کتاب نوشتن در مردم نگاری

کتاب نوشتن در مردم‌نگاری، نوشته سیدقاسم حسنی، اثری پژوهشی است که انتشارات اندیشه احسان در سال ۱۴۰۳ آن را منتشر کرده است. این کتاب به بررسی جایگاه و اهمیت نوشتن در حوزه‌ی مردم‌نگاری و انسان‌شناسی می‌پردازد و تلاش می‌کند روند تاریخی، چرخش‌ها و ژانرهای مختلف نوشتار مردم‌نگارانه را واکاوی کند. کتاب نوشتن در مردم‌نگاری برای دانشجویان، پژوهشگران علوم اجتماعی و علاقه‌مندان به روش‌های تحقیق کیفی و مردم‌نگاری، منبعی کاربردی و تحلیلی به‌ شمار می‌آید. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب نوشتن در مردم نگاری اثر سید قاسم حسنی

کتاب نوشتن در مردم‌نگاری با تمرکز بر مردم‌نگاری به‌عنوان یکی از شاخه‌های مهم انسان‌شناسی و علوم اجتماعی، به بررسی نقش نوشتار در تولید و انتقال دانش می‌پردازد. سیدقاسم حسنی در این کتاب با رویکردی تحلیلی، ابتدا جایگاه نوشتن را در فعالیت‌های آکادمیک و به‌ویژه در مردم‌نگاری تبیین کرده و سپس به روند تاریخی تحول نوشتار مردم‌نگارانه می‌پردازد. اثر حاضر با ساختاری آموزشی و تحلیلی، به بررسی چرخش‌های فکری و ژانرهای مختلف نوشتاری در مردم‌نگاری می‌پردازد، از موج‌های مستندسازی فرهنگ‌های بومی تا چرخش‌های زبانی، فمینیستی، پسااستعماری و انتقادی.

سیدقاسم حسنی در کتاب نوشتن در مردم‌نگاری، با ارائه‌ی مثال‌ها و تحلیل‌های تاریخی، نشان می‌دهد که چگونه سبک‌های نوشتاری و دغدغه‌های معرفت‌شناختی در مردم‌نگاری دچار تحول شده‌اند و چه عواملی بر شکل‌گیری ژانرهای مختلف تأثیر گذاشته‌اند. این اثر نه‌تنها برای آشنایی با تاریخچه و نظریه‌های نوشتار مردم‌نگارانه مفید است، بلکه به‌عنوان راهنمایی برای پژوهشگران و دانشجویان علوم اجتماعی در مسیر نگارش مردم‌نگاری نیز کاربرد دارد.

خلاصه کتاب نوشتن در مردم نگاری

کتاب نوشتن در مردم‌نگاری با تأکید بر اهمیت نوشتن در فرایند تحقیق مردم‌نگارانه آغاز می‌شود و نشان می‌دهد که نوشتار نه‌تنها ابزاری برای انتقال دانش، بلکه بستری برای خلق معنا و کشف مفاهیم جدید است. نویسنده ابتدا به نقش نوشتن در تولید دانش آکادمیک و ارتباط آن با خواندن می‌پردازد و بیان می‌کند که مهارت نوشتاری نتیجه‌ی تمرین، تأمل و بازنگری مداوم است. در ادامه، کتاب به روند تاریخی نوشتن در مردم‌نگاری می‌پردازد و تحول سبک‌های نوشتاری را از تک‌نگاری‌های کلاسیک تا چرخش‌های ادبی و تفسیری بررسی می‌کند. این اثر نقش چهره‌هایی چون کلیفورد گیرتز، ون مانن، کلیفورد و مارکوس را در تغییر نگرش به نوشتار مردم‌نگارانه برجسته می‌کند و به موضوعاتی مانند بحران بازنمایی، قوم‌مداری، بازتابندگی، توصیف ضخیم، چندآوایی و مسئولیت‌پذیری در نوشتار مردم‌نگاری می‌پردازد. 

همچنین کتاب به چرخش‌های زبانی، فمینیستی، پسااستعماری و انتقادی اشاره دارد و نشان می‌دهد که چگونه این تحولاتْ ژانرهای نوشتاری متنوعی مانند واقع‌گرایانه، اعترافی و امپرسیونیستی را شکل داده‌اند. در نهایت، کتاب نوشتن در مردم‌نگاری بر این نکته تأکید دارد که نوشتار مردم‌نگارانه همواره در حال تحول است و پژوهشگر باید با آگاهی از تاریخچه، نظریه‌ها و مسئولیت‌های اخلاقی، به خلق متنی چندلایه و معنادار بپردازد.

چرا باید کتاب نوشتن در مردم نگاری را بخوانیم؟

این کتاب با تمرکز بر پیوند میان نوشتن و مردم‌نگاری، به خواننده امکان می‌دهد تا با سیر تحول سبک‌های نوشتاری و دغدغه‌های معرفت‌شناختی در این حوزه آشنا شود. کتاب نوشتن در مردم‌نگاری نه‌تنها به تاریخچه و نظریه‌های نوشتار مردم‌نگارانه می‌پردازد، بلکه با تحلیل چرخش‌های فکری و ژانرهای مختلف، به پژوهشگر کمک می‌کند تا جایگاه خود را در فرایند نگارش و بازنمایی فرهنگی بهتر درک کند. این اثر با ارائه‌ی مثال‌های متنوع و تحلیل‌های دقیق، به مخاطب نشان می‌دهد که نوشتن در مردم‌نگاری صرفاً انتقال داده نیست، بلکه فرایندی خلاقانه و انتقادی است که نیازمند تأمل، بازتابندگی و مسئولیت‌پذیری است. مطالعه‌ی این کتاب می‌تواند به ارتقای مهارت‌های نوشتاری، افزایش حساسیت به مسائل بازنمایی و آشنایی با تحولات نظری و عملی در مردم‌نگاری منجر شود.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعه‌ی این کتاب برای دانشجویان و پژوهشگران علوم اجتماعی، انسان‌شناسی، جامعه‌شناسی و مطالعات فرهنگی که به روش‌های تحقیق کیفی و مردم‌نگاری علاقه‌مند هستند، بسیار مفید است. همچنین برای کسانی که دغدغه‌ی نوشتن علمی، بازنمایی فرهنگی و تحلیل انتقادی را دارند یا در مسیر نگارش پایان‌نامه و پروژه‌های میدانی هستند، راهگشا خواهد بود.

درباره سید قاسم حسنی

سید قاسم حسنی، متولد ۱۳۵۶، استادیار مردم‌شناسی در گروه علوم اجتماعی دانشکده‌ی علوم انسانی و اجتماعی دانشگاه مازندران است. او همچنین مترجم کتاب انسان‌شناسی و توسعه است.

بخشی از کتاب نوشتن در مردم نگاری

«با این که نوشتن کاری سخت است اما فرهنگ بشری به قدری مدیون نوشتن است که وجودش بدون آن به شدت دشوار بود.. (دلبانکو.۲۰۲۰) نوشتن شامل الهامات خلاقانه، حل مسئله، تأمل و بازنگری است که منجر به یک نسخه خطی کامل می‌شود. (دفازیو.۲۰۱۰) وقتی کلمات با انرژی جمع می‌شوند، نویسنده می‌تواند احساس زنده بودن بیشتری داشته باشد، هوشیارتر و متصل به منبعی درونی که به سمت بیرون به سوی زندگی‌های دیگر جریان دارد. این حداقل ایده آل است. اما کلمات گاهی از احضار شدن خودداری می‌کنند و نویسنده را سست و سرگردان یا بدتر از آن تنها و افسرده می‌کنند. برای یافتن الهام، یک نویسنده ممکن است به دنبال یک گروه نویسندگی، یک کارگاه، یک کلاس یا حتی کتابی درباره نوشتن. نوشتن فرصتی را برای پرورش توجه به خود زندگی و تقویت ادراک با دقت کلمات فراهم می‌کند. نوشتن همچنین به طور بالقوه تصاویر و بینش‌ها را به حلقه‌های نادیده خوانندگان منتقل می‌کند. تمرین‌های نوشتاری امکان‌های پرورش درک درونی و عملکردی رو به بیرون را برای خوانندگان در هم می‌پیچاند. همه ما می‌توانیم واقعاً توانایی خود را برای توصیف با دقت واضح، طرح ایده‌ها با وضوح، و اهمیت دادن به هر کلمه بهبود دهیم. نوشتن خوانندگان را در سطوح مختلف – فکری، احساسی، زیبایی‌شناختی – تحت تأثیر قرار می‌دهد. کلمات به‌خوبی انتخاب شده قدرت تغییر افکار دیگران و احتمالاً شرایط زندگی خودمان را جمع‌آوری می‌کنند. در بهترین حالت، نوشتار قوی می‌تواند توجه را به رنج و بی‌عدالتی معطوف کند، شفقت و خشم را عمیق‌تر کند، جایگزین‌های تخیلی را بکار ببرد، و انرژی‌ها را برای عمل بسیج کند. (نارایان. ۲۰۱۲)»