کتاب جاناتان مرغ دریایی

کتاب جاناتان مرغ دریایی نوشتهٔ ریچارد باخ با ترجمهٔ الهام السادات مکی در انتشارات موسسه کلید توسعه آموزش مثبت(دید مثبت) چاپ شده است. ریچارد باخ، نویسنده و خلبان است و تاکنون سه کتاب در مورد اسرار پرواز به رشته‌ٔ تحریر درآورده است. کتاب جاناتان مرغ دریایی اولین بار در سال ۱۹۷۰ به چاپ رسید. این کتاب در صدر لیست پرفروش‌های نیویورک تایمز قرار گرفت و به مدت ۳۷ هفته باقی ماند. در سال ۱۹۷۲ و ۱۹۷۳، این کتاب در صدر فهرست هفتگی ناشران رمان‌های پرفروش در ایالات متحده قرار داشت.

درباره کتاب جاناتان مرغ دریایی

جاناتان لیوینگستون، پرنده‌ای معمولی نیست. او اعتقاد دارد که پرواز و رسیدن به آزادی غایی برای به‌چالش‌کشیدن و اکتشاف همه چیز، حق همهٔ مرغان دریایی است و بزرگترین لذت و پاداش خود را، آموزش لذت پرواز و قدرت رویاها به مرغان جوان‌تر می‌داند.

ریچارد باخ طی دهه‌ٔ گذشته مشغول ویرایش مجله پرواز بوده و بیش از صد مقاله و داستان در آن به‌چاپ رسانده است. ریچارد به‌عنوان خلبان سابق نیروی هوایی آمریکا، به‌ندرت بدون هواپیما دیده شده است. راسل مانسون، پرواز با هواپیما و عکاسی از آن‌ها را از زمان کودکی خود آغاز کرده است. او صاحب مکانی به نام ‌Piper Super Cub است که برخی از عکس‌های این کتاب از آنجا گرفته شده است.

کتاب جاناتان مرغ دریایی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

داستان این رمان مخصوص انسان‌هایی است که از قلب خود پیروی می‌کنند و از انجام موفقیت‌آمیز کاری، حتی اگر آن کار فقط برای خودشان باشد، لذت فراوانی می‌برند. این داستان مخصوص کسانی است که معنای ژرف‌تر پشت ظواهر زندگی را درک کرده‌اند.

بخشی از کتاب جاناتان مرغ دریایی

در ارتفاع صدپایی در آسمان، پاهای پره‌وارش را جمع كرده و منقارش را بالا كشیده بود و به‌سختی تلاش می‌كرد تا قوس مناسب و البته دردناكی را میان بال‌های خود حفظ كند. قوس به این معنا بود كه او به‌آرامی پرواز می‌كرد تا زمانی‌كه باد زیر گوشش به‌نجوا درآمد و اقیانوس زیر پای او به‌آرامی ایستاد. چشمانش را برای ایجاد یك تمركز عمیق، باریك و نفس خود را حبس كرد، به‌سختی سعی كرد تا قوس لازم را به‌هرترتیب، برای یك اینچ دیگر حفظ كند اما پرهایش طاقت نیاوردند؛ از حركت بازایستاد و سقوط كرد.

همان‌طور كه می‌دانید، مرغان دریایی در پرواز هرگز باز نمی‌ایستند و سقوط نمی‌كنند، زیرا سقوط برای آنها مایه‌ی آبروریزی و خجالت‌است. اما جاناتان، مرغ دریایی، بی‌پروا‌بال‌های خود را به‌همان حالت قوس دردناك پهن كرد و بار دیگر آرام‌آرام سقوط كرد؛ او پرنده‌ای معمولی نبود.

بیشتر مرغان دریایی، خود را به‌زحمت نمی‌اندازند تا چیزی بیشتر از حقایق ساده‌ی زندگی بدانند ـ چگونگی پرواز از ساحل برای به‌دست آوردن غذا و بازگشت دوباره ـ برای بیشتر آنها خوردن مهم‌تر از پرواز كردن بود. اما برای این مرغ دریایی، آنچه اهمیت داشت خودِ پرواز بود، نه خوردن. بیش از هر چیز دیگری جاناتان، عاشق پرواز بود.

او فهمید كه این طرز فكر باعث از دست دادن محبوبیتش میان مرغان دیگر می‌شود. حتی والدینش نیز با دیدن جاناتان كه ساعت‌ها از زمان خود را صرف پرواز در ارتفاع پایین و با بال‌های باز می‌كرد، عصبانی و ناامید می‌شدند.

برای مثال او نمی‌دانست چرا زمانی‌كه در ارتفاعی كمتر از فاصله‌ی بین دو بال خود، از سطح دریا پرواز می‌كرد، می‌توانست مدت زمان بیشتری را با صرف انرژی كمتر، پرواز كند. پروازها‌ی او به طور معمول با یك فرود آرام و برخورد پا با سطح آب، پایان نمی‌یافت بلكه به‌محض تماس پاهایش ـ كه در زیر بدنش به‌شدت جمع شده بودند ـ با سطح آب، ردی طولانی از خود برجای می‌گذاشت.