کتاب سایه‌ی شوم

کتاب سایه‌ی شوم نوشته مهناز رئوفی است. این کتاب خاطرات یک زن بهائی بازگشته به اسلام است. نویسنده در این کتاب علت مسلمان شدن خود را به وضوح شرح می‌دهد و با تلقی روان و مؤثر از ماجراهای هم زیستی با بهائیان می گوید.رفتار و مناسک آن‌ها را نقد می‌کند.

درباره کتاب سایه‌ی شوم

نویسنده در این کتاب به زبان داستان، از کار گسترده، هدفمند و تخریبی بهائیان روی ذهن و ضمیر پاک کودکان پرده سخن می‌گوید و خواننده را به اردوهای مختلط بهائیان به منظور هنجار شکنی در جامعه مسلمانان توجه می‌دهد.هم‌چنین به شکلی دقیق و مؤثر درباره ی تساوی زن و مرد از دیدگاه فرقه ی بهائیت روایت می‌کند و اینکه هر دوی آن ها چگونه اسیر برنامه های تشکیلاتی بهائیت هستند.

کتاب حاضر راوی خاطرات زنی است که شجاعانه از دروغ و سیاهی رو بر می‌گرداند تا در آینه به حقیقت آفتاب سلام بگوید. او را مطرود می‌خوانند و حتی از دیدار اعضای خانواده و مادرش محروم می شود. اما از آن جا که نور حقیقت در قلبش روشن شده هرگز به تاریکی برنمی‌گردد.

خواندن کتاب سایه‌ی شوم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به زندگینامه پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب سایه‌ی شوم

من که طبق برنامهٔ تشکیلات یاد گرفته بودم چطور تبلیغ کنم، کلمه‌به‌کلمهٔ حرف‌هایی را که از شش‌سالگی تا آن روز یاد گرفته بودم بیان کردم و بهاییت را یک دین الهی معرفی کردم. یاد جملهٔ پدرم افتادم: تفتیش عقاید ممنوع! البته هر جا که به ضررمان بود تفتیش عقاید ممنوع می‌شد و این دقیقاً سیاست تشکیلات بود.

نشمین آهی کشید و گفت: شما هم مثل ما اسیر یک عده سیاستمدار قدرت‌طلب شده‌اید. کدام دین؟ مگر در قرآن نیامده که پیامبر اسلام آخرین پیامبر خداست؟

چند دقیقه بعد نریمان و پدرش که بالاتر کار می‌کردند به ما پیوستند. به آن‌ها سلام کردم. پدر بچه‌ها خیلی خوش‌برخورد و مهربان بود. مرد چهل‌وپنج ساله‌ای که همیشه متبسم بود. با لبخند همیشگی‌اش با من احوال‌پرسی کرد و گفت: تو باز با دوچرخه آمدی؟

گفتم: پس این‌همه راه را پیاده می‌آمدم؟

گفت: پس ما آدم نیستیم این‌همه را پیاده می‌آییم و پیاده برمی‌گردیم؟

گفتم: اگر دوچرخه داشتید که پیاده نمی‌آمدید.

همه خندیدند. چند سال پیش نریمان هم‌کلاس من بود. در مدرسهٔ ما دختر و پسر باهم بودند. نریمان درسش از من ضعیف‌تر بود، اما من و پرویز شاگرد اول کلاسمان بودیم و او با پرویز رقابت می‌کرد. من و پرویز همهٔ نمراتمان مثل هم بود و جوایزی که می‌گرفتیم مثل هم بود. نریمان پرسید پرویز را ندیدی؟

گفتم: نه، امروز خبری از او نبود.

پدر بچه‌ها گفت: بابا دختر، تو دیگر بزرگ شدی، گذشت آن وقت‌ها که هم‌کلاس بودید، پرویز دیگر برای چه به خانهٔ شما می‌آید؟

گفتم: می‌آید با پویا و بهمن پینگ‌پنگ بازی می‌کند.

نریمان گفت: پرویز که خودش نمی‌رود، خودشان می‌روند دنبالش.