کتاب ژان پل سارتر

کتاب ژان پل سارتر نوشتهٔ موریس ک‍رن‍س‍ت‍ن‌ و ترجمهٔ م‍ن‍وچ‍ه‍ر ب‍زرگ‍م‍ه‍ر است. انتشارات خوارزمی این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی توضیح فلسفهٔ یک فیلسوف فرانسوی.

درباره کتاب ژان پل سارتر

کتاب ژان پل سارتر حاوی نقدی نسبتاً جامع با نظری تقریباً مساعد، هم از جنبهٔ ادب و نویسندگی سارتر و هم از جنبهٔ خاص فلسفی او است. نویسندهٔ این کتاب، موریس کرنستن، انگلیسی و استاد علوم سیاسی دانشگاه لندن و از نقادان ادبی و فلسفی مشهور معاصر بوده است. او در نوشتن این اثر، از حاصل کلیهٔ بررسی‌هایی که دیگران پیش از او دربارهٔ سارتر کرده‌اند، سود جسته و از این جهت برای کسانی که می‌خواهند با فلسفهٔ سارتر آشنا شوند، کتاب مفیدی نوشته است.

ژان پل سارتر در سال ۱۹۸۰ به دنیا آمد. او فیلسوف، فعال اجتماعی و نویسنده‌ای فرانسوی و نیز همسر «سیمون دوبوار» بود. سارتر به آزادی بنیادی انسان و اینکه «انسان، محکوم به آزادی است» باور داشت. به‌طور کلی، ۲ دوره در زندگی حرفه‌ای سارتر وجود دارد؛ نخستین دوره، دورهٔ پس از نوشتن اثر معروفش «هستی و نیستی» و دومین دوره، پس از نگارش رمان «تهوع» است. در دومین دورهٔ حرفه‌ای زندگی‌اش، سارتر به‌عنوان روشن‌فکری فعال از نظر سیاسی شناخته شد. او از طرفداران کمونیسم بود؛ هرچند هرگز به‌طور رسمی به عضویت حزب کمونیست فرانسه درنیامد. سارتر بیشتر عمرش را صرف تطبیق ایده‌های اگزیستانسیالیستی‌اش کرد. او معتقد بود که انسان باید خودش سرنوشتش را تعیین کند؛ همچنین مطابق با اصول کمونیسم، باور داشت که نیروهای اقتصادی - اجتماعی جامعه که از کنترل انسان خارج هستند، نقشی حیاتی در تعیین مسیر زندگی اشخاص دارند. سارتر در سال ۱۹۶۴، جایزهٔ ادبی نوبل را برنده شد، ولی از پذیرفتن این جایزه پرهیز و خودداری کرد. او در نامه‌ای که به آکادمی نوبل نوشت، توضیح داد که نمی‌تواند جایزه را بپذیرد و نمی‌خواهد که هرگز نامش در فهرست دریافت‌کنندگان آن جایزه قرار گیرد. این فیلسوف فرانسوی، به‌عنوان یک نویسنده نمی‌خواست نامش با سازمانی مرتبط شود.

بعضی از فیلسوفان معتقد هستند که سارتر در کارهایش مفاهیم متناقضی را در کنار هم قرار داده است. او از سال ۱۹۷۳ به بعد، تقریباً تمامی قدرت بینایی خود را از دست داد و دیگر قادر به نوشتن نبود؛ بااین‌همه کوشید با انجام مصاحبه‌ها، دیدارها و حضور در مراسم‌ها کماکان چهره‌ای فعال و اجتماعی از خود نشان دهد. او در جایی از مبارزۀ مردم ایران علیه محمدرضاشاه پهلوی و آزادی زندانیان سیاسی و همچنین مبارزۀ مردم شیلی علیه دیکتاتوری آگوستو پینوشه طرفداری کرد. بخشی از آثار مهم سارتر عبارتند از رمان «تهوع» (یا «غثیان»)، «زنده باد چگوارا»، «دیوار» (مجموعه داستان)، «هستی و نیستی» (رساله فلسفی)، «خروج ممنوع» (نمایشنامه)، «مرده‌های بی‌کفن‌و‌دفن» (نمایشنامه)، «روسپی بزرگوار» (نمایشنامه)، «دست‌های آلوده» (نمایشنامه)، «گوشه‌نشینان آلتونا» (نمایشنامه)، «مگس ها» (نمایشنامه)، «راه‌های آزادی»، «نقد عقل دیالکتیکی» (رسالهٔ فلسفی)، «اگزیستانسیالیسم و اصالت بشر» (رسالهٔ فلسفی)، «ادبیات چیست؟» (رسالهٔ ادبی - فلسفی)، «اندیشه‌هایی دربارهٔ مسئلهٔ یهود» (رساله)، «چرخ‌دنده» (فیلم‌نامه) و کتاب «واژه‌ها». ژان پل سارتر در سال ۱۹۰۵ درگذشت.

خواندن کتاب ژان پل سارتر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه درمورد زندگی و فلسفهٔ ژان پل سارتر پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب ژان پل سارتر

«البته پس از ترک داستان‌نویسی به‌نوشتن نمایشنامه مشغول بوده، اما عمل نویسندهٔ نمایشنامه غیر از کار داستان‌نویسی است. داستان‌نویسی به‌تحلیل اشتغال دارد و سر و کارش با تجارب باطنی انسان و مخاطبش شخص خوانندهٔ فردی است، اما روش نمایشنامه مکالمه و جدل است، و مخاطبش جماعت و مجلس عام، که نویسنده آن را از جهت خارجی، یعنی تقلید اعمال و کلمات ملفوظ طرف خطاب قرارمی‌دهد. حاضران مجلس باید جنبهٔ باطنی خود را بر آنچه می‌بینند و می‌شنوند تحمیل نمایند. علاوه بر این تئاتر به‌عنوان وسیله‌ای برای بیان افکار سیاسی به‌مراتب از داستان مؤثرتر است. همهٔ نمایشنامه‌هایی که سارتر بعد از «خانهٔ دربسته» نوشته‌است سیاسی بوده و سیاست یا به‌عبارت دقیق‌تر سوسیالیزم اکنون اشتغال عمدهٔ اندیشهٔ سارتر است و ذهن او را یکباره به‌خود معطوف داشته‌است. اصطلاح «ادبیات متعمد یا متعهد» که او مشهور ساخته‌است بنا به‌تعریف اصلی او ادبیاتی است که ملتزم به‌اتخاذ نوعی نظر اخلاقی دربارهٔ زندگی است، هر چه باشد. در واقع تعریف آن به‌نحو دیگری بر حسب مبادی فلسفهٔ اصالت وجود میسر نیست زیرا بنا به‌اصول آن هر فردی باید، خود غایات و ارزشهای اخلاقی خویش را بیافریند. اما دیری نگذشت که اصطلاح «ادبیات متعهد» از طرف خود سارتر و دیگر منتقدان دست‌چپی به‌معنی «ادبیات ملتزم به‌سوسیالیزم» استعمال گردید، چنانکه گویی هیچ نوع التزام اخلاقی دیگری اصالت و حقیقت ندارد.»