کتاب دیپلماسی توییتری ایران

کتاب دیپلماسی توییتری ایران نوشتهٔ زهرا نژادبهرام و محمدجواد ظریف است. انتشارات جهان سیاست این کتاب را منتشر کرده است.

درباره کتاب دیپلماسی توییتری ایران

کتاب دیپلماسی توییتری ایران به بررسی نقش و تاثیر شبکه‌های اجتماعی، به ویژه توییتر، در سیاست خارجی ایران می‌پردازد. این کتاب با تحلیل محتوای توییت‌های مقامات ایرانی، به ویژه دکتر ظریف در زمان تصدی وزارت امور خارجه، نشان می‌دهد که چگونه توییتر به ابزاری برای ارتباط دیپلماتیک، اطلاع‌رسانی و تعامل با مخاطبان جهانی تبدیل شده است. این اثر با ارائهٔ دیدگاه‌های مختلف، تلاش می‌کند ابعاد گوناگون دیپلماسی توییتری و تاثیر آن بر روابط بین‌الملل را روشن کند.

خواندن کتاب دیپلماسی توییتری ایران را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران علوم سیاسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب دیپلماسی توییتری ایران

«گرچه دیپلماسی حتی در زمان جنگ هم‌پایان نمی‌یابد و برخلاف تصور عمومی جنگ پایان دیپلماسی نیست، اما نقش جنگ به‌عنوان ابزاری برای پیشبرد منافع ملی با دگرگونی اساسی مواجه گردیده و لذا ضرورت دیپلماسی نهادینه‌تر شده است. در دورانی از روابط بین‌الملل، جنگ ابزاری برای رسیدن به منافع ملی بود تا بدان‌جا که مفهوم حاکمیت و توانایی ورود به جنگ در حقوق بین‌الملل سنتی ارتباطی ناگسستنی داشت. اما پس از جنگ جهانی اول، دولت‌ها دریافتند که جنگ -که بر خلاف قرن‌های قبلی فقط در جبهه‌ها صورت نمی‌گرفت، بلکه به جنگ تمام‌عیار تبدیل شده بود. دیگر ابزار مناسبی برای تأمین منافع ملی نیست. به همین دلیل در پیمان برایان - کلوگ یا توافق 1928 پاریس، جنگ را به‌عنوان ابزار سیاست خارجی ممنوع کردند. این درک سیاسی در منشور ملل متحد جلوه‌ حقوقی قوی‌تری یافت و جنگ جز در دفاع مشروع ممنوع شد. ممنوعیت جنگ نه یک آرمان‌خواهی حقوقی بلکه تبلور یک واقع‌بینی سیاسی بود که شکل حقوقی گرفته بود. این‌که در ۱۰۰ سال گذشته کمتر جنگی را سراغ داریم که با موفقیت، حتی نسبی، آغازگر جنگ به پایان رسیده باشد، نمایانگر این واقع‌بینی سیاسی است. از سوی دیگر تحول در مفهوم حاکمیت به گسترش دیپلماسی انجامید. در زمانی‌که دولت‌ها کنشگران انحصاری در روابط جهانی بودند، دیپلماسی صرفاً در ارتباط رسمی و یا حداکثر غیررسمی و نیمه‌رسمی میان دولت‌ها تعریف می‌شد. با ورود کنشگران جدیداز شرکت‌های چندملیتی و فراملی تا سازمان‌های بین‌المللی و از کنشگران امنیتی غیرحکومتی تا افکار عمومی و مردم عادی، به صحنه روابط بین‌المللی، ضرورت تنوع دیپلماسی نیز پدیدار گشت و دولت‌ها طوعاً یا کرهاً و عموماً با اکراه و به ناچاری، پایان انحصار کنشگری خود را با شکل‌دادن به گونه‌های جدید دیپلماسی – چندجانبه، اقتصادی، آموزشی، فرهنگی، ارزشی و نهایتاً دیپلماسی عمومی، پذیرفتند. در این میان نقش‌یابی افراد بشری در روابط بین‌الملل و ضرورت یافتن توجه به افکار عمومی، نه‌تنها در کشور خود بلکه در سایر جوامع، دولت‌ها را متوجه اهمیت دیپلماسی عمومی و اهمیت روزافزون تأثیرگذاری بر قلب‌ها و مغزها نمود. با پایان جنگ سرد و فروپاشی نظام دوقطبی، تصلب ساختاری روابط بین‌الملل نیز پایان یافت و کنشگران به شمول اعضای جوامع ملی نقش فزاینده‌ای یافتند. این واقعیت در کنار انقلاب ارتباطات و جهانی‌شدن اطلاعات، داده‌ها و حتی احساسات اهمیت گفتگو و انتقال پیام به صورت گسترده و جهانی را دوچندان نمود. فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی انحصار خبری جهانی در دست چند غول رسانه‌ای را تا حد قابل‌توجه و فزاینده‌ای درهم شکست و به هر کنشگری این امکان را داد که نقش جهانی ایفا کند. برخی این واقعیت مدرن را زودتر دریافتند و برخی هنوز هزینه دیرفهمی تحولات جهانی و باقی‌ماندن در فضای ناموجود جنگ سردی را می‌پردازند. شاید بتوان گفت یکی از مهم ترین مشخصه‌های دیپلماسی نوین شفافیت آن نسبت به دیپلماسی سنتی است که پنهان و رازآلود بوده است. این عصر نوع دیگری از دیپلماسی را تجربه می‌کند که مبتنی بر آشکارسازی و روشن‌سازی است؛ چرا که فرصت دیده‌شدن و دیدن را برای دیپلمات و افکار عمومی فراهم می‌کند. در عصر ارتباطات و اطلاعات فضاهای متعددی برای اطلاع‌رسانی وجود دارد و مفهوم زمان و مکان به حاشیه رانده شده است. ساکنان این فضا دیگر فقط خبرنگاران و علاقه‌مندان نیستند، بلکه به‌نوعی همه افراد جامعه جهانی در این فضا ساکن هستند. از این‌رو با توجه به اینکه جوامع در برابر کنش سیاستمداران و تصمیم‌سازان و تصمیم‌گیران حساس بوده و در انتظار پاسخ هستند، فضای رسانه‌های نوین بستری شده که دیپلماسی از نوعی پوست‌اندازی در قالب شکل‌گیری نوعی تعامل جهانی برخوردار شود. این مهم فرصت مناسبی را برای دیپلماسی ایجاد کرده که فضای تازه‌ای را برای گفتگو ایجاد کند؛ فضایی که کنشگران و افکار عمومی جهانی به‌نوعی ناظر آن هستند. همچنین بهره‌گیری از ظرفیت‌های جدید ارتباطی باتکیه بر شبکه‌های مجازی امکان گفتگویی را ایجاد کرده که شاید پیش ‌از این دشوار و درعین حال پر هزینه بود.»