کتاب داشتن و نداشتن

کتاب «داشتن و نداشتن» نوشتۀ ارنست همینگوی و ترجمۀ پرویز داریوش است و انتشارات امیرکبیر آن را منتشر کرده است. داشتن و نداشتن یکی از برجسته‌ترین آثار ارنست همینگوی، نویسندۀ صاحب‌سبک آمریکایی و برندۀ جایزه نوبل ادبیات است.

درباره کتاب داشتن و نداشتن

رمان داشتن و نداشتن که برای نخستین‌بار در سال ۱۹۳۷ منتشر شد، داستانی غم‌انگیز و انسانی از تقابل ثروت و فقر، اخلاق و نیاز و تسلیم و بقاست که از زبان ناخدای قایق ماهیگیری‌ای به نام هری مورگان روایت می‌شود.

هری مورگان، مردی از فلوریدا، تلاش می‌کند با اجاره‌دادن قایق خود برای ماهیگیری، هزینه‌های زندگی را تأمین کند، اما در جریان یکی از سفرهایش، مشتری ثروتمندش، جانسون، او را فریب می‌دهد و نه‌تنها هزینه کرایه را پرداخت نمی‌کند، بلکه وسایل ماهیگیری او را نیز نابود می‌کند. این خیانت هری را در شرایطی دشوار قرار می‌دهد و او مجبور می‌شود وارد دنیای تیره و پرمخاطره قاچاق شود. در ادامه، هری تصمیم می‌گیرد مهاجران چینی را به طور غیرقانونی از کوبا به فلوریدا انتقال دهد و پس از آن، به جابه‌جایی بارهای مختلفی از جمله مشروبات الکلی و حتی انقلابی‌های کوبایی بین دو کشور می‌پردازد. با پیشرفت داستان، همینگوی از طریق زندگی هری، تصویری واقعی و ملموس از بحران اقتصادی و اخلاقی که مردم طبقه متوسط و کارگر را در دوران رکود بزرگ آمریکا گرفتار کرده بود، ارائه می‌دهد.

رمان داشتن و نداشتن به بررسی شرایطی می‌پردازد که در آن شخصیت‌ها مجبورند میان ارزش‌های اخلاقی خود و نیازهای مالی‌شان انتخاب کنند. هری مورگان نمادی از انسانی است که در برابر فشارهای بی‌رحم اقتصادی و اجتماعی، مرزهای اخلاقی خود را کنار می‌زند. زبان ساده و موجز همینگوی در این اثر، نه‌تنها به‌وضوح داستان می‌افزاید، بلکه عمق احساسی خاصی را به روابط انسانی و لحظات حساس زندگی هری می‌بخشد. همینگوی با توصیف واقع‌گرایانۀ زندگی مردم در فلوریدا و کوبا، نگاهی انتقادی به تفاوت‌های طبقاتی و بی‌عدالتی‌های اقتصادی ارائه می‌دهد. داشتن و نداشتن نه‌تنها داستانی تأثیرگذار دربارۀ زندگی سخت و انتخاب‌های دشوار است، بلکه تصویری دقیق و ملموس از دورانی بحرانی در تاریخ آمریکا و تقابل بین طبقات اجتماعی ارائه می‌دهد. 

خواندن کتاب داشتن و نداشتن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران رمان‌های آمریکایی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره ارنست همینگوی

ارنست همینگوی در ۲۱ ژوئیهٔ ۱۸۹۹ در اوک پارک در ایالت ایلینوی متولد شد. او یک نویسندهٔ بزرگ آمریکایی، برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات و پایه‌گذار سبک وقایع‌نگاری ادبی است. همینگوی در سال ۱۹۱۷ کار خود را به‌عنوان گزارشگر گاهنامهٔ استار آغاز کرد. آنچه او به آن شهره است، ماجراجویی اوست. در جنگ جهانی اول داوطلب ورود به ارتش و حضور در جنگ شد. ضعف بینایی او گرچه مانع حضور او در ارتش شد، نتوانست او را از حضور در جنگ بازدارد. همینگوی عضو صلیب سرخ و رانندهٔ آمبولانس شد. او در ژوئیهٔ سال ۱۹۱۸ مجروح شد تا مجبور شود برای ماه‌ها در بیمارستان بستری شود و بعدها بر اساس همین حادثه رمان «وداع با اسلحه» را بنویسد. او پس از درمان جراحات جنگی‌اش، به‌عنوان خبرنگار مشغول به کار شد. در سال ۱۹۲۱ به‌همراه همسر اولش «هادلی ریچاردسون» به پاریس مهاجرت کرد و کار خود را پی گرفت. همینگوی در پاریس همنشین نویسندگان و هنرمندان بزرگی شد که در آن ایام در این شهر بودند. او اولین رمان خود «خورشید نیز طلوع می‌کند» را در سال ۱۹۲۶ نوشت. همینگوی در سال ۱۹۳۷ برای پوشش جنگ داخلی اسپانیا به‌عنوان خبرنگار عازم این کشور شد و تا سال ۱۹۳۹ نیز در آن کشور حضور داشت. او در اوایل سال ۱۹۳۹ با قایق خود به کوبا سفر کرد و هتل آمبوس موندوس در هاوانا ساکن شد. او در هاوانا با «مارتا گلهورن» آشنا شد و این آشنایی پس از جدایی قطعی همینگوی از همسرش اولش در سال ۱۹۴۰ به ازدواج انجامید. او در سال ۱۹۴۱ به‌همراه مارتا گلهورن به چین رفت و برای مدتی در آن کشور زندگی کرد. ارنست همینگوی در سال ۱۹۴۴ وارد لندن شد و در آنجا با «مری ولش» خبرنگار روزنامهٔ مجلهٔ تایم آشنا شد و به او علاقه پیدا کرد. همینگوی پس از جدایی از مارتا در سال ۱۹۴۵ با مری ولش ازدواج کرد. او در جنگ جهانی دوم نیز شرکت داشت. یکی از مهم‌ترین لحظات همینگوی در جنگ دوم جهانی، حضور او در آزادی پاریس در ۲۵ آگوست به‌عنوان خبرنگار بود. در سال ۱۹۴۷ به‌‌پاس حضور همینگوی در جنگ جهانی دوم، مدال ستارهٔ برنزی به او اعطا شد. ارنست همینگوی پس از یک ‌عمر فعالیت درخشان ادبیْ نوبل ادبیات را در سال ۱۹۵۴ دریافت کرد. او دوم ژوئیه ۱۹۶۱ پس از یک دوره بستری در کلینیک به‌دلیل افسردگی، با تفنگ دولول محبوبش، به خودش شلیک کرد و درگذشت. از آثار ارنست همینگوی می‌توان به کتاب‌های «در زمان ما» (۱۹۲۵)، «خورشید همچنان می‌دمد» (۱۹۲۶)، «وداع با اسلحه» (۱۹۲۹)، «برف‌های کلیمانجارو» (۱۹۳۶)، «زنگ‌ها برای که به صدا درمی‌آیند» (۱۹۴۰) و «پیرمرد و دریا» (۱۹۵۲) اشاره کرد.