کتاب قدرت پشیمانی

کتاب قدرت پشیمانی نوشتهٔ دنیل اچ. پینک و ترجمهٔ مهرسا شرع الاسلام و خسرو فرزاد است و نشر مون آن را منتشر کرده است. این کتاب به ما می‌آموزد چگونه با نگاه به گذشته رو به جلو حرکت کنیم.

درباره کتاب قدرت پشیمانی

پشیمانی جزئی جدانشدنی از زندگی تمامی انسان‌هاست. مهم این است که با پشیمانی چطور مواجه شویم و چگونه از قدرت آن برای تصمیم‌گیری بهتر و عملکرد مناسب‌تر برای دستیابی به معنای والاتر زندگی استفاده کنیم.

کتاب قدرت پشیمانی دعوتی صمیمانه برای درآغوش‌کشیدن اشتباهات گذشته است؛ چراکه آیندهٔ ما فرزند گذشتهٔ ماست. دنیل اچ. پینک پشیمانی را یکی از ارزشمندترین دارایی‌های ما می‌داند که ازقضا معلم خوبی هم هست. پشیمانی می‌تواند به منجی ما تبدیل شود و اگر آن را از راه درست تجربه کنیم، اتفاقا مولد احساساتی نشاط‌بخش است. اما برای بیرون‌کشیدن این گنج از دل اشتباهات نیازمند آنیم که با آداب صحیح پشیمان‌بودن آشنا شویم.

خواندن کتاب قدرت پشیمانی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به کسانی که می‌خواهند نگاهشان به پشیمانی عوض شود پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب قدرت پشیمانی

«در ۲۴ اکتبر ۱۹۶۰، آهنگسازی به نام شارل دومون، با دلی ترسان و کیفی پر از ترانه، وارد آپارتمان شیک و اعیانی ادیت پیاف در پاریس شد. آن روزها ادیت پیاف شاید مشهورترین خوانندهٔ فرانسه و یکی از مشهورترین خوانندگان دنیا بود. خود او هم به اندازهٔ دومون روحیهٔ ضعیفی داشت. چهل و چهار ساله بود، ولی بدنش در اثر اعتیاد و چندبار تصادف و سختی‌های زندگی از بین رفته بود و وزنش به پنجاه کیلو نمی‌رسید. سه ماه پیش از آن، به دلیل نارسایی کبد به کما رفته بود.

ولی به‌رغم سرووضع لاغر و ضعیفش، هنوز به‌شدت دمدمی و تندخو بود. دومون و همکار ترانه‌سرایش، میشل ووکِر، که همراه دومون به خانهٔ پیاف آمده بود، به چشم بانوی خواننده، موسیقی‌دانان درجه‌دویی بیش نبودند. صبح همان روز، منشیِ پیاف برای آقایان پیام فرستاده بود تا قرار را لغو کند. پیاف در ابتدا نمی‌خواست کسی را ببیند و چند ساعتی آن‌ها را در سالن پذیرایی معطل گذاشت. ولی درست وقتی می‌خواست به بستر برود، بالاخره دلش به رحم آمد و با لباس‌راحتی گره‌بستهٔ آبی‌رنگ از اتاق بیرون آمد.

به آقایان گفت حاضر است فقط یکی از ترانه‌ها را گوش کند. همین و بس.

دومون نشست پشت پیانوی پیاف و لرزان و عرق‌ریزان و هم‌زمان با نواختن آهنگ خودش، ترانهٔ ووکِر را آرام زیر لب خواند. 

نه، نیستم که نیستم.

نه، هرگز پشیمان نیستم.

پیاف از دومون خواست دوباره ترانه را بنوازد و بخواند و بی‌اختیار پرسید آیا واقعاً این کار دومون است. بعد، چندتایی از دوستانش را که آن‌شب مهمانش بودند، صدا زد تا ترانه را بشنوند. بعد، اهالی خانه را هم برای شنیدن ترانه جمع کرد.

چند ساعتی گذشت. به گفتهٔ یکی از حاضران آن شب، دومون بارها و بارها ترانه را نواخت، شاید بیش از بیست بار. پیاف به مدیر سالن کنسرت المپیا، بزرگ‌ترین سالن پاریس، تلفن کرد و دمدمهٔ سحر بود که او هم خودش را رساند.»