کتاب روزگار ستمگر

«وَ ارْفُضُوهَا ذَمِیمَةً فَإِنَّهَا قَدْ رَفَضَتْ مَنْ کانَ أَشْغَفَ بِهَا مِنْکمْ»؛ می‌گوید همان کاری که دنیا در لحظه‌های خاصی بدون حساب با شما می‌کند، با او انجام دهید. شما دنیا را غافلگیر کنید، رهایش کنید. رها کردن دنیا به معنای تعلق نداشتن به اوست، نه به معنای از دست انداختن. به کارگیری هم هست، تزوّد است. دنیا در دل تو ریشه نگیرد ولی در دست تو به کار گرفته شود.

انتظار باید در مجموعه روحیه و بینش و عمل و طرح شکل بگیرد. و به طور طبیعی برای طرح، مدیریتی می‌خواهید. تربیتی می‌خواهید. تشکل جدیدی می‌خواهید. برای همه اینها باید آماده شوید. این مرحله انتظار است.

مشکل اساسی ما این است که خودمان را در برنامه‌ریزی‌ها محاسبه نمی‌کنیم. حساب می‌کنیم چه چیزی بدست آمده است، ولی حساب نمی‌کنیم چه چیزی از دست رفته است؟ اصلا خودمان را جزو موجودی محاسبه نکرده‌ایم. این بدترین نوع حسابرسی است که ما وجود خودمان را، اندازه‌های وجود خودمان را ملحوظ نداریم و بعد حساب کنیم که موجودی حساب بانک من این قدر است.

ببینیم امروز از چه چیزی خوشحال شدیم؟ از چه چیزی رنج بردیم؟

اگر کسی بخواهد با بدی در یک نقطه برخورد کند موفق نمی‌شود. با یک آفت در وسعت گسترده‌ای که از آنجا برخاسته باید درگیر شد

«فَرِّقْ بَینِی وَ بَینَ ذَنْبِی الْمَانِعِ لِی مِنْ لُزُومِ طَاعَتِک»؛ خدایا بین من و بین گناه من؛ گناهی که مانع تداوم بر طاعت تو هست، جدایی بینداز.

قناعت برداشت کم است نه رها کردن. قناعت این نیست که تو دنیا را رها کنی و این نیست که دنیا را ولش کنی، نه. برداشتت را کم کن، کوششت را زیاد کن

تو اگر اینها را دوست داشته باشی ولی جهاد در راه او را بیشتر دوست داشته باشی تعارضی نیست. اگر این اموال را دوست داشته باشی و خدا را بیشتر دوست داشته باشی باز هم تعارضی نیست. این اموال را دوست داشته باشی و خودت را بیشتر دوست داشته باشی باز هم تعارضی نیست، اینها را برای خودت نگاه دار. تو اندازه این دنیا نیستی

دنیا در دل تو ریشه نگیرد ولی در دست تو به کار گرفته شود.

ما نمی‌گوییم عدالت فردا توجیه بی‌عدالتی امروز است.