کتاب در باب زندگی مینیمالیستی

کتاب در باب زندگی مینیمالیستی نوشته فومیو ساساکی است و با ترجمه شبنم سمیعیان در گروه انتشاراتی ققنوس منتشر شده است. این کتاب به شما کمک می‌کند با وسایل اضافه زندگی‌تان خداحافظی کنید.

درباره کتاب در باب زندگی مینیمالیستی

همه انسان‌ها مینیمالیست متولد می‌شوند. ارزش ما در مجموعه دارایی‌هایمان نیست. مایملک مادی ممکن است ما را فقط برای مدتی کوتاه خوشحال کند. وسایل غیرضروری مادی زمان، انرژی و آزادی‌مان را می‌بلعند. به عقیده من مینیمالیست‌ها مینیمالیست شدنشان را با درک همین موضوع آغاز می‌کنند.

راز شادمانی در کمتر داشتن نهفته است. به همین خاطر است که اکنون وقت خداحافظی با تمام وسایل اضافه‌ای است که داریم.

مینیمالیسم یک سبک زندگی است که در آن متعلقات مادی‌تان را به حداقل‌های مورد نیازتان کاهش می‌دهید. زندگی کردن به عنوان یک مینیمالیست با ملزومات اولیه نه‌تنها باعث ایجاد مزیت‌هایی ظاهری مثل برخورداری از لذت یک اتاق تمیز یا سهولت در تمیز کردن می‌شود، بلکه به تغییری پایه‌ای هم منجر می‌شود. چنین فلسفه‌ای به من امکانِ فکر کردن به این موضوع را داد که شادمان بودن واقعاً به چه معناست.

تمایل ما برای «بیشتر» داشتن باعث می‌شود به جایی برسیم که وقت و انرژی بیشتر و بیشتری را صرف مدیریت و حفظ چیزهایی که داریم کنیم. این کتاب به شما کمک می‌کند از شر زندگی شلوغ خلاص شوید و بتوانید سبک و راحت زندگی کنید.  

خواندن کتاب در باب زندگی مینیمالیستی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به یک زندگی مینیمال و ساده پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب در باب زندگی مینیمالیستی

یک بار جمله‌ای به گوشم خورد با این مضمون که «نوشیدنی الکلی خوشبختی نمی‌آورد، فقط فرجه‌ای کوتاه وسط بدبختی است». دقیقاً من هم در همین شرایط قرار داشتم. می‌خواستم حتی برای لحظه‌ای کوتاه فراموش کنم چقدر بدبختم.

صبح روز بعد عبوس از خواب بیدار می‌شدم و اصلاً مایل نبودم از تخت بیرون بیایم. هر بار که ساعتم زنگ می‌خورد، زنگش را دوباره برای ده دقیقه بعد تنظیم می‌کردم و آن‌قدر این کار را تکرار می‌کردم که خورشید کاملاً بالا می‌آمد و از زمان آماده شدنم برای رفتن به سر کار هم می‌گذشت. دوباره احساس کسالت همراه با سردردی نبض‌دار به دلیل زیاده از حد نوشیدن داشتم. موقعی که روی توالت‌فرنگی می‌نشستم و حواسم به قضای حاجت بود، چربی‌های دور شکمم را نیشگون می‌گرفتم. بعد درِ دستگاه لباس خشک‌کن را باز می‌کردم و پیراهن چروک مارک یونیکلو را که شب قبل داخل دستگاه انداخته بودم بیرون می‌آوردم، می‌پوشیدم و نگاهی گذرا و سریع به لباس‌هایی که باید شسته می‌شدند می‌انداختم و از خانه خارج می‌شدم.

خسته و دلزده از طی کردنِ مسیر همیشگی میان خانه و محل کار راهی اداره می‌شدم. از آنجا که می‌دانستم اول صبح نمی‌توانم روی کارم تمرکز کنم، وارد اینترنت می‌شدم و آگهی‌های ناشناس را می‌خواندم. با وسواس خاصی ایمیل‌هایم را چک می‌کردم و فوراً هم جواب می‌دادم، چون فکر می‌کردم به این نحو نشان می‌دهم چقدر در شغلم مهارت دارم. در تمام این مدت، انجام دادن کارهای واقعاً مهم را به تعویق می‌انداختم. در پایان روز اداره را ترک می‌کردم، نه به این خاطر که کارهایی را که بایست به پایان می‌رساندم انجام داده بودم، بلکه به این دلیل که وقت رفتن به خانه بود.