کتاب سم هستم، بفرمایید

کتاب الکترونیکی «سم هستم، بفرمایید» (How to Go On Living When Everything You Have Is Across the Line) نوشتهٔ داستین تائو با ترجمهٔ دیبا نوروز و از نشر نارنگی و آباژور، روایتی معاصر و احساسی از مواجهه با فقدان و سوگواری نوجوانانه است. این رمان در دستهٔ ادبیات نوجوان و جوان قرار می‌گیرد و داستانی عاشقانه و غم‌انگیز را در بستری واقع‌گرایانه روایت می‌کند. نسخه الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب سم هستم، بفرمایید

داستان «سم هستم، بفرمایید» در فضای شهری کوچک در ایالت واشنگتن آمریکا می‌گذرد و به زندگی جولی، دختری نوجوان، می‌پردازد که پس از مرگ ناگهانی دوست‌پسرش «سم»، با غم و اندوهی عمیق دست‌وپنجه نرم می‌کند. کتاب در دوره‌ای معاصر روایت می‌شود و دغدغه‌های نوجوانان دربارهٔ هویت، عشق، جدایی و مرگ را به تصویر می‌کشد. نویسنده با تمرکز بر جزئیات روزمره و روابط خانوادگی و دوستانه، فضایی ملموس و قابل لمس خلق می‌کند که خواننده را به دل تجربه‌های جولی می‌برد. روایت کتاب میان گذشته و حال در رفت‌وآمد است و خاطرات مشترک جولی و سم، نقش مهمی در پیشبرد داستان دارند. این اثر علاوه بر پرداختن به سوگواری، به موضوعات دیگری مانند مهاجرت، تعلق، دوستی و تلاش برای بازسازی زندگی پس از فقدان می‌پردازد. «سم هستم، بفرمایید» با نگاهی انسانی و بی‌پیرایه، تجربهٔ از دست دادن و تلاش برای ادامه دادن را به تصویر می‌کشد.

خلاصه کتاب سم هستم، بفرمایید

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند! داستان با جولی آغاز می‌شود که پس از مرگ ناگهانی سم، دوست‌پسرش، در شوک و انکار به سر می‌برد. او تلاش می‌کند تمام یادگاری‌ها و خاطرات مشترک را از زندگی‌اش پاک کند تا شاید بتواند با غم فقدان کنار بیاید. جولی از شرکت در مراسم خاکسپاری سم خودداری می‌کند و حتی از دوستان و خانواده فاصله می‌گیرد. خاطرات مشترک، از اولین دیدار در کتاب‌فروشی تا لحظات سادهٔ روزمره، مدام ذهنش را اشغال می‌کنند. در میانهٔ این بحران، جولی به طور غیرمنتظره‌ای از طریق تماس تلفنی، صدای سم را می‌شنود؛ صدایی که نمی‌داند واقعی است یا زاییدهٔ ذهن آشفته‌اش. این تماس‌ها به جولی فرصتی می‌دهد تا حرف‌های ناگفته را بیان کند و با احساس گناه و اندوهش روبه‌رو شود. در طول روایت، جولی با دوستان و خانواده‌اش دربارهٔ مرگ سم و نقش خودش در این فقدان گفتگو می‌کند و به تدریج درمی‌یابد که فراموشی راه حل نیست. داستان با تمرکز بر روند سوگواری، پذیرش فقدان و تلاش برای بازگشت به زندگی عادی، پیش می‌رود و جولی را در مسیر آشتی با گذشته و امید به آینده قرار می‌دهد.

چرا باید کتاب سم هستم، بفرمایید را خواند؟

این کتاب با روایتی صمیمی و ملموس، تجربهٔ سوگواری و مواجهه با فقدان را از زاویهٔ دید یک نوجوان به تصویر می‌کشد. خواننده با جولی همراه می‌شود تا پیچیدگی‌های عاطفی، احساس گناه، خشم و امید را لمس کند. اثر حاضر می‌تواند برای کسانی که با فقدان یا تغییرات بزرگ در زندگی روبه‌رو شده‌اند، همدلی و درک عمیق‌تری ایجاد کند و نشان دهد که مسیر بهبود و بازسازی، هرچند دشوار، امکان‌پذیر است.

خواندن کتاب سم هستم، بفرمایید را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این رمان برای نوجوانان و جوانانی که با موضوعاتی مانند سوگواری، جدایی، مهاجرت یا بحران هویت روبه‌رو هستند، مناسب است. همچنین برای والدین، مشاوران و معلمان که می‌خواهند دنیای عاطفی نوجوانان را بهتر درک کنند، مفید خواهد بود.

بخشی از کتاب سم هستم، بفرمایید

«چشمام رو می‌بندم. خاطرات ظاهر می‌شن و من خودم رو در گذشته. در نقطه‌ای که همه‌چیز شروع شد می‌بینم. وقتی وارد کتاب‌فروشی شد. چند برگ درخت روی زمین حرکت می‌کنن. اون یه ژاکت جین پوشیده. آستین‌هاش رو بالا زده و زیرش هم به پولیور سفید پوشیده. از دوهفته‌ی پیش که اینجا شروع به کار کردم؛ این سومین باری بود که می‌آد. اسمش سم ابایاشیه. یکی از پسرهای کلاس زبانمون. کل ساعات شیفت کاریم رو از پنجره به بیرون زل زده بودم. که ببینم می‌آد با نه. به دلایلی. ما هنوز فرصت این رو نداشتیم که باهم صحبت کنیم. وقتی من مشغول راه انداختن مشتری‌ها یا مرتب کردن قفسه‌هام. اون فقط توی مغازه می‌چرخه و کتاب‌ها رو نگاه می‌کنه. نمی‌دونم دنبال چیز خاصیه یا فقط حضور توی کتاب‌فروشی بهش حس خوبی می‌ده با اينکه آومده که من رو درحالی‌که کتابی رو توی قفسه جابه‌جا می‌کنم؛ به اين فکر می‌کنم که ممکنه اسم من رو بدونه؟ که بهو از میون شکاف قفسه‌ها برق چشم‌های قهوه‌ايش رو می‌بینم که داره من رو نگاه می‌کنه. هیچ کلمه‌ای رد و بدل نشد. آون لیخندی می‌زنه و من حدس می‌زنم الان یه چیزی می‌گه. ولی دستم به کتابی که بینمونه می‌خوره و میوفته. جعبه‌ی کتاب‌ها رو برمی‌دارم و باعجله به‌سمت اتاقک پشت دخل می‌رم. مشکل من چیه؟چرا وقتی لبخند زد. بهش لبخند نزدم؟»