کتاب جاده بهشتیان

طول ستونی که در دل تاریکی از گردنه به پایین سرازیر شده بود، به یک کیلومتر میرسید. سنگینی تفنگ و تجهیزات انفرادی، همه راکلافه کرده بود. بچه ها گهگاه در دل تاریکی شب، سرشان را بلند میکردند و به قله ی بلند «گمو »که در برابرشان قد علم کرده بود، چشم میدوختند؛ درحالیکه عراقیها، از نوک این قله ی مرتفع، تمام منطقه را زیر نظر داشتند. فرماندهان با شناختی که از وضعیت منطقه داشتند، تلاش میکردند با پشت سر گذاشتن فراز و نشیب دامنه، هرچه زودتر به خط مقدم دشمن برسند. خستگی از سر و روی افراد میبارید. بعضیها در آن هوای سرد، عرق کرده بودند و بدشان نمی آمدکه ولو برای چند دقیقه، استراحتی کنند.