کتاب بلید رانر

کتاب بلید رانر نوشتهٔ اسکات بوکاتمن و ترجمهٔ ویسنا فولادی است. انتشارات علمی و فرهنگی این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی از مجموعهٔ «خوانش فیلم» حاوی نقدی بر فیلم سینمایی «بلید رانر».

درباره کتاب بلید رانر

کتاب بلید رانر دربردارندهٔ نقدی از فیلم «بلید رانر» (Blade Runner) است. این اثر سینمایی فیلمی پادآرمان‌شهری، نئو نوآر و علمی - تخیلی است که «ریدلی اسکات»، کارگردان آمریکایی آن را در سال ۱۹۸۲ کاردگردانی کرد. داستان فیلم‌نامهٔ این فیلم برداشتی آزاد از رمان «آیا آدم‌مصنوعی‌ها خواب گوسفند برقی می‌بینند؟» نوشتهٔ «فیلیپ کی. دیک» است. مؤسسهٔ فیلم آمریکا این فیلم را در دستهٔ ۱۰۰ فیلم برتر تاریخ سینما قرار داده‌است. این اثر سینمایی نمایش و روایت تاریکی از شهر لس‌آنجلس سال ۲۰۱۷ را به تصویر می‌کشد. اسکات بوکاتمن کتاب حاضر را در سه فصل نگاشته که عنوان آن‌ها عبارت است از «فیلم‌برداری بلید رانر»، «متروپلیس» و «رپلیکانت‌ها و حیات ذهنی». در فصل سوم نویسنده با تکیه بر آرای جامعه‌شناسان و فیلسوفانی همچون زیمل به نقد فیلم «بلید رانر» پرداخته است.

خواندن کتاب بلید رانر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعهٔ نقدهای سینمایی و علاقه‌مندان به فیلم‌های علمی - تخیلی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب بلید رانر

«تجزیۀ بدن و جابه‌جایی آن با نسخۀ شبیه‌سازی‌شدۀ تکنولوژیک خودش پیوسته امری قدرت‌بخش فرض می‌شد. تکنولوژی درونی شده و به درکی از خود محدود شده بود که تقویت شده اما به نحوی اساساً همان باقی مانده بود.

دانا هاراوی جایگاه سایبورگ را به طریقی از نو تعریف کرد که بیشتر با گنگی بلید رانر ارتباط دارد. در «مانیفست سایبورگ» مشهور، او بحث بازخوانی فمینیستی موجودات تکنولوژیک را در دنیایی به میان می‌کشد که «تفاوت‌های میان ارگانیسم و ماشین» را محو کرده است. این یک «جنگ مرزی» با مخاطرات بالاست، او می‌نویسد: «ماشین‌های ما به شکل ترسناکی زنده هستند» (و این خلاصۀ مشکل اصلی دکارد است)، «و ما خود به شکلی ترسناک بی‌جان هستیم». سایبورگ بودن مزیت‌هایی هم برای سیاست‌های فمینیستی (یا درغیرآن صورت رادیکال) دارد: اول از همه، او را نمی‌شود طبیعی قلمداد کرد. ثنویت‌هایی که بخش اعظم تفکر غربی را شکل می‌دهند می‌توانند از طریق اسطوره‌شناسی سایبورگ جایگزین شوند: «یک جسم سایبورگ بی‌گناه نیست، در یک باغ متولد نشده، او به دنبال هویتی واحد نیست بنابراین دوگانگی‌های متضادی به وجود می‌آورد که پایان ندارند (یا با نابودی جهان به پایان می‌رسند)؛ او نیش و کنایه را همیشه مفروض می‌گیرد». همان‌طور که میشل فوکو عنوان می‌کند: «انسان اختراع ایام جدید است، شمایلی که هنوز دو قرن قدمت ندارد، چین و چروکی تازه بر دانش و آگاهی ما، او به محض اینکه آن آگاهی شکل تازه‌ای به خود بگیرد دوباره ناپدید خواهد شد». برای هاراوی، ما همه «هیبریدهای تئوریزه و ساخته‌شدۀ ماشین و ارگانیسم هستیم، به اختصار، ما سایبورگ‌ها هستیم». سیاست‌های سایبورگ او ایدۀ همزیستی تکنولوژیک را به عنوان اکتشافی پویا مطرح می‌کند، نه فقط یک فانتزی نرینه از تسلط «طبیعی» و غلبه بر طبیعت، تکنولوژی و «دیگران». سایبورگ‌های هاراوی، در عوض در اختیار داشتن بدن‌های شق و رق زره‌پوش شوارتزنگرگونه، آبگونه و سیال هستند؛ شرکت‌کنندگان فعال در پروسۀ ساخت یا بازسازی خود و فرهنگشان.»