌های عموما داستان‌هایی تخیلی هستند که بسیاری از آن‌ها کمی بعد به واقعیت بدل شده‌اند.  ژول ورن در ۲۴ مارس ۱۹۰۵ در ۷۷ سالگی در امیان، فرانسه چشم از جهان فروبست.

بخشی از کتاب سفر به ماه

در یـک عصـر بـه خصـوص، سـه تـن از اعضـای ایـن باشـگاه در آنجـا دور هـم جمـع شـده بودنـد. جنـگ تمـام شـده بـود و دیگـر توپـی سـاخته نمی‌شــد و بــرای ســاخت توپ‌هــای بهتــر و جدیدتــر هــم نقشــه‌ای و طرحــی ارائــه نشــده بــود. آن ســه مــرد ســاکت و صامــت آنجــا نشســته بودنــد. ســرانجام یکــی از آن‌هــا صحبــت کــرد. نامــش تــام هانتــر بــود. او گفت:

«عجـب زندگـی کسـل کننده‌ای! کاری نیسـت کـه بکنیـم. دیگـر کسـی بـه تـوپ احتیـاج نـدارد و شـاید هرگـز هـم ایـن نیـاز پیـش نیایـد. مـا دیگـر کاری نداریـم کـه بکنیـم.»

بیلزبـی بـا یـک دسـت بـه طرح‌هایـی از تـوپ کـه روی دیوارهـای تـالار آویـزان بودنـد اشـاره کـرد. دسـت دیگـرش در اثـر انفجـار تـوپ آسـیب دیـده بـود. او بـا خنـده اندوه بـاری گفـت:

«این‌هــا همــه بــه گذشــته تعلــق دارنــد. یــک وقتــی دولتی‌هــا پشــت در اتاق‌مــان می‌ایســتادند و ســربازها هــم جلــوی پایمــان زانــو می‌زدنــد و می‌گفتنـد: تـوپ! تـوپ! بـه مـا توپ‌هـای بیشـتر و بهتـری بدهیـد. ولـی حالا دولتی‌هـا کار دارنـد، حـالا فقـط ماشـین‌های بهتـر و جدیدتـری می خواهنـد. سـربازها هـم پـی ایـن هسـتند کـه یـک جـوری بـرای خودشـان کار پیـدا کنند...»