کتاب دلتنگی های شبانه

کتاب شعر دلتنگی های شبانه نوشتهٔ مهساسادات ریپور است. انتشارات کلید پژوه این کتاب را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب دلتنگی های شبانه

کتاب دلتنگی های شبانه مجموعه‌ای از شعرهای معاصر را در بر گرفته است که در آن‌ها از قالب‌های شعر کلاسیک استفاده شده است. عنوان بعضی از این شعرها عبارت از «روز فراق»، «مولای مهربان»، «آرام جان»، «عاشق دیوانه» و «باران پاییزی» است.

شعر فارسی عرصه‌های گوناگونی را درنوردیده است. در طول قرن‌ها هر کسی از ظن خود یار شعر شده است و بر گمان خود تعریفی از شعر به‌دست داده است. حضور شعر در همهٔ عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه و مسجد و خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه و همه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا، زمان، مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت‌اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است. آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر را زبان گویای جوامع بشری ساخته است؛ بدان‌گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده است و گاه انقلابی، شعری پویا را سامان داده است.

خواندن کتاب دلتنگی های شبانه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران شعر معاصر ایران پیشنهاد می‌کنیم.

بخش‌هایی از کتاب دلتنگی های شبانه

«ای یارِ مهربانِ دلم، ای خدای من

من خسته‌ام ز عالم و آدم، از این جهان

دلگیرم از زمانه و از مردمان همه

قاصر بود ز گفتن حالم همین زبان

درمانده از تلاطم دنیای غم منم

بی سرپناه و خسته چو پاییز پر خزان

آری، جوابِ عشقِ دلم درد و غصه بود

بارانیم زِ بارشِ این دردِ بی امان

بشکسته‌ام ز غصهٔ دوران و این جهان

همچون درختِ پیرِ تبر خورده ناتوان

دلسوزِ من به جز تو نباشد خدایِ من

ای مهربان تر از همه، ای پاک و پرتوان

یکدَم نظر نما به دلِ زار و خسته‌ام

تا کیِ کنم شکایت از این قلبِ ناتوان

خونین دلم زِ غصه و اندوه ودرد و غم

شادَم نما به لطف و عنایات بیکران

دلبر برفت و مانده دلم خسته حال و پیر

در حسرتم بیاید و باشم دَمی جوان

تنها دعای شام و سحر و صلِ یار و بس

این ذکرِ بر لبم همه اوقات و هر اذان

وقتی دلم شکست و کسی یاورم نبود

گشتی پناهِ این دلِ تنهای بی نشان

تسلیمِ غم نگشته دلم چون تو یاوری

در پشتِ سر، نهفته بُوَد خیر، بی گمان

لازم به شرحِ دل نَبُود چون تو ناظری

یکدَم ببین زِ غصه و غم اشکِ من روان

یارب مرا به عالمِ هستی رها مکن

بی تو غریب عالمم، ای لطفِ بیکران»