کتاب غزلیات سعدی

کتاب غزلیات سعدی نوشته‌ شیخ مصلح‌ الدین سعدی شیرازی، یکی از برجسته‌ترین شاعران ادب فارسی، مجموعه‌ای از غزل‌های عاشقانه، عارفانه و حکیمانه است که جایگاه ویژه‌ای در تاریخ شعر فارسی دارد. این کتاب بر اساس نسخه‌ی محمدعلی فروغی گردآوری و تصحیح شده و انتشارات نیک فرجام آن را منتشر کرده است. غزلیات سعدی، با زبان لطیف و موسیقایی خود، طیف گسترده‌ای از احساسات انسانی را به تصویر می‌کشد؛ از شور و شیدایی عشق تا اندرزهای اخلاقی و تأملات فلسفی. در این کتاب غزل‌ها بر اساس حروف قوافی مرتب شده‌اند و در کنار آن، مقدمه‌ای مفصل درباره‌ی روش تصحیح و تقسیم‌بندی اشعار ارائه شده است. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب غزلیات سعدی

غزلیات سعدی مجموعه‌ای از اشعار غنایی و عاشقانه است که توسط سعدی شیرازی، شاعر نامدار قرن هفتم هجری، سروده شده است. این کتاب، بر پایه‌ی نسخه‌ی تصحیح‌شده‌ی محمدعلی فروغی، غزل‌ها را با رویکردی متفاوت نسبت به نسخه‌های متداول، به ترتیب حروف قوافی تنظیم کرده است. در مقدمه‌ی کتاب، فروغی به تفصیل درباره‌ی شیوه‌ی گردآوری و دسته‌بندی اشعار توضیح داده و به تفاوت‌های نسخه‌های مختلف اشاره کرده است. او همچنین به این نکته پرداخته که تقسیم‌بندی‌های سنتی غزلیات سعدی (مانند طیبات، بدایع، خواتیم و غیره) الزاماً از خود سعدی نبوده و ممکن است بعدها توسط نسخه‌نویسان یا گردآورندگان اعمال شده باشد.

در این نسخه از کتاب غزلیات سعدی، غزل‌های عاشقانه و معاشقانه در یک مجلد گرد آمده‌اند و اشعار حکمی و پندآموز به جلد دیگری موکول شده‌اند. این رویکرد، علاوه‌بر نظم‌بخشی به مجموعه، امکان جست‌وجوی آسان‌تر غزل‌ها را نیز فراهم آورده است. کتاب غزلیات سعدی، گذشته از ارزش ادبی، تصویری از ذوق، زبان و اندیشه‌ی سعدی را در قالب غزل به نمایش می‌گذارد و مخاطب را با دنیای احساسات، عشق، اندرز و زیبایی‌شناسی شاعرانه‌ی او آشنا می‌کند.

چرا باید کتاب غزلیات سعدی را بخوانیم؟

غزلیات سعدی به‌عنوان یکی از آثار شاخص شعر فارسی، فرصتی برای آشنایی با زبان و اندیشه‌ی یکی از بزرگ‌ترین شاعران ایرانی فراهم می‌کند. این کتاب نه‌تنها جلوه‌های گوناگون عشق و احساس را به تصویر کشیده، بلکه در لابه‌لای ابیات خود، نکته‌های اخلاقی، اجتماعی و انسانی را نیز مطرح کرده است. خواندن این مجموعه، امکان لمس زیبایی‌های زبان فارسی و آشنایی با سنت‌های شعری و فرهنگی فارسی را فراهم می‌آورد. همچنین، مقدمه‌ی مفصل و توضیحات درباره‌ی نسخه‌شناسی و روش تصحیح، برای علاقه‌مندان به پژوهش‌های ادبی و تاریخ شعر فارسی، اطلاعات ارزشمندی دربر دارد. این کتاب، با ساختار منظم و ترتیب قوافی، دسترسی به غزل‌های مختلف را آسان‌تر کرده و تجربه‌ی متفاوتی از خواندن اشعار سعدی ارائه می‌دهد.

خواندن کتاب غزلیات سعدی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب به علاقه‌مندان شعر و ادب فارسی، پژوهشگران حوزه‌ی ادبیات کلاسیک، دانشجویان زبان و ادبیات فارسی و کسانی که به دنبال تجربه‌ی زیبایی‌شناسی و اندیشه‌های عاشقانه و حکیمانه هستند، پیشنهاد می‌شود.

درباره سعدی

ابو محمد مشرف‌الدین مصلح بن عبدالله بن مشرف، مشهور به شیخ مصلح‌الدین سعدی شیرازی و متخلص به سعدی، در سال ۶۰۶ هجری قمری زاده شد. او از بزرگ‌ترین نویسندگان، شاعران و حکمای ایران است و در سراسر جهان به‌عنوان چهره‌ای برجسته در ادب و هنر شناخته می‌شود. لقب‌هایی چون استاد سخن، پادشاه سخن و شیخ اجل نیز نشان‌دهنده‌ی اهمیت و جایگاه او در فرهنگ و ادبیات فارسی است.

سعدی تحصیلات خود را در نظامیه‌ی بغداد گذراند و پس از آن به‌عنوان خطیب به سفرهای متعددی به شام و حجاز رفت. سپس به زادگاهش، شیراز، بازگشت و تا پایان عمر در آنجا زندگی کرد. آثار او از جمله مهم‌ترین منابع ادب فارسی به شمار می‌آیند؛ گلستان، بوستان، غزلیات و هزلیات، نمونه‌هایی از آثار جاودانه‌ی او هستند. همچنین، او تعدادی شعر به زبان عربی نیز سروده است. سادگی و روانی بیان، طنز ظریف، ایجاز و استفاده از آیات قرآن و احادیث از ویژگی‌های بارز آثار سعدی به‌شمار می‌آید. سعدی در سال ۶۹۰ هجری قمری درگذشت و آرامگاه او در شیراز، معروف به «سعدیه»، به مکانی پرآوازه برای علاقه‌مندان ادب تبدیل شده است.

مطالعات محمدعلی همایون کاتوزیان نشان می‌دهد که سعدی وابسته به هیچ مکتب، طریقت یا ایدئولوژی خاصی نبود. او جهان را از زوایای مختلف می‌دید و به هر روش فکری ارزش و اعتبار می‌نهاد. با وجود آشنایی نزدیک با عرفان و بزرگداشت عارفان و سالکان نامدار، خود عارف نبود و با تصوف واقعی برخوردی انتقادی داشت. سعدی به دین پایبند بود، اما از تعصب و تنگ‌نظری دور بود و انسانی جهان‌دوست بود که می‌گفت: «بنی‌آدم اعضای یکدیگرند.» او عاشق‌پیشه بود، اما عشق را مطلق نمی‌دانست و معتقد بود مهری که روزگار در دل می‌نهد، روزی می‌تواند از دل برگرفته شود. با پادشاهان و فرمانروایان ستم‌گر برخورد می‌کرد، اما عاصی یا انقلابی نبود. سعدی اهل اعتدال بود، نسبت به جهان نگرشی مثبت داشت و سخت‌گیری زیادی نسبت به دیگران نمی‌کرد. او تلاش و کوشش برای پیشرفت را ستایش می‌کرد و باور داشت زندگی با همه‌ی کمبودهایش ارزشمند است. پاکی و رعایت حقوق دیگران از اصول زندگی او بود. کاتوزیان روش و منش سعدی را «رئالیسم فلسفی» نامیده است. گفته شده که هیچ شاعر فارسی‌زبانی به‌اندازه سعدی در زمان خود شهرت نداشت و آوازه آثار او نه تنها در ایران، بلکه در قلمروهای دوردست زبان پارسی نیز شنیده می‌شد. شعر سعدی در دوره‌ی خود حتی در سرزمین‌های بیگانه دهان‌به‌دهان نقل می‌شد و الهام‌بخش بسیاری شد.