کتاب بازی، زبان کودکی

کتاب الکترونیکی «بازی، زبان کودکی» نوشتهٔ پیتر اسمیت و با ترجمهٔ علی شریفی و مرضیه رحیمی، توسط نشر رشد فرهنگ منتشر شده است. این اثر به بررسی ابعاد روان‌شناختی، اجتماعی و فرهنگی بازی در کودکان می‌پردازد و با رویکردی تطبیقی، نقش بازی را در رشد و تحول کودک از منظرهای مختلف تحلیل می‌کند. موضوعات کتاب شامل روش‌های مطالعهٔ بازی، تاریخچهٔ نظریه‌های بازی، رفتار بازی در حیوانات، و تأثیرات بازی بر رشد شناختی و اجتماعی کودکان است. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب بازی، زبان کودکی

«بازی، زبان کودکی» اثری ناداستان و پژوهشی است که به صورت جامع به موضوع بازی در کودکان می‌پردازد. پیتر اسمیت، نویسندهٔ کتاب، با بهره‌گیری از منابع علمی و تجربیات میدانی، روند تاریخی و نظریه‌های مختلف دربارهٔ بازی را بررسی کرده است. ساختار کتاب به گونه‌ای است که ابتدا روش‌های مطالعهٔ بازی را معرفی می‌کند و سپس به مرور تاریخچهٔ مطالعات بازی و نظریه‌های مرتبط می‌پردازد. بخش‌هایی از کتاب به رفتار بازی در حیوانات و مقایسهٔ آن با انسان اختصاص یافته و در ادامه، بازی در فرهنگ‌های مختلف و نقش آن در رشد اجتماعی و شناختی کودکان تحلیل شده است. کتاب با زبانی تحلیلی و مستند، دیدگاه‌های روان‌شناسانی چون ویگوتسکی و پیاژه را دربارهٔ بازی مطرح می‌کند و به نقش بازی در آموزش، پرورش و حتی درمان کودکان اشاره دارد. قالب کتاب پژوهشی و تحلیلی است و برای علاقه‌مندان به روان‌شناسی کودک، آموزش و پرورش و مطالعات تطبیقی، منبعی قابل توجه به‌شمار می‌آید.

خلاصه کتاب بازی، زبان کودکی

کتاب «بازی، زبان کودکی» با مروری بر روش‌های مطالعهٔ بازی آغاز می‌شود و نشان می‌دهد که چگونه مشاهدهٔ بازی کودکان در محیط‌های طبیعی یا ساختاریافته می‌تواند به درک بهتر رفتارهای آنان کمک کند. نویسنده به اهمیت مشاهدهٔ مستقیم و همچنین استفاده از پرسشنامه‌ها و مصاحبه‌ها برای جمع‌آوری داده‌ها اشاره کرده است. در ادامه، تاریخچه‌ای از مطالعات بازی و نظریه‌های مختلف دربارهٔ آن ارائه می‌شود؛ از دیدگاه‌های کلاسیک مانند نظریهٔ انرژی مازاد اسپنسر و نظریهٔ تمرین گروس تا رویکردهای روان‌تحلیلی فروید و دیدگاه‌های شناختی پیاژه و ویگوتسکی. هر یک از این نظریه‌ها تلاش کرده‌اند نقش بازی را در رشد کودک از زاویه‌ای متفاوت تبیین کنند. کتاب به بررسی رفتار بازی در حیوانات نیز پرداخته است و با مقایسهٔ بازی در گونه‌های مختلف، تلاش می‌کند ریشه‌های زیستی و تکاملی بازی را روشن کند. سپس، نقش بازی در فرهنگ‌های گوناگون و تفاوت‌های فرهنگی در نوع و میزان بازی کودکان مورد توجه قرار گرفته است. بخش‌هایی از کتاب به انواع خاص بازی مانند بازی‌های حرکتی، بازی‌های وانمودی و بازی‌های قانونمند اختصاص یافته و تأثیر هر یک بر رشد اجتماعی، شناختی و عاطفی کودک تحلیل شده است. در فصل‌های پایانی، نویسنده به کاربردهای عملی بازی می‌پردازد؛ از نقش والدین و مربیان در تشویق و هدایت بازی گرفته تا اهمیت بازی در برنامه‌های آموزشی و درمانی. همچنین، به چالش‌هایی مانند نگرش‌های منفی نسبت به بازی‌های جنگی و نقش زنگ تفریح در مدارس اشاره شده است. در مجموع، کتاب تلاش دارد تصویری چندبعدی از بازی به‌عنوان یکی از مهم‌ترین ابزارهای رشد و یادگیری کودک ارائه دهد.

چرا باید کتاب بازی، زبان کودکی را بخوانیم؟

این کتاب با رویکردی تطبیقی و تحلیلی، ابعاد مختلف بازی را از منظر روان‌شناسی، زیست‌شناسی و فرهنگ بررسی کرده است. خواننده با مطالعهٔ این اثر می‌تواند با نظریه‌های متنوع دربارهٔ بازی، روش‌های پژوهش در این حوزه و تأثیرات بازی بر رشد کودک آشنا شود. همچنین، کتاب به کاربردهای عملی بازی در آموزش و درمان کودکان پرداخته و به نقش والدین و مربیان در هدایت بازی اشاره کرده است. این رویکرد چندجانبه، امکان درک عمیق‌تری از اهمیت بازی در زندگی کودک را فراهم می‌کند و به پرسش‌های رایج دربارهٔ نقش بازی در رشد و تربیت پاسخ می‌دهد.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعهٔ این کتاب برای دانشجویان و پژوهشگران حوزهٔ روان‌شناسی کودک، علوم تربیتی، آموزش و پرورش و مطالعات فرهنگی مناسب است. همچنین والدین، مربیان مهدکودک و آموزگاران دبستان که به دنبال درک بهتر نقش بازی در رشد و یادگیری کودکان هستند، می‌توانند از مطالب کتاب بهره‌مند شوند. این اثر برای کسانی که دغدغهٔ رشد شناختی، اجتماعی و عاطفی کودکان را دارند و به دنبال راهکارهایی برای بهبود فرایند تربیت و آموزش هستند، پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب بازی، زبان کودکی

«مشاهده در محیط طبیعی متداول‌ترین روش برای بررسی بازی، مشاهدهٔ بازی کودکان (یا حیوانات) و توصیف و فهرست کردن آنچه کودک انجام می‌دهد است. گذشته از این، توصیف کردن به سادگی می‌تواند تفاوت در بازی‌ها را که ناشی از عواملی مانند سن، جنسیت، نژاد و زمینهٔ اقتصادی-اجتماعی است را مورد بررسی قرار دهد. علاوه‌بر این، به‌وسیلهٔ توصیف کردن در محیط طبیعی می‌توان تنوع محیط‌های طبیعی مثل چگونگی تغییر بازی در شرایط آب و هوایی مختلف و زمان‌های مختلف در طول روز را مد نظر قرار داد. لازم به ذکر است که در بسیاری از رشته‌های روان‌شناسی و مطالعهٔ کودک، مشاهده در محیط طبیعی منبع اصلی شواهد و آگاهی‌ها نبوده است. به عنوان مثال در بیشتر پژوهش‌های انجام شده در زمینهٔ پرخاشگری و رفتارهای ضد اجتماعی در اواسط کودکی و بزرگسالی از پرسشنامه‌ها (پرسشنامه‌های خودگزارش‌دهی یا تکمیل شده به‌وسیلهٔ والدین، معلمان یا همسالان) یا وقایع گزارش شده از طریق مدرسه یا اطلاعات ثبت شده توسط پلیس (برای بزهکاری) استفاده شده است. به طور مثال در پژوهش اسمیت (۲۰۰۰) در زمینهٔ قلدری که در مدرسه فعلاً از پرسشنامهٔ خودگزارش‌دهی، معرفی همسالان و گاهی نیز از گزارش‌های والدین و معلمان استفاده گردید. به طور کلی باید اذعان داشت که از روش مشاهده در محیط طبیعی، در زمینهٔ مطالعهٔ کودک، استفادهٔ کافی به عمل نیامده است. روش مشاهده در دوره‌ای بین سال‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰ مورد بی‌توجهی قرار گرفت. با این وجود شاید انگیزهٔ بیشتر و معایب کمتری برای استفاده از مشاهده در زمینهٔ مطالعهٔ بازی کودکان نسبت به بسیاری از روش‌ها در حوزه‌های روان‌شناسی کودک وجود داشته باشد.»