با کد تخفیف Salam اولین کتاب الکترونیکی یا صوتی‌ات را با ۵۰٪ تخفیف از طاقچه دریافت کن.
کتاب در سینهات نهنگی میتپد
نویسنده:عرفان ن‍ظرآه‍اری‌انتشارات:انتشارات صابرینسال انتشار:۱۳۸۵تعداد صفحه‌ها:۶۰ صفحهدسته‌بندی:امتیاز:
از ۶۳ رأیخواندن نظرات
معرفی کتاب در سینهات نهنگی میتپد
«در سینهات نهنگی میتپد» داستان‌هایی از عرفان نظرآهاری به همراه تصویرگری حسن عامه‌کن است. داستان‌های این کتاب برداشتی نو از روایت‌های دینی کهن است.
دیگران دریافت کرده‌اند
سایر کتاب‌های عرفان نظرآهاری
مشاهده همهسایر کتاب‌های انتشارات صابرین
مشاهده همه
بریده‌ای برای کتاب ثبت نشده است
نظرات کاربران
«در سینهات نهنگی میتپد»، «پیامبری از کنار خانه ما رد شد» و «من هشتمین آن هفت نفرم» سه کتاب از خانم نظرآهاری هستند که مفاهیم عمیق و ناب دینی عرفانی رو که با زندگی چندین هزار ساله انسان آمیخته شدند،
"عرفان نظر آهاری" : -وقتی راه رفتن آموختی،دویدن بیاموز. وقتی دویدن آموختی،پرواز را... راه رفتن بیاموز... زیرا راههایی که میروی جزئی از تو می شود و سرزمین هایی بر مساحت تو اضافه می کند. دویدن بیاموز... چون هر چیز را که بخواهی دور است و هر
یا لطیف ! این رسم دنیاست که اشک, سنگ ریزه شود و روح , سنگ و صخره ؟ این رسم دنیاست که شیشه ها بشکند و دل های نازک شرحه, شرحه شود؟ وقتی تیره ایم , وقتی سروپا کدریم , به چشم می
هنوز آخرین جمله خدا، در گوشم زنگ می زند: از قلب کوچک تو تا من، یک راه مستقیم است. اگر گم شدی از این راه بیا. بلند شو. از دلت شروع کن. شاید دوباره همدیگر را پیدا کنیم... 💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗 گفتند:چهل شب حیاط خانه ات
هنوز اخرین جمله خدا در گوشم زنگ میزند : از قلب کوچک تو تا من یک راه مستقیم است ،اگر گم شدی از این راه بیا . بلند شو؛ از {دلت}شروع کن! شاید دوباره همدیگر را پیدا کردیم.💛 ----------------------------------- نوشته ای فوق العاده و عالی
عالی بود حتما بخونیدش💚💚💚
کتابی بسیار متفاوت یادگاری مادر عزیزم . با نگارش متفاوت و با بیان لطیفترین و ظریف ترین حالت ،،آمیخته ای از ادبیات و مذهب . نویسنده این کتاب خانم نظر آهاری در رشته ادبیات تخصص دارند .
نمی‌دونم چرا تاحالا نخونده بودمش! در کل خیلی قشنگ بود... نگاه زیبا و تعابیر دل‌نشینی داشت... از اون کتاب‌هاست که بعضی قسمت‌هاشو میشه بارها و بارها خوند و بعضی عبارات و تیکه‌هاشو باید حفظ کرد...! دلم می‌خواد در آینده باز
"بهار که بیاید، دیگر رفته‌ام. بهار، بهانه‌ی رفتن است. حق با هدهد است که می‌گفت رفتن زیباتر است. ماندن شکوهی ندارد؛ آن هم پشتِ این سنگریزه‌های طلب. گیرم که ماندم و باز بال‌بال زدم توی خاک و خاطره، توی گذشته و گِل. گیرم
«طناب های وسوسه در دستش است» خدایا، خدایا، خدایا، شمشیری از عشق میخواهم و جوشنی از ایمان. میخواهم به جنگش بروم که من کارزار را از پرهیز دوست‌تر دارم. تنها تو، تنها تو یاری ام کن در روز مصاف و در آوردگاه دل.