کتاب انقراض ششم

کتاب الکترونیکی انقراض ششم نوشتۀ جیمز رولینز با ترجمۀ هادی امینی در انتشارات کتابسرای تندیس چاپ شده است. این کتاب دهمین جلد از مجموعه نیروی سیگماست و به موضوع انقراض و تهدیدهای زیست‌محیطی و همه‌گیری میکروب‌ها و ویروس ها می‌پردازد.

درباره کتاب انقراض ششم

جیمز رولینز در این اثر که دهمین کتاب از مجموعه نیروی سیگما است، داستانی پیچیده و هیجان‌انگیز را روایت می‌کند. این رمان در ژانر علمی-تخیلی و ماجراجویی قرار دارد و به موضوع تغییرات اقلیمی، انقراض گونه‌های زیستی و پیامدهای احتمالی آن می‌پردازد. داستان حول محور اکتشافات علمی و رخدادهای پیش‌بینی‌نشده در عرصه‌های مختلف از جمله محیط زیست، زمین‌شناسی و بیولوژی می‌چرخد. رولینز در این کتاب از تکنیک‌های روایی خود برای ایجاد داستانی پرکشش استفاده کرده است. او با ترکیب عناصر علمی، تاریخی و تخیلی، خوانندگان را به چالش می‌کشد تا به عمق موضوعات علمی پیچیده نگاهی دقیق‌تر بیندازند. داستان به بررسی تبعات انسانی و زیست‌محیطی تغییرات گسترده در اکوسیستم و ویروس‌ها و میکروب‌های مسری و کشنده می‌پردازد. جیمز رولینز نویسنده‌ای آمریکایی است که در ژانر رمان‌های ماجراجویی و علمی-تخیلی شهرت جهانی دارد. او پیش از نویسندگی در رشته‌های پزشکی و دامپزشکی تحصیل کرده و این پیشینه علمی در آثارش کاملاً مشهود است.

کتاب انقراض ششم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای علاقه‌مندان به رمان‌های ماجراجویی، دوستداران آثار علمی-تخیلی و کسانی که به موضوعات زیست‌محیطی و تغییرات اقلیمی علاقه دارند، مناسب است.

بخشی از کتاب انقراض ششم

«جینا بِک با شنیدن این توصیف متداول بازدیدکنندگان دریاچه مونو از یک گردشگر دیگر، پیش خودش لبخندی زد. درحالی‌که آخرین گروه گردشگری آن روز عکس‌هایشان را می‌گرفتند، او کنار وانت دو کابین فورد اف‌ـ ۱۵۰ سفیدش ایستاده بود؛ چهار در این وانت، نشان ستاره محیط‌بانان ایالت کالیفرنیا را داشتند.

لبه خشک کلاهش را پایین‌تر کشید و به خورشید نگاه کرد. با آنکه یک ساعت تا شب مانده بود، نور رو به افول این دریاچه را به آینه شفافی از رنگ آبی و سبز تبدیل می‌کرد. استالاگمیت‌های بلند آهکی شکننده که توفا نام داشتند، مثل جنگل بی‌حرکتی در طول مرز جنوبی دریاچه و به سمت آب‌ها پخش شده بودند.

این منظره قطعاً دگردنیایی به نظر می‌رسد... ولی یقیناً مریخ نبود. روی بازویش کوبید و پشه‌ای را له کرد که نشان می‌داد به رغم زیبایی عقیم این آبگیر، حیات جریان دارد.

با این صدا، تورلیدر که زن مسن‌تری به نام هتی بود، به سمت او نگاه کرد و لبخندی از روی همدردی نشان داد، ولی او هم این را به نشانه اتمام حرف‌هایش گرفت. هتی یک بومی کوتزادیکاآ، از مردمان پایوت شمالی بود. او در میانه دهه هفتم زندگی، از هر کس دیگری در این آبگیر راجع به دریاچه بیشتر می‌دانست.»