کتاب از سر تا شصت می‌شمارمت

تقصیر من نیست که از خاطرم نمیروی

همیشه قرارمان در خوابهای پریشان بود

ما به جدایی هیچکس راضی نیستیم وقتی سینمای ایران اسکار میگیرد

آخرین بازمانده از زندگی سگی مانکنی است خسته و کوفته که هر چه میرود نمیرسد تمام ویترین‌ها از او جلو زده‌اند

آفت نمیزد مزرعه اگر مترسک داشت عشقبازی کار ما نبود من از لطیف ترین حسم با تو گفتم تو که لب نداشتی به جهنم که بر نمیگردی همه پرده‌ها را کشیده‌ام دهان خاطراتت را گل گرفته‌ام گمان نکن هنوز گیج بوسه‌های تو‌ام یا غذای یخ کرده میخورم همان بهتر که تمام خاطراتمان سوخته است

پل روی تنت ایستاده باشد زیر پاهایت خالی شده است خودت دستهای خودت را میگیری دلت میخواهد پوستت آفتاب را بسوزاند ماه تو را بگیرد و زرد کند کبودی دور چشمهایت یکبار هم که شده وسط حرف دیوارها بپریم سیر کنار هم بمانیم و من کم حواس را فریاد بزنی کافی ست کمی‌سرت را برگردانی من و زندگی از خیر هم گذشته ایم...