کتاب جهانی کردن فقر و فلاکت

کتاب جهانی کردن فقر و فلاکت نوشته احمد سیف، اقتصاددان و استاد دانشگاه است و به استراتژی تعدیل ساختاری در عمل می‌پردازد. این کتاب توسط نشر آگاه به چاپ رسیده است. مقاله‌‌های این مجموعه مضمون واحد و مشترکی دارند و در همه آن‌ها سخن از ستمگری و اهانت است به انسان و انسانیت در دهه‌‌های پایانی قرن بیستم که در پوشش فریبنده کوشش برای توسعه و رفاه از جانب سازمان‌ها و نهادهای «مستقل» بین‌‌المللی بر این جوامع تحمیل شده و هنوز می‌شود.

درباره کتاب جهانی کردن فقر و فلاکت

در مقاله‌‌های کتاب جهانی کردن فقر و فلاکت از الگوهای پیچیده اقتصادی، پیش‌گزاره‌‌های واقعی و غیرواقعی و معادلات گیج‌‌کننده ریاضی خبر و نشانه‌‌ای نیست. در اغلب موارد، این مردان و زنان عادی‌اند که از تجربیات خود سخن می‌گویند. نمونه‌‌ها و مثال‌ها نیز ملموس و واقعی‌اند. روایت این تجربه‌‌ها به تقابل ایدئولوژی‌‌های گوناگون کشیده نمی‌شود.

در سویی، ادعاهای بانک جهانی و صندوق بین‌‌المللی پول است و، در سوی دیگر، تجربیات مردم عادی کوچه و بازار که در واقع موضوع این سیاست‌ها هستند. ادعا بر این بود (و هنوز هست) که نه فقط رفاه اقتصادی در نتیجه این برنامه‌‌ها «همگانی» و «ملی» می‌شود، بلکه استبداد و خودکامگی سخت‌‌جان حاکم بر این جوامع نیز به برکت «دست‌های نامرئی» آدام اسمیت به زباله‌‌دانی تاریخ، که قرار بود «به پایان رسیده باشد»، سرازیر خواهد شد. مدت زمان زیادی نگذشته است. استبداد و خودکامگی سخت‌‌جان در کنار و در پیوند با استبداد و خودکامگیِ «ملی شده» و سراسریِ پول بسی سخت‌‌جان‌تر شده است. اگر در گذشته آزادی اندیشیدن نبود، حالا در کنارِ آن تاب و توان اندیشیدن هم نیست.

کتاب جهانی کردن فقر و فلاکت را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به علم اقتصاد و جامعه‌شناسی پیشنهاد می‌شود.

درباره احمد سیف

احمد سیف یا ایرج سیف متولد ۱۳۲۴ در آمل، نویسنده و مترجم کتب و مقالات اقتصادی، سیاسی و تاریخی، اقتصاددان و استاد دانشگاه است. وی در دانشگاه استافوردشر و دانشگاه رجنتس لندن دارای مرتبهٔ استاد ارشد است و اقتصاد تدریس می‌کرد. وی همچنین در مرکز سیاست‌های اقتصادی و عمومی دانشگاه کمبریج که وی عضوی از آن است به عنوان نگارنده اقتصاددان، مقاله منتشر می‌کند. سیف کتب و مقالات بسیاری در زمینهٔ اقتصاد، سیاست و تاریخ مشروطه به رشتهٔ تحریر درآورده یاترجمه کرده‌است. برخی از آثار وی با نام مستعار بهروز امین نیز منتشر شده‌اند.

کتاب‌های تألیفی:

دربارهٔ فئودالیسم ایران قبل از مشروطه.

نقدی بر تاریخ‌نگاران شوروی.

اقتصاد ایران در قرن نوزدهم.

مقدمه‌ای بر اقتصاد سیاسی.

پیش‌درآمدی بر استبدادسالاری در ایران.

استبداد، مسئلهٔ مالکیت، و انباشت سرمایه در ایران.

در انکار خودکامگی، چند مقاله دربارهٔ علی‌اکبر دهخدا.

 تاریخ آشفته یا آشفته‌نگاری تاریخی؟

قرن گم‌شده، اقتصاد و جامعهٔ ایران در قرن نوزدهم.

 سرمایه‌داری و دموکراسی.

کتاب‌های ترجمه:

آلک نوو؛ بوریس کاگارلیستکی؛ کن لیوینگستون؛ سایمون کلارک و دیگران. دگردیسی قدرت: بحران سوسیالیسم یا بحران دولت؟. ترجمهٔ احمد سیف؛ کاظم فرهادی.

والدن بیو. پیروزی سیاه؛ ایالات متحده، تعدیل ساختاری و فقر جهانی. ترجمهٔ احمد سیف؛ کاظم فرهادی.

گروه نویسندگان. جهانی‌کردن فقر و فلاکت، استراتژی تعدیل ساختاری در عمل (مجموعهٔ مقالات). ترجمهٔ احمد سیف.

گروه نویسندگان. بربریت مدرن (اروپا در هزارهٔ سوم). ترجمهٔ احمد سیف.

سوزان جوج، والدن بلو، گر؛ پلاست، مایکل چسودوفسکی و.... استعمار پسامدرن. ترجمهٔ احمد سیف.

رابین رمزی. تئوری‌های توطئه. ترجمهٔ احمد سیف.

گروه نویسندگان. جهان پس از ۱۱ سپتامبر (استراتژی امپریالیسم در هزارهٔ سوم)

بخشی از کتاب جهانی کردن فقر و فلاکت

افسانه: پوپولیست‌ها همه‌چیز را خراب کردند

به عقیده مطبوعات رایج و تجارتی، در مورد اشخاص مسئول و سیاست‌های آنان تردیدی وجود ندارد. مقصران اصلی سیاست‌مداران غیرمسئولی هستند که بودجه‌های دولتی بیش از حد، افزایش بی‌رویه حقوق‌بگیران و شرکت‌های دولتی زیان‌ده را ایجاد کرده‌اند. چپ‌گراها و پوپولیست‌های فاسد اقتصاد کشورهای امریکای لاتین را در دهه ۱۹۸۰ فرسودند. دولت باید کوچک‌تر شود. به گفته میلتون فریدمن «کاهش اندازه، حوزه و عملکرد دولت، افزایش و بهبود و تقویت بازار آزاد، مالکیت خصوصی و اقتصاد متکی بر آن‌ها، ضرورتی واقعی است.» ادعا می‌شود که شرایط رو به بهبود است و اکنون که دولت‌ها و مردم در امریکای لاتین ضرورت کوچک‌تر کردن دولت را پذیرفته‌اند، دورنما نیز بسیار روشن‌تر است.

این ادعا داستانی ساختگی و تمام عیار است. از اوایل دهه ۱۹۸۰، دولت‌های امریکای لاتین بی‌وقفه (سرسختانه) سیاست‌های دیکته شده اصول بنیادی اعتقادات نئولیبرالی را انجام داده‌اند: محدود کردن هزینه‌های دولت، گسترش اعتبارات و مالیه عمومی، خصوصی‌سازی واحدهای دولتی، خصوصی کردن منابع ملی، باز کردن اقتصاد به روی سرمایه‌گذاری نامحدود خارجی و انتقال نامحدود درآمدها به خارج. دهه ۱۹۸۰ اگرچه دهه‌ای گمشده بود ولی در عین حال دهه مدیریت اقتصاد نئولیبرالی نیز بود. مطابق اصول نئولیبرالی، کاهش هزینه‌های مالی عمده‌ترین وسیله افزایش منابع مالی برای باز پرداخت بدهی‌ها بوده است. یک اقتصاددان برجسته و بیش از حد وفادار به سیاست‌های رسمی، این کوشش‌ها را در جهت انضباط مالی «قهرمانانه» توصیف کرد. بولیوی، شیلی، مکزیک، کلمبیا، جامائیکا و کستاریکا همگی کسری بودجه خود را، به استثنای بازپرداخت بهره‌ها، تا ۶ درصد از تولید ناخالص داخلی کاهش دادند. آن‌طور که جان ویلیامسون، مشاور سابق صندوق بین‌المللی پول، متذکر شد، قرار بود با برنامه گرام ـ رودمن (Gramm-Rudman) کسری بودجه در طول ۶ سال تنها ۳ درصدِ تولیدِ ناخالص داخلی کاهش یابد.