کتاب آموزش و زندگی بهتر

کتاب آموزش و زندگی بهتر نوشتهٔ برتراند راسل و ترجمهٔ ناهید فخرایی است. انتشارات جامی این کتاب را منتشر کرده است. این اثر جلد ۲۹ از مجموعهٔ «فلسفه» است.

درباره کتاب آموزش و زندگی بهتر

کتاب آموزش و زندگی بهتر ۱۹ فصل و سه بخش اصلی دارد؛ «آموزش و زندگی بهتر» و «تربیت اخلاق» و «آموزش فکری و عقلانی». این کتاب صفات لازمهٔ انسان کامل را تشریح کرده است. برتراند راسل باور دارد که آموزش و پرورش کلید زندگی بهتر است. او در این اثر گفته است که پدران و مادران برای تعلیم‌وتربیت صحیح، باید وجدانی آگاه داشته باشند و هدفشان تظاهر نباشد. این کتاب را اثری مهم دانسته‌اند که رابطهٔ پیچیدهٔ بین آموزش و دستیابی به یک زندگی رضایت بخش و معنادار را بررسی کرده است. این کتاب که در سال ۱۹۲۶ میلادی منتشر شد، به مبانی فلسفی تعلیم‌وتربیت و نقش آن در ارتقای شادی فردی و پیشرفت اجتماعی پرداخته است.

خواندن کتاب آموزش و زندگی بهتر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پدرها و مادرها و والدین دیگر پیشنهاد می‌کنیم.

درباره برتراند راسل

برتراند راسل در ۱۸ می ۱۸۷۲ به دنیا آمد و در ۲ فوریهٔ ۱۹۷۰ درگذشت. او فیلسوف، منطق دان، ریاضی‌دان، مورخ، جامعه‌شناس، برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات و فعال صلح‌طلب انگلیسی بود که در قرن بیستم زندگی می‌کرد. راسل در آغاز جوانی به مطالعهٔ آثاری از «پرسی بیش شلی» روی آورد که این امر مسیر زندگی او را تغییر داد؛ سپس به کالج ترینیتی در کمبریج رفت و در ریاضیات و فلسفه تحصیل کرد. او در سال ۱۹۰۱ «پارادوکس راسل» را کشف کرد و ۷ سال بعد به عضویت انجمن سلطنتی علوم بریتانیا درآمد. راسل در طول جنگ جهانی اول به‌دلیل مبارزات ضدجنگ از دانشگاه اخراج و زندانی شد. او یکی از فیلسوفان پیشتاز قرن بیستم محسوب می‌شود و «جنبش مخالفت با آرمان‌گرایی» را در اوایل قرن بیستم رهبری می‌کرد. از برتراند راسل همراه با «گوتلوب فرگه» و «لودویگ ویتگنشتاین» به‌عنوان بنیان‌گذاران فلسفهٔ تحلیلی یاد می‌شود. او در سال ۱۹۵۰ به‌پاس «آثار متعدد در حمایت از نوع دوستی و آزادی اندیشه»، برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات شد. کتاب «در ستایش بطالت» یکی از آثار مکتوب اوست.

بخشی از کتاب آموزش و زندگی بهتر

«من می‌گویم اگر بچه‌ای تا سن شش سالگی درست تعلیم اخلاقی دیده باشد دیگر تمایلش به طرف راه صحیح بیشتر خواهد بود و چنان چه در محیط بعدی او هم این عادات تأیید شود کودک به راه صحیح هدایت خواهد شد. مدرسه از بعد از سن شش سالگی بچه شروع می‌شود و اولیای مدرسه برای تعلیم اخلاق زیاد کاری نخواهند داشت و البته اگر این بچه‌ها به طور صحیح بار آمده باشند و تعلیم زندگی را تا سن شش سالگی درست دیده باشند، بیشتر وقت مدرسه را صرف رشد هوش و معلومات آن‌ها می‌توانند بکنند. البته این قاعده کلّیت ندارد و قطعی نیست و برای هوش و شخصیت بسیار مضر است، البتّه اگر تعلیمات کاملاً تحت‌تأثیر اخلاق قرار گیرد.

نباید ثابت کرد که بعضی از معلومات بد است و بعضی خوب. معلومات و کسب علم و مهارت لازم است و نباید از دریچهٔ اخلاق یا سیاست آن را مورد قضاوت قرار داد. منظور معلم باید رسانیدن شاگرد به هدف باشد. یعنی جوابگوی کنجکاوی او باشد و مهارتی که درخور استعداد و اقناع‌کننده کنجکاوی اوست به او بیاموزد و در عین حال باید حس کنجکاوی بچه را دربارهٔ بعضی از مسائل دیگر هم پیدا کند. هیچ وقت حق ندارد کنجکاوی بچه را بکشد و جواب نگوید، حتی اگر مربوط به مسائل خارج از مدرسه یا مسائل غیراخلاقی باشد و یا برنامه درسی منطبق نباشد، من نمی‌گویم برنامه‌های مدرسه را باید قطع کرد. ولی در هر صورت باید جواب سؤال بچه را گفت ولو آن که موکول شود به بعد از ساعت درس، با راهنمایی او به خواندن کتاب. در این جا سؤالاتی پیش می‌آید؟ چه باید کرد اگر پسری فقط به مسائل جنایی یا مسائل منحرف‌کننده کنجکاو باشد؟ چه باید کرد اگر او فقط به بدی و جنایت علاقه نشان دهد؟ چه باید کرد اگر کنجکاوی او در اطراف کار و زندگی دیگران باشد؟ آیا باید این کنجکاوی‌ها را هم رشد داد و هم تشویق کرد؟

برای جوابگویی به این سؤالات باید شاخصی داشته باشیم و در ضمن بدانیم که اغلب بچه سؤالاتی را می‌کند که به نظر خودش بسیار مهم است از قبیل سؤالاتی مربوط به مسائل جنسی، ولی این بچه در باطن ممکن است، دچار این مسائل نشده باشد که کافی است با کمال خونسردی مسائل را برایش توضیح دهیم و اگر باز هم توجهش به این مسائل زیاد بود و فکرش را مشغول کرد، باید آن وقت از روان‌شناس و طبیب کمک گرفت و باید قبول کرد که هیچ معلوماتی به خودی خود بد نیست، ولی عادت به آن و عمل به آن در بعضی از موارد گناه است. پس اگر از مجرای علمی جواب گفته شود بهتر است تا او را منع از سؤال کردن بکنیم.»