کتاب تفسیر نمونه (جلد پنجم)

در روایتی که از علی علیه‌السلام نقل شده می‌خوانیم: کلُّ یوْمٍ لا یعْصَی اللّهُ فِیهِ فَهُوَ یوْمُ عِیدٍ: «هر روز که در آن معصیت خدا نشود روز عید است» .

۴ وَ ما تَأْتیهِمْ مِنْ آیةٍ مِنْ آیاتِ رَبِّهِمْ إِلاّ کانُوا عَنْها مُعْرِضینَ ۵ فَقَدْ کذَّبُوا بِالْحَقِّ لَمّا جاءَهُمْ فَسَوْفَ یأْتیهِمْ أَنْباءُ ما کانُوا بِهِ یسْتَهْزِؤنَ ترجمه: ۴ ـ هیچ نشانه و آیه‌ای از آیات پروردگارشان برای آنان نمی‌آید، مگر این که از آن روی گردان می‌شوند! ۵ ـ آنان، حق را هنگامی که سراغشان آمد، تکذیب کردند، ولی به زودی خبر آنچه را به باد تمسخر می‌گرفتند، به آنان می‌رسد؛ (و از نتائج کار خود، آگاه می‌شوند) .

«خداوند واجباتی برای شما قرار داده آنها را ضایع مکنید! و حدود و مرزهائی تعیین کرده از آنها تجاوز ننمائید! و از اموری نهی کرده در برابر آنها پرده‌دری نکنید! و از اموری ساکت شده و صلاح در کتمان آن دیده و هیچ گاه این کتمان از روی نسیان نبوده، در برابر این گونه امور، اصراری در افشاء نداشته باشید» !

بالاترین نعمت این است که: خدا از انسان خشنود و او نیز از خدایش راضی باشد.

جزای نیکوکاران! ۸۶ ـ و کسانی که کافر شدند و آیات ما را تکذیب کردند، همانها اهل دوزخند. شأن نزول: نخستین مهاجران اسلام

«امر به معروف کنید و نهی از منکر، اما هنگامی که ببینید، مردم دنیا را مقدم داشته، بخل و هوا بر آنها حکومت می‌کند و هر کس تنها رأی خود را می‌پسندد (و گوشش بدهکار سخن دیگری نیست) به خویشتن بپردازید و عوام را رها کنید»

اگر دعا آهسته و آمیخته با توجه و اخلاص بیشتر باشد بهتر است.

۶۳ قُلْ مَنْ ینَجِّیکمْ مِنْ ظُلُماتِ الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ تَدْعُونَهُ تَضَرُّعاً وَ خُفْیةً لَئِنْ أَنْجانا مِنْ هذِهِ لَنَکونَنَّ مِنَ الشّاکرینَ ۶۴ قُلِ اللّهُ ینَجِّیکمْ مِنْها وَ مِنْ کلِّ کرْبٍ ثُمَّ أَنْتُمْ تُشْرِکونَ ترجمه: ۶۳ ـ بگو: «چه کسی شما را از تاریکی‌های خشکی و دریا رهائی می‌بخشد؟! در حالی که او را با حالت تضرع (و آشکارا) و در پنهانی می‌خوانید؛ (و می‌گوئید:) اگر از این (خطرات و ظلمت‌ها) ما را رهائی بخشد، از شکرگزاران خواهیم بود» . ۶۴ ـ بگو: «خداوند شما را از اینها، و از هر مشکل و ناراحتی، نجات می‌دهد؛ باز هم شما برای او شریک قرار می‌دهید» !

موجودات این جهان قبلاً نبوده‌اند، سپس به وجود آمده‌اند، این موضوع هیچ گونه اشکالی ندارد و مثال‌هائی برای آن در جلد اول زده‌ایم و در اینجا اضافه می‌کنیم: ما در محیط ذهن و فکر خود می‌توانیم موجوداتی پدید آوریم که قبلاً به هیچ وجه در ذهن ما نبوده‌اند، شک نیست که این موجودات ذهنی برای خود یک نوع وجود و هستی دارند، اگر چه همانند وجود خارجی نیستند. ولی بالاخره در افق ذهن ما وجود دارند، اگر وجود چیزی بعد از عدم محال باشد، چه تفاوتی میان وجود ذهنی و وجود خارجی است. بنابراین، همان طور که ما در ذهن خود وجودهائی می‌آفرینیم که قبلاً نبوده است، خداوند هم در عالم خارج چنین کاری را می‌کند.

«لَعِب» (بر وزن لَزِج) در اصل از ماده «لُعاب» (بر وزن غُبار) به معنی آب دهان است که از لب‌ها سرازیر گردد، و این که بازی را «لعب» می‌گویند، به خاطر آن است که همانند ریزش لعاب از دهان است که بدون هدف انجام می‌گیرد.