کتاب نماز و نیایش در ادیان

کتاب نماز و نیایش در ادیان نوشتهٔ حسین علی جعفری و پارسا علی جعفری در انتشارات حکمت و عرفان منتشر شده است.

درباره کتاب نماز و نیایش در ادیان

کتاب نماز و نیایش در ادیان، نماز و نیایش در ادیانِ هندویی، بودایی، جِین، سیک، کنفسیوس، تائویی و شینتویی را بررسی می‌کند.

نویسندگان در مقدمهٔ کتاب توضیح می‌دهد که باتوجه‌به اهمیت نماز و آیات فراوان آن در قرآن کریم، تصمیم گرفتند تا موضوع نماز و نیایش در ادیان مختلف را با رجوع به متون مقدس و کتب دینی ادیان، بررسی کنند. آن‌ها نتایج به‌‌دست‌آمده را گردآوری کردند و با هدف روشن‌شدن این عبادت جهانی، در این اثر منتشر کردند. 

خواندن کتاب نماز و نیایش در ادیان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به علاقه‌مندان به مطالعه در ادیان پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب نماز و نیایش در ادیان

««پیامبر اکرم (ص): الإسلامُ یعلُو ولا یعلی علَیهِ؛ اسلام برتر است و دینی بالادست آن نیست» (نهج‌الفصاحه، حدیث ۱۰۵۶)

کمال دین اسلام نسبت به ادیان قبل از خود

وقتی می‌گوییم اسلام دین کاملی است؛ یعنی هر آنچه را که لازمهٔ یک زندگی سعادت‌مند دنیوی و اخروی است، دارد. پس لازم است این دین در همهٔ عصرها و زمان‌ها و در همهٔ شئون زندگی انسان برنامه‌های قوی و سازنده داشته باشد.

کلید جواب به این سؤال فوق در بحث خاتمیت است. بدین معنا که بحث کامل بودن اسلام و خاتمیت دو روی یک سکه‌اند؛ چراکه اگر اثبات شد دین اسلام خاتم ادیان است، لازمه‌اش آن است که کامل‌ترین آنها تا روز قیامت نیز باشد؛ چون اگر کامل‌ترین نباشد پس ناقص خواهد بود و با وجود نقصش نمی‌تواند انسان‌ها را آن‌گونه که شایسته و بایسته است به سوی کمال هدایت نماید و این امر نیز با عدالت الاهی منافات دارد و بر خداوند قبیح است. پس لازم است دین اسلام، هرآنچه را که آدمی برای هدایت لازم دارد، دارا باشد تا ادله و حجت بر انسان تمام شده باشد.

حال سخن این‌جا است که با استفاده از چه قرائن و شواهدی ما متوجه می‌شویم که اسلام دین کاملی است و برای سعادت و کمال انسان برنامه‌هایی در همهٔ عصرها و زمان‌ها دارد، آن هم در همهٔ زمینه‌ها؟

جواب آن است که دین مبین اسلام از یک سری ابزارهایی استفاده نموده که این ابزارها سبب جاودانگی و کمال آن شده است که ذیلاً به نحو اختصار به آن می‌پردازیم:

۱. دین اسلام برای هدایت انسان‌ها از یک‌سو از قواعد کلی و عام استفاده نموده که در واقع منبع قواعد امور لایتغیری هستند که به مرور زمان تغییر و تبدل نمی‌پذیرند. این منابع عبارت‌اند از:

الف) حکمِ عقل سلیم که خداوند آن‌را در استنباط احکام شرعی حجت دانسته؛ مثل قبیح بودن ظلم یا نیکو بودن عدل.

ب) خداوند احکام را تابع مصالح و مفاسد قرار داده است. پس هر امری که مصلحت بیشتری داشته باشد، از نظر شارع مقدم بر امر دیگر است.

ج) قوانین کلی وجود دارند که می‌توانند محدود کنندهٔ بقیهٔ احکام باشند؛ مثل عدم وجود حرج در دین، یا عدم وجود اکراه و اضطرار در احکام دینی. پس اگر مکلفی به واسطهٔ حکم شرعی دچار حرج شده بود، متناسب با وضعیتش، حکم شرعی او تبدیل به حکم دیگری می‌شود.

د) اسلام از قوانینی استفاده نموده که مطابق با فطرت است و در آنها رعایت سرشت تغییرناپذیر انسان شده است و نیز در طریق قانون‌گذاری خداوند راه اعتدال را پیش گرفته است که اینها همگی به ماندگاری و جاودانگی احکام کمک می‌کنند.

ه) اجتهاد یکی دیگر از ابزارهایی است که در اسلام استفاده شده تا موضوعات پدید آمده با کلیات موجود در دین تطبیق داده شود.»