کتاب حمایت مالی در ورزش

کتاب حمایت مالی در ورزش نوشتهٔ جان. ای. فورچونیتو و ترجمهٔ علی اصغر دورودیان و محمدحسن مجلسی و سمیه دمیرچی و کامران آسیابان و محمدجواد تقوی آستانه و نگین روفه گری نژاد و محبوبه شاهی آوینی و مرتضی عالمیان درونکلایی و ندا عبدالهی و معصومه قلعه نویی و محمدحسین نفر است. نشر ویراست این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی اصول و کاربردها.

درباره کتاب حمایت مالی در ورزش

کتاب حمایت مالی در ورزش که با پیش‌گفتاری از «تونی پونتورو» آغاز شده، ده فصل دارد. این کتاب به موضوعاتی مانند فراهم‌کردن روش ارتباطات تبلیغاتی و نیز ویژگی‌های متمایز و منحصربه‌فرد استراتژی حمایت مالی سخن گفته است.

خواندن کتاب حمایت مالی در ورزش را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب حمایت مالی در ورزش پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب حمایت مالی در ورزش

«درحالی‌که اهداف حمایت مالی و استراتژی‌های بی‌شمار که درجهت دست‌یابی به این اهداف طراحی شده‌اند را می‌توان بیان کرد؛ نسبت دادن دسترسی به اهداف به حمایت مالی یک چالش به‌حساب می‌آید. تلفات مستقیم رفتار مصرف‌کننده در نتیجه هر نمونه استراتژی ارتباطی تبلیغاتی مساله‌ای است که بحث درمورد آن دشوار است. همان‌طور که قبلاً عنوان شد؛ متغیرهای متعددی وجود دارد که می‌توان آن را دلیل رفتار مشتری دانست. با علم به این مطلب، هر نمونه مدرکی را که بتوان در جهت اثربخشی هرنمونه ارتباط تبلیغاتی به‌دست آورد برای اطمینان دادن بسیار ارزشمند خواهد بود. بنابراین، توسعه سیستم‌های اندازه‌گیری که بتواند داده‌های ارزیابی‌کننده موردنیاز را جمع‌آوری کند؛ کار اصلی دیگری از فرایند حمایت مالی برای سرمایه‌گذاری شرکت در باب ارتباطات تبلیغاتی و فروش زمان و فضای ارتباطات تبلیغاتی اموال می‌باشد. ارزیابی یکی از دشوارترین ابعاد فرایند حمایت مالی است. با این حال نمی‌توان اهمیت آن را کوچک شمرد. کرامپتون (۲۰۰۴) اعلام می‌کند که ارزیابی مهم‌ترین چالش در برخورد با صنعت حمایت مالی است.

ستین (۲۰۰۹) به‌سادگی می‌پرسد: «چگونه یک بازاریاب می‌فهمد که پول سرمایه‌گذاری شده در حمایت مالی ارزش آن را داشته یا خیر؟»(ص. ۳۱۸). پژوهشگران متعددی می‌نویسند که به‌طورکلی دشواری اصلی در ارزیابی کمپین‌های ارتباطات تبلیغاتی نهفته است (برنز ۲۰۱۱؛ کورن ول و مایگنان ۱۹۹۸؛ دیویس ۲۰۰۲؛ نلسون و کتز ۲۰۱۱؛ فیلیپ و موتینهو ۱۹۹۸؛ راسل ۲۰۱۱؛ والیزر ۲۰۰۳) و به‌طورجزئی در ارزیابی حمایت مالی قرار دارد (کالت ۲۰۰۸؛ کورن ول ۱۹۹۵؛ کرامپتون ۲۰۰۴؛ فارلی و همکاران ۱۹۹۷؛ هاروی ۲۰۰۱؛ میازاکی و موگان ۲۰۰۱؛ او ریلی و مادیل ۲۰۰۹؛ ثیجومی و همکاران ۲۰۰۲). ارزیابی ضمانت مالی به‌تنهایی در تشخیص تلفات به‌طرز خاصی دشوار است. زیرا به‌ندرت پیش می‌آید که تنها فرم ارتباطات تبلیغاتی مورد استفاده قرار گیرد. ازآنجائی‌که بسیاری شرکت‌ها از رویکرد بازاریابی منسجمی استفاده می‌کنند؛ اشاره به موفقیت کل کمپین ارتباطات تبلیغاتی به‌جای شناسایی یک استراتژی خاص آسان‌تر به‌نظر می‌رسد (کیلر ۲۰۰۱؛ مایستاس ۲۰۰۹).

به‌دلیل دشواری و ناتوانی در وصل کردن صریح و غیرقابل انکار تلاش‌های ارتباطات تبلیغاتی به رفتار مشتری، بسیاری شرکت‌ها به‌سادگی عدم سرمایه‌گذاری منابع مالی، زمان و پرسنل خود را به‌منظور اجرای درست ارزیابی برمی‌گزینند (اوریلی و مادیل ۲۰۰۹؛ پیرسال ۲۰۱۰). کوستر (۱۹۹۷) گزارش داد که تنها ۳۰ الی ۵۰ درصد شرکت‌ها در ارزیابی شرکت می‌کنند. کرامپتون (۲۰۰۴) متوجه شد که ۴۰% از تعداد ۲۰۰ شرکت نمونه هیچ مبلغی را صرف ارزیابی حمایت مالی خود نکرده‌اند و ۳۵% دیگر از شرکت‌های نمونه تنها ۱% یا کمتر از بودجه خود را در حوزه ارزیابی صرف کرده‌اند. مایستاس (۲۰۰۹) از شرکتی که ۳ الی ۵ درصد از ارزش حمایت مالی خود را صرف ارزیابی حمایت مالی کرده بود؛ حمایت می‌کند. در IEG و نظرسنجی پژوهش عملکرد سالانه در سال ۲۰۱۳، ۷۲% از پاسخ‌دهندگان گزارش دادند که شرکت‌های آنان هیچ یا کمتر از ۱% را در حوزه ارزیابی در مقایسه با مقداری که روی حق اشتراک خود هزینه می‌کنند، صرف کرده‌اند. تنها ۲% یا بیش‌تر صرف هزینه بیش از ۵% روی اندازه‌گیری را در مقایسه با حقوق اشتراک کمپین گزارش دادند (IEG گزارش حمایت مالی، ۲۲ آوریل ۲۰۱۳).»