کتاب سیمای جاویدان بزرگان شعر و ادب و فرهیختگان زبان فارسی

کتاب سیمای جاویدان بزرگان شعر و ادب و فرهیختگان زبان فارسی نوشتۀ سیروس اسعدی است. انتشارات نظری این کتاب را روانۀ بازار کرده است. کتاب، دربارۀ شاعران نام‌دار ایران است.

درباره کتاب سیمای جاویدان بزرگان شعر و ادب و فرهیختگان زبان فارسی

کتاب سیمای جاویدان بزرگان شعر و ادب و فرهیختگان زبان فارسی با هدف معرفی شاعران نام‌دار ایران‌زمین نوشته و تنظیم شده است.

در این کتاب با شاعرانی مانند سنائی، ناصرخسرو، عطار نیشابوری، خیام، مولانا، رودکی، حافظ، سعدی، نظامی گنجوی، فردوسی و... آشنا می‌شویم.

خواندن کتاب سیمای جاویدان بزرگان شعر و ادب و فرهیختگان زبان فارسی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران شعر پارسی و آثار زندگی‌نامه‌ای پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب سیمای جاویدان بزرگان شعر و ادب و فرهیختگان زبان فارسی

«۱۰ ـ پروین اعتصامی

درخشنده اعتصامی متخلص به پروین در ۲۵ اسفند ۱۲۸۵ شمسی در تبریز متولد شد.

در کودکی همراه خانواده خود به تهران آمد. پدر پروین یوسف اعتصامی (اعتصام الملک) و مادرش خانم اختر اعتصامی بود.

پدر پروین خود نویسنده، شاعر و مترجمی زبردست بود.

دخترش نزد او مقدمات عربی را آموخت و با برخی متون فارسی آشنا شد از آن جا که خانه پدری پروین محفل شاعران و فرزانگان آن زمان بود پروین از کودکی با شعر و ادب آشنا و بزرگ شد و استعداد و ذوق و قریحه شاعری از همان کودکی در او آشکار شد.

او تحصیلات خود را در مدرسه دخترانه (ایران بنل) به مدیریت آمریکاییان آغاز کرد و با سرودن اشعار خود در آن مدرسه توجه همگان را به خود جلب نمود.

در سال ۱۳۰۳ از مدرسه فارغ‌التحصیل شد و در همان مدرسه به تعلیم پرداخت.

او در تاریخ ۱۹ تیر ماه ۱۳۱۳ شمسی با پسر عموی پدر خود به نام فضل الله آرتا که رئیس شهربانی کرمانشاه بود ازدواج کرد.

روحیه خشک و خشن و نظامی فضل الله موجب آن شد که پروین نتواند شراییط سخت مشترک را بیش از دو ماه و نیم تحمل کند.

سرانجام با بذل مهریه خود در تاریخ ۱۱/ مرداد ۱۳۱۴ شمسی رسما از شوهرش جدا شد.

این واقعه موجب انزوا و غم و اندوه پروین شد اما از ا«جا که روحیه‌ای آرام داشت بر شرایط پیش آمده مسلط شد و به کمک پدرش به تنظیم و تدوین اشعار خود مشغول شد و مدتی هم در کتابخانه دانشسرای عالی به کتابداری مشغول بود.

در تاریخ ۱۲ دی ماه ۱۳۱۹ پدرش فوت نمود.

پروین هم در تاریخ پانزدهم فروردین ۱۳۲۰ تنها چهار ماه پس از مرگ پدر بر اثر بیماری حصبه و کوتاهی طبیب معالجش در مداوای وی در اغوش مادرش جان به جان‌آفرین تسلیم نمود و جنازه‌اش در صحن حضرت معصومه قم در کنار پدرش در آرامگاه خانوادگی به خاک سپرده شد.

او برای سنگ مزارش چنین سروده است:

این که خاک سیهش بالین است

گوهر چرخ ادب پروین است

گرچه جز تلخی ایام ندید

هر چه خواهی سختش شیرین است

صاحب آن همه گفتار امروز

سائل فاتحه و یاسین است

دوستان به که ز وی یاد کنند

دل بی‌دوست دل غمگین است

خاک در دیده بسی جان فرساست

سنگ بر سینه بسی سنگین است

زادن و کشتن و پنهان کردن

دهر را رسم و ره دیرین است

خرم آن کس که در این محنت گاه

خاطری را سبب تسکین است

آسمان ادب فارسی و فرهنگ ایران زمین، ستارگان درخشان بسیاری به خود دیده که در امتداد تاریخ‌گران بار هنر و ادبیات، آسمان شبگاه ادب بشری را با اشعهٔ نقره فام کلام خود نورانی و روشنی بخشیده‌اند تا به انسان درس مکارم اخلاق و راه سعادت و کلید خوشبختی در دو جهان را بنمایانند.

پروین اعتصامی در گستره این آسمان، درخشان‌ترین ستاره ادب و سلسله شاعران روشن ضمیر و پاک نهاد، بلکه در ردیف نازک خیال ترین گویندگان قوم شاعر پرور فارسی ایران زمین است.

به جرأت باید گفت پروین اعتصامی در مسیر تاریخ پر فراز و نشیب ادبیات فارسی تنها بانویی است که با لحنی حماسی از مسایل اجتماعی به ویژه مظالم حکام و صاحبان خدم و حشم و روابط نا متعادل طبقاتی و آشکار سازی این روابط و نابرابری‌های زمان سختی گفته است.

پروین در میان زنان سخنور شاعری یگانه است و پایگاه وی در شعر از لحاظ معنی، بسیار پخته و متین می‌باشد.

سخنش رنگ تقلید و تکرار ندارد طرز بیانش دارای اصالت خاص خودش است.

عواطف بشر دوستی وحمایت از مردم محروم و یتیمان و سال‌خوردگان و ستم‌دیدگان در شعر پروین به صورت واکنش روحی لطیف و مادرانه بروز کرده است.

در اشعار او کشش‌های جسمانی و تب های عشق و رنگ زنانه را نمی‌یابیم او به مضمون‌های عاشقانه بی‌توجه است که علت آن محیط پرورشی و عفاف و منشی و خصلت پروین است.

پروین زمزمه‌های شاعرانه را در دوران نوجوانی آنگاه که همسالانش به بازی‌های کودکانه دل خوش می‌داشتند در کنار پدر ادیب خویش آغاز کرد.

فنون شعری را به آن حد با سرعت فرا گرفت که در اشعار منتشرش از او در سنین ۱۴ تا ۱۶ سالگی چندان اعجاب‌انگیز بود که برخی معاصران در انتشاب این اشعار بر وی دچار تردید می‌شدند.

او عشق به حقیقت، آشکارگویی و پرداختن به زندگی و نیازمندی‌های بیچارگان و درماندگان وغم‌گساری از طبقات محروم را در آن مکتب فرا گرفت.

پروین با این که در خانواده‌ای مرفه و به دور از احتیاجات مادی زیست در سرودن اشعاری نغز و دلنشین اما صریح و شجاعانه.

فریادوار و برق به گوش و چشم آنان که رفاه ایشان را بی‌تفاوت و کر و کور کرده رسانیده است.

ایستایی پروین در برابر کج‌روی‌ها، حق‌کشی‌ها، زورگویی‌ها، انحرافات و شناخت او از جامعه خویش و افشاگری هایش بدون شک ما نایی او را در امتداد گذران عمر بشری در پی نخواهد داشت و جهانیان را در تمام زمان‌ها و اسرار خود خواهد داشت.