کتاب فرهنگنامه نثر فارسی معاصر (جلد اول)

کتاب فرهنگنامه نثر فارسی معاصر (جلد اول) نوشتهٔ علی کشاورز قدیمی است و انتشارات گیوا آن را منتشر کرده است. این کتاب با هدف بررسی نثر فارسی در نیم قرن اخیر به رشته‌ٔ تحریر درآمده است.

درباره کتاب فرهنگنامه نثر فارسی معاصر (جلد اول)

نثر فارسی در مفهوم ادبی و رسمی خود، در طول زمان به نحو بارزی از احوال محیط و اوضاع سیاسی متاثر خواهد بود. پس بدون شک در طول تاریخ دچار تغییر و تحولات بسیاری شده است، اما این تغییرات در طول ۵۰ سال اخیر به دلیل شدت گرفتن تحولات در ساختارهای اجتماعی، سیاسی و... سرعت بیشتری دارد.

نثر پارسی معاصر به انواع مختلفی نظیر نثر کتب تحقیقی، نثر ترجمه، نثر آثار ادبی، نثر روزنامه‌ای، نثر کتب کودکان و نوجوانان، نقد و نقدنویسی تقسیم می‌شود. هر نثر با توجه به ویژگی‌های دوران مربوط به خودش تاثیرات زیادی از شرایط می‌گیرد که اهمیت و هدف این تحقیق دقیقا بررسی همین موارد است. در واقع علی کشاورز قدیمی در کتاب فرهنگنامه نثر فارسی معاصر سعی دارد اندازهٔ تاثیرپذیری‌ای که هر نثر در ادوار مختلف به خود اختصاص می‌دهد، شناسایی و معرفی کند.

در این ۵۰ سال اخیر با توجه به افزایش دانشگاه‌ها و استادان گرانقدر و پرمایه، نثر این دوره رشد بسیاری کرده و در این حوزه افراد بسیاری دست به پژوهش زدند و در این عرصه تحقیقات ارزشمند و مطلوبی بر جای گذاشته‌اند.

در این کتاب هر فصل خود نیز به ریز فصل‌هایی مجزا تقسیم شده و جزئیات مربوط به سرفصل‌ها را تفصیل و تعریف می‌کند در این تحقیق سعی بر آن شده تا از منابع مهم و مفید کتابخانه‌ای که منابع دست اول کتابخانه‌های عمومی هستند استفاده شود و تا آنجا که منابع و مآخذ اجازه می‌دهند به توصیف هر نثر به طوری که ابهام باقی نماند، پرداخته شود.

خواندن کتاب فرهنگنامه نثر فارسی معاصر (جلد اول) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای هر نویسندهٔ معاصری می‌تواند مفید واقع شود.

بخشی از کتاب فرهنگنامه نثر فارسی معاصر (جلد اول)

«بیش از هزار و صد سال پیش، در زمان سامانیان بود که پا به پای شعر، نثر فارسی نیز رواج گرفت؛ و در عرض صد سال کتاب‌های بسیاری در موضوع‌های گوناگون تألیف و ترجمه شد. بسیاری از این کتاب‌ها در سده‌های بعد از میان رفت و تنها شمار اندکی کتاب باقی ماند که مقدمۀ شاهنامۀ ابومنصوری قدیم‌ترین و تاریخ بلعمی، مهم‌ترین آن‌هاست نثر این دوره، نثر ساده یا مرسل، موجز و روان و از هرگونه تکلف و تصنع خالی بوده و لغت‌های فارسی آن بر لغت‌های تازی سخت فزونی داشته است. این گونۀ نثر در دورۀ غزنویان با اندک تفاوت (لغت‌های تازی بیشتر و جمله‌های درازتر) به دست ابوالفضل بیهقی اوج شیوایی خود را نشان داد. تا آن جا که می‌توان با شکوه‌ترین جلوه‌های زبان فارسی را در خلال صفحات آن باز دید.

در سدۀ پنجم نخستین بار خواجه عبدالله انصاری سجع را وارد نثر کرد و مناجات نامۀ خود را با رعایت سادگی معمول به نثر مسجع مزین ساخت و از این زمان به بعد، رفته رفته صنایع بدیعی اعم از سجع و جناس و موازنه و مراعات النظیر و مطابقه و... در آثار نویسندگان گوناگون راه یافت و به ویژه در مرزیان نامه وراوینی و مقامات حمیدی بهترین اسلوب خود را نشان داد.»

‌