کتاب گزارش به خاک یونان

کتاب گزارش به خاک یونان نوشتهٔ نیکوس کازانتزاکیس، نویسنده یونانی است. این کتاب با ترجمهٔ صالح حسینی در نشر نیلوفر منتشر شده است. کازانتزاکیس یکی از مشهورترین نویسندگان اروپای غربی است که در ادبیات مدرن سهم بسیاری داشته است.

درباره کتاب گزارش به خاک یونان

کتاب گزارش به خاک یونان زندگینامهٔ خودنوشت نیکوس کازانتزاکیس است. این کتاب به سبک رمان نوشته شده است و خواننده با یک داستان کامل و مراحل رشد و زندگی نویسنده همراه می‌شود. این کتاب برای اولین‌بار در سال ۱۹۶۵ منتشر شد و بلافاصله بعد از انتشار به دلیل داستان پرکشش و روایت زیبا در فهرست کتاب‌های پرفروش قرار گرفت.

کازانتزاکیس در این کتاب داستان زندگی و احوالات خودش را می‌گوید. او تنها پسر خانواده است و برخلاف پدر، پدربزرگ و دیگر مردان خانواده‌اش اهل مبارزه نیست. او پهلوان و مبارز نیست و روحش به سمت نبرد نمی‌رود. او سعی می‌کند راه دیگری برای مبارزه انتخاب کند. به مدرسه می‌رود و به تنها فرد باسواد خانواده تبدیل می‌شود که مبارزه را از راه قلم ادا می‌دهد. پدرش مردی بزرگ با منشی خاص است که تنها از پسرش یک انتظار دارد، اینکه مایه سرافکندگی جزیره کرت نشود.

دوران کودکی‌ نویسنده در زمان جنگ‌ مردم کرت با دولت عثمانی می‌گذرد و تأثیرات وطن‌پرستانه شدیدی که کازانتزاکیس جوان از قهرمانان آن جنگ‌ها گرفته (پدر و پدربزرگش از همین قهرمانان هستند) بر روحیه او بسیار تأثیر گذاشته است. بخشی از این کتاب به شکل مستقل با نام زوربای یونانی منتشر شده است.

نویسنده در این کتاب از دوران کودکی شروع می‌کند و تا دوران پیری خودش را روایت می‌کند. بخشی از زندگی او با حال معنوی و عارفانه همراه است، همان حالی که منجر به خلق کتابی مانند «سرگشتهٔ راه حق» شده است. او از هر چیزی که بر زندگی‌اش تأثیر گذاشته می‌نویسد و خواننده را با ریزترین احساسات خودش آشنا می‌کند. از نخستین تجربهٔ روبه‌رو شدن با دریا گرفته تا اولین ارتباطش با زنان و رفتنش به صومعه‌های قدیسان برای نزدیک‌شدن به خدا او تمام جزئیات مهم زندگی‌اش را بازگو می‌کند. 

خواندن کتاب گزارش به خاک یونان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به زندگینامه نویسنده‌های مشهور پیشنهاد می‌کنیم. 

درباره نیکوس کازانتزاکیس

نیکوس کازانتزاکیس (۱۹۵۷- ۱۸۸۳) نویسندهٔ برجستهٔ یونانی است. او در جزیرهٔ کرت و تحت فرمانروایی عثمانی به دنیا آمد و در زمان مبارزه‌ها و شورش مردم یونان علیه عثمانی برای استقلال، رشد یافت. این نویسندهٔ یونانی، پس از آموزش‌های ابتدایی در یک مدرسهٔ کاتولیک، در رشتهٔ حقوق دانشگاه آتن تحصیل کرد و در دولت یونان سمت‌های گوناگونی را به دست آورد و مهم‌ترین آنها وزارت فرهنگ این کشور بود. او همچنین مطالعه در رشتهٔ فلسفه در دانشگاه سوربن پاریس را ادامه داد و مطالعاتش دربارهٔ فلسفه و اندیشه‌های نیچه (فیلسوف آلمانی) را تکمیل کرد.

«زوربای یونانی» نخستین و مشهورترین اثر کانتزاکیس به شمار می‌رود و ساخت فیلمی بر اساس همین فیلم چند سال پس از مرگش بود که موجب شهرت جهانی وی شد. داستان این رمان، دربارهٔ جوانی است که در سفرش با فردی به نام زوربا آشنا می‌شود و در جریان داستان و هم‌نشینی با او، به‌گونه‌ای شهود و خودشناسی دست می‌یابد. بسیاری باور دارند این نیاز در درک خویشتن، همان نیروی محرکه خود کازانتزاکیس، در خلق آثارش است.

از دیگر آثار کازانتزاکیس می‌توان به رمان‌های «مسیح باز مصلوب» و «آخرین وسوسه مسیح» و چندین نمایشنامه و سفرنامه اشاره کرد.

کازانتزاکیس، یکی از آن دسته نویسندگانی است که بارها به‌عنوان نامزد دریافت جایزه نوبل، مطرح شده، اما هیچگاه آن را از آن خود نکرده است. در سال ۱۹۵۷، او با اختلاف یک رأی، جایزهٔ نوبل را به آلبر کامو باخت. کامو بعدها گفته بود، کازانتزاکیس، صدها بار بیشتر از او شایستهٔ این جایزه بوده است.

کازانتزاکیس در آخرین سال‌های زندگی‌اش به‌گونه‌ای سرطان خون دچار شد. او در بازگشت از واپسین سفرش به چین و ژاپن دچار ناراحتی شد. او را به بیمارستانی در فرایبورگ آلمان منتقل کردند و در همان جا درگذشت.

او را در بیرون دیوار شهر هراکلیون یونان به خاک سپردند. زیرا کلیسای ارتودوکس، اجازه دفن او در قبرستان اصلی شهر را نداد.

بر سنگ قبر او نوشته شده است: نه آرزویی دارم، نه می‌ترسم، من آزادم.

بخشی از کتاب گزارش به خاک یونان

«با فروش تمام اسباب‌بازی‌هایم به دوستان، زندگی قدیسان را به چاپ‌های معمولی، به شکل جزوه می‌خریدم. عصرها روی چهارپایه کوچک، در میان ریحان و همیشه‌بهار حیاطمان، می‌نشستم و آزمون‌های دشوار و گوناگون قدیسان را که در راه رستگاری روح متحمل شده بودند، به صدای بلند می‌خواندم. همسایه‌ها با بافتنی یا کارشان، اطرافم گرد می‌آمدند. بعضی جوراب می‌بافتند و بقیه قهوه می‌ساییدند یا ساقه خردل پاک می‌کردند. آنان گوش می‌دادند و آهسته آهسته صدای شیون برای رنج‌ها و شکنجه‌های قدیسان در حیاط طنین می‌انداخت.»