کتاب یک مرد معمولی

کتاب یک مرد معمولی (Un homme ordinaire) نوشته ایو سیمون و ترجمه حمیده لطفی نیا و رومینا طاهری توسط انتشارات شرکت کتاب هرمس منتشر شده است (چاپ دوم: ۱۴۰۳). این سرگذشت‌نامه، روایتی شخصی و صمیمی از رابطه‌ی یک پسر با پدرش را به تصویر می‌کشد؛ روایتی که در قالب واگویه‌هایی خطاب به پدر، لایه‌های عمیق احساسات، خاطرات و کشمکش‌های ذهنی نویسنده را بازمی‌تاباند. نویسنده، زندگی خانوادگی، فقر، رؤیاها و تضادهای نسلی را در بستر جامعه‌ی فرانسه‌ی معاصر روایت می‌کند. کتاب با زبانی شاعرانه و بی‌پیرایه به بررسی تأثیرات پدر بر شکل‌گیری هویت و جهان‌بینی فرزند می‌پردازد و از خلال خاطرات و گفت‌وگوهای ذهنی، تصویری از عشق، رنج، بخشش و جدایی ارائه می‌دهد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب یک مرد معمولی اثر ایو سیمون

کتاب یک مرد معمولی به قلم ایو سیمون، یک ناداستان در قالب سرگذشت‌نامه است در باب زندگی و رابطه‌ی پدر و پسری که در بستر طبقه‌ی کارگر فرانسه زندگی می‌کنند. ایو سیمون در این کتاب، خاطرات و احساسات خود را با پدرش در میان می‌گذارد و از خلال واگویه‌هایی صمیمانه، به بازخوانی گذشته و بازنگری در پیوندهای خانوادگی می‌پردازد. ساختار کتاب مبتنی‌بر گفت‌وگوهای ذهنی و نامه‌نگاری‌هایی است که نویسنده با پدر ازدست‌رفته‌اش انجام می‌دهد؛ پدری که حضورش در زندگی فرزند، همزمان با مهر و فاصله، تأثیرگذار و گاه رازآلود بوده است. نویسنده با روایت جزئیات زندگی روزمره، خاطرات کودکی، فقر، رؤیاهای نوجوانی و کشمکش‌های نسلی، تصویری از جامعه‌ی فرانسه‌ی قرن ۲۰ میلادی ارائه داده است. کتاب یک مرد معمولی هم به رابطه‌ی پدر و پسر پرداخته و هم در باب مفاهیمی مانند هویت، طبقه‌ی اجتماعی، خاطره و گذر زمان سهن گفته است. ایو سیمون از خلال روایت‌های شخصی، به مسائلی مانند معنای زندگی، عشق و مرگ نزدیک شده است.

خلاصه کتاب یک مرد معمولی

این ناداستان با روایت اول‌شخص از پسر، واگویه‌هایی خطاب به پدر را شکل داده؛ پدری که دیگر در قید حیات نیست، اما حضورش در ذهن و خاطرات فرزند زنده است. نویسنده با مرور عکس‌های قدیم، خاطرات کودکی و نوجوانی و بازگویی لحظات تلخ و شیرین زندگی خانوادگی، به بازشناسی رابطه‌ی خود با پدر می‌پردازد. او از فقر و دشواری‌های زندگی طبقه‌ی کارگر، مهاجرت، رؤیاهای بزرگ و تضادهای نسلی سخن می‌گوید و به بخشش، عشق و اندوه جدایی اشاره می‌کند. ایو سیمون با صداقتی بی‌پرده، احساسات متناقض خود نسبت به پدر را بیان می‌کند؛ از تحسین و دلبستگی تا انتقاد و فاصله. خاطرات مشترک، لحظات صمیمی و رنج‌ها و سوءتفاهم‌ها، همگی در قالب واگویه‌هایی شاعرانه و گاه تلخ بازگو می‌شود. نویسنده به تأثیرات پدر بر شکل‌گیری شخصیت و مسیر زندگی خود می‌پردازد و از خلال روایت‌های شخصی به پرسش‌هایی درباره‌ی معنای عشق، تنهایی، مرگ و میراث خانوادگی نزدیک می‌شود. کتاب با مروری بر سال‌های پایانی زندگی پدر و مواجهه با فقدان، به تأملی عمیق درباره‌ی پیوندهای انسانی و نقش خاطره در تداوم زندگی می‌رسد.

چرا باید کتاب یک مرد معمولی را بخوانیم؟

کتاب یک مرد معمولی به لایه‌های پنهان احساسات انسانی، تضادهای نسلی و تأثیرات محیط اجتماعی بر زندگی فردی می‌پردازد. خواننده در این سرگذشت‌نامه با بازتابی از دغدغه‌های مشترک انسانی ازجمله عشق، بخشش، اندوه و جست‌وجوی معنا روبه‌رو می‌شود. همچنین کتاب با پرداختن به جزئیات زندگی روزمره و خاطرات خانوادگی، امکان همذات‌پنداری و تأمل درباره‌ی روابط نزدیک را فراهم می‌کند. این ناداستان برای کسانی که به روایت‌های شخصی و تأملات عمیق درباره‌ی خانواده و هویت علاقه‌مند هستند، خواندنی است.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این ناداستان در قالب سرگذشت‌نامه به کسانی پیشنهاد می‌شود که دغدغه‌ی شناخت رابطه‌ی پدر و پسر، هویت خانوادگی، خاطره و تأثیرات طبقه‌ی اجتماعی را دارند. همچنین این اثر به علاقه‌مندان به روایت‌های شخصی، ادبیات و کسانی که با فقدان یا جدایی در خانواده روبه‌رو بوده‌اند، توصیه می‌شود.

درباره ایو سیمون

ایو سیمون (Yves Simon) زاده‌ی ۳ مه‌ی ۱۹۴۴ در شوآزولِ فرانسه، شخصیت منحصربه‌فردی در عرصه‌ی هنر فرانسه بوده که همزمان خواننده و نویسنده‌ای پرکار محسوب می‌شود. او بیش از ۳۰ کتاب و حدود ۲۰ آلبوم موسیقی منتشر کرده است. پس از تحصیل در میرکور و دریافت دیپلم، در دانشکده‌ی ادبیات نانسی ثبت‌نام کرد، راهی پاریس شد و پس از دریافت لیسانس، برای کشف اروپا و آمریکا پاریس را ترک کرد. در عرصه‌ی موسیقی از ۱۹۷۳ با آلبوم Au pays des merveilles de Juliet (در سرزمین عجایب ژولیت) به موفقیت‌های بزرگ دست یافت و با آثاری گوناگون شهرت یافت. در زمینه‌ی ادبیات، رمان‌هایش او را به‌عنوان یک شاعر حتی بدون گیتار معرفی کردند. کتاب یک مرد معمولی (Un homme ordinaire) ناداستانی به قلم او در باب رابطه‌اش با پدرش است.

این کتاب یا نویسنده چه جوایز و افتخاراتی کسب کرده است؟

آلبوم موسیقی ایو سیمون در سال ۱۹۷۳ میلادی با عنوان Au pays des merveilles de Juliet (در سرزمین عجایب ژولیت) برنده‌ی جایزه‌ی  گرند پری آکادمی دیسک (Grand Prix de l'Académie du disque) شد. همچنین رمانی به قلم این هنرمند با عنوان La Dérive des sentiments در سال ۱۹۹۱ میلادی برنده‌ی جایزه‌ی مدیسیس شد. از دیگر آثار مهم او می‌توان به Le Voyageur magnifique (برنده‌ی جایزه‌ی کتاب‌فروشان ۱۹۸۸) و مجموعه‌داستان Un instant de bonheur (برنده‌ی جایزه‌ی Grand Prix de la chanson de l'Académie française ۱۹۹۸) اشاره کرد.

نظر افراد یا مجله‌های مشهور درباره این کتاب چیست؟

حمیده لطفی نیا به‌عنوان یکی از مترجم‌های این کتاب معتقد است که:

کتاب یک مرد معمولی گفت‌وگوهای درونی و واگویه‌های نویسنده با پدر درگذشته‌اش است. راوی در سراسر کتاب، پدر را با ضمیرِ تو خطاب می‌کند و با آمیزه‌ای از غم و شادی به‌تدریج لایه‌های درونی و ذهنی خود را آشکار می‌سازد. پدر که در قید حیات نیست، برای او تداعی‌گر دوران کودکی است. در میان این زمزمه‌های نوستالژیک، نویسنده گاه پدر را سرزنش می‌کند، گاه او را می‌بخشد و گاهی او را می‌ستاید. از طریق این مکالمات خیالی با پدر، تمام خاطرات راوی از زندگی در زادگاهش جان می‌گیرد؛ گویی او فرصت زیستنِ دوباره‌ی گذشته را پیدا می‌کند.

بخشی از کتاب یک مرد معمولی

«روح مردگان در هر ثانیه با ما تماس برقرار می‌کند.

بیشتر از چهل سال است که تو ناپدید شده‌ای، با این حال چنان با تو سخن می‌گویم که انگار حفرهٔ گذشته وجود نداشته است. با اندوه به راهی نگاه می‌کنم که با تمشک‌ها و چندین درخت زالزالکش به سوی مردی می‌رفت که سکانس کوتاهی از زندگی‌ام را همراهم بود. با ترانه‌ای احساسی، آهنگی پدر-فرزندی که بر نت‌های خاطراتْ دوباره تنظیم شده است، ردپاهایی برایت خلق می‌کنم که تو بر جا نگذاشته‌ای؛ بدون تردید به این خاطر که ردپاهایی که تو باقی گذاشته بودی امروز در هیچ‌کجا مگر در قلب من ثبت نشده است.

هرچه بیشتر در این داستان پیش می‌روم، سکانس‌های بیشتری از کودکی و نوجوانی‌ام برایم زنده می‌شوند، روزگاری که با هم زندگی می‌کردیم، زیر یک سقف می‌خوابیدیم، یک جور غذا می‌خوردیم. این سکانس‌های خانوادگیْ ما را متعلق به جهانی یکسان می‌ساخت، حال آنکه من از این‌ها از مدت‌ها قبل عبور کرده بودم. آن جهان لطیف ما دیگر وجود ندارد. و در این حقیقت حسرتی نهفته نیست چرا که من نیز قادر نیستم بار دیگر آن را زندگی کنم. با این حال یاد آن روزگار در افکارم ریشه دوانده، احساسش می‌کنم، و عطرش را استنشاق می‌کنم؛ در کفنی نرم درون افکارم آرمیده و دفن شده است. جسم مردگان آغشته به آن چیزی است که با آن زندگی کرده‌اند، روح آنان تنها برای اینکه به خواست ما آنچه را دوست داشته‌ایم دوباره زنده کند به خواب و اندیشهٔ ما می‌آید و روانمان را نوازش می‌کند. روح مردگان، در جست‌وجوی حرف‌ها و لبخندها و تماس دست‌ها و بوسه‌ها، پنهانی، بی‌آنکه حتی احضارش کرده باشیم، به زیر پوست ما می‌خزد و غافلگیرمان می‌کند تا درون خاطراتمان تصویری رنگ‌باخته یا عطری پریده یا لب‌هایی بی‌جان را ظاهر کند.»