کتاب از تهران تا واشنگتن

کتاب از تهران تا واشنگتن نوشتۀ زهره پناهی است. این کتاب را انتشارات متخصصان منتشر کرده است. این اثر حاوی دیدگاه‌هایی مقایسه‌ای درمورد تأمین مالی احزاب است.

درباره کتاب از تهران تا واشنگتن

احزاب سیاسی همواره نقش مهمی در نظام‌های سیاسی داشته‌اند؛ به همین علت، احزاب سیاسی و انتخابات از شاخص‌های نظام دموکراتیک به حساب می‌آید. دسترسی احزاب و نامزدهای انتخاباتی به منابع مالی برای رقابت در عرصۀ انتخابات، باعث می‌شود که آن‌ها در عرصۀ سیاسی به موفقیت برسند؛ البته این بدان معنا نیست که صرفاً حزبی پیروز می‌شود که بیشتر هزینه کند. نگرانی عمده این است که قدرت اقتصادی بتواند به قدرت سیاسی نیز دست یابد و دموکراسی، بازیچۀ دست سرمایه‌داران شود. بررسی‌ها نشان داده است که تأمین مالی احزاب سیاسی برای برآوردن سه هدف (تأمین رقابت‌های انتخاباتی، برپاداشتن سازمان‌های درون‌انتخاباتی و کمک به رهبری و نمایندگان حزب) انجام می‌شود. این امر ما را به این سؤال می‌رساند که تأمین مالی این فعالیت‌ها به چه طریقی صورت می‌گیرد. بدیهی‌ترین منبع درآمد احزاب سیاسی در نبود احزاب توده‌ای، افراد و گروه‌های خصوصی هستند. به‌لحاظ تاریخی و در غرب، احزاب سیاسی عمدتاً به کمک‌های خصوصی وابسته بودند؛ هرچند در احزاب توده‌ای کلاسیک، جریان درآمد ناشی از حق عضویت اعضا و کمک‌های اتحادیه‌های کارگری وابسته بود. شیوۀ دیگر تأمین مالی احزاب سیاسی را می‌توان کمک‌های دولتی دانست. در کتاب از تهران تا واشنگتن، نویسنده کوشیده است تا شیوۀ تأمین مالی احزاب سیاسی در ایران و آمریکا را بررسی کند.

خواندن کتاب از تهران تا واشنگتن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای علاقه‌مندان به علوم سیاسی و جامعه‌شناسی مناسب است.

بخشی از کتاب از تهران تا واشنگتن

«احزاب سیاسی رکن اصلی حکمرانی دموکراتیک محسوب می‌شوند. اغلب، احزاب سیاسی حاکم نماینده منافع اکثریت جامعه هستند. همچنین احزاب سیاسی از طریق ائتلاف حزبی منافع اکثریت را هم نمایندگی می‌کنند، در مقابل، منافع اقلیت اغلب به‌وسیله احزاب بیرون از حکومت با احزاب اپوزیسیون نمایندگی خواهد شد، کارکرد احزاب سیاسی شامل نمایندگی منافع اجتماعی، جامعه‌پذیری و مشارکت سیاسی، آموزش و ارتباطات سیاسی، استخدام رهبران سیاسی، سیاست‌گذاری، همگرایی و انسجام ملی است، اما بر اساس متغیرهای ساختاری و سطح توسعه، احزاب سیاسی نقش‌های مختلفی را در سیستم‌های سیاسی برعهده دارند. در دموکراسی‌های واقعی، چنین کارکردهایی پیش‌نیاز حکمرانی خوب هستند.

از منظر انتخاباتی، احزاب سیاسی به تجمیع سیاست‌ها و مطالبات شهروندان می‌پردازند. از منظر اجرایی، این احزاب به استخدام و نام‌نویسی نامزدها برای مناصب سیاسی دست می‌زنند، از منظر سازمانی، به تشویق مشارکت سیاسی شهروندان و اعطای قدرت تصمیم‌گیری به اعضایش می‌پردازد. بر اساس چنین کارکردهایی، احزاب سیاسی نهادهایی هستند که پیوندی بین شهروندان و سیستم‌های سیاسی برقرار می‌کنند. اساساً مشارکت موفق در فرایند سیاسی و تحکیم دموکراسی، نیازمند کارکرد احزاب سیاسی است.

 احزاب با ارائه برنامه‌های سیاسی و بسیج مطالبات گوناگون، درصدد کسب رضایت و حمایت اکثریت رأی‌دهندگان هستند. چنین رفتاری نیازمند پیوند بین شهروندان و سیستم سیاسی است که لزوم مشارکت فعالانه احزاب سیاسی را ایجاب می‌کند. چنین مشخصه‌های به رقابت انتخاباتی احزاب سیاسی برای کسب کرسی‌های قدرت منجر می‌شود. درواقع، احزاب با ایجاد پیوند بین شهروندان و سیستم سیاسی، نه‌تنها درصدد کسب قدرتمند؛ بلکه مشروعیتی برای سیستم سیاسی به بار می‌آورند که ضمن چینش نظم سیاسی نوین، آگاهی سیاسی نیروهای مختلف اجتماعی را افزایش می‌دهند. رأی‌دهندگان بر اساس وعده‌ها و بیانیه‌های حزبی، حساسیت و اهمیت مشکلات اجتماعی برای احزاب سیاسی را برآورد می‌کنند. در مقابل، احزاب اپوزیسیون به انتقاد از حزب حاکم و ارائه بدیل‌های سازنده می‌پردازند. در فقدان احزاب اپوزیسیون، حزب حاکم به‌سوی ابهام، خودرأیی و اقتدارگرایی گرایش می‌یابد. پژوهشگرانی مانند لینبرگ و بشیریه کارکردهای احزاب سیاسی را در سه سطح کلان، میانی و خرد تبیین کرده‌اند.»