کتاب جمهوری آنگولا

کتاب جمهوری آنگولا نوشته احمد علامه فلسفی است که به معرفی ویژگی‌های طبیعی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و جاذبه‌های گردشگری کشور آنگولا می‌پردازد و روابط ایران با این کشور را بررسی می‌کند.

درباره جمهوری آنگولا

جمهوری آنگولا کشوری با مساحت۱٬۲۴۶٬۷۰۰کیلومتر مربع در جنوب آفریقا و هفتمین کشور بزرگ در آفریقا است. آنگولا از جنوب با نامیبیا، از شرق با زامبیا، از شرق و شمال با جمهوری دموکراتیک کنگو و از غرب با اقیانوس اطلس هم‌مرز است. پرجمعیت‌ترین شهر و پایتخت آن لوآندا است. زبان رسمی آنگولا زبان پرتغالی، جمعیت آن ۳۰ میلیون نفر و واحد پول آن کوانزا است. مردم آنگولا مسیحی هستند که بیش از نیمی از آن‌ها پیرو مذهب کاتولیک رومی و یک‌چهارم نیز پروتستان هستند.اکثریت مردم آنگولا از مردم سیاه‌پوست بانتو-تبار هستند که ۳۶ درصدشان به قوم اوویمبوندو، ۲۵ درصد به قوم آمبوندو و بقیه به دیگر اقوام تعلق دارند.رژیم آپارتاید در آفریقای جنوبی سیاهان آن کشور را بطور رسمی «بانتوها» می‌نامید.)

خواندن کتاب جمهوری آنگولا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 علاقه‌مندان به کشورشناسی مخاطبان این کتاب‌اند.

 بخشی از کتاب جمهوری آنگولا

تاریخچه- سرزمین آنگولا قبل از ورود پرتغالی‌ها بخشی از امپراتوری افریقای گینه بود، اما با تسلط پرتغالی‌ها بر آنگولا، در ۱۴ مه ۱۵۷۵، در تمامی سواحل این کشور، مراکز بازرگانی احداث شد. آنگولا از زمان ورود پرتغالی‌ها به مدت چهارصد سال به طور وحشیانه‌ای تحت استعمار پرتغال قرار گرفت.

اسناد جنایات پرتغال در افریقا- در قسمتی از سرمقاله ی یکی از هفته نامه های پرتغالی در "لواندا" مورخ ۸  آوریل ۱۸۸۲ چنین نوشته بود: ... از سلطه ی پرتقال چه سودی نصیب آنگولا شده است؟ سیاه ترین برده داری، و تحقیر مردم، و نادانی مطلق! حکومت حتی کوشیده است تا فرزندان این سرزمین را که برای ترقی استعداد و شایستگی دارند، بدنام و خوار کند. ... پرتغالی کیست؟ و صاحب تمدن کجاست؟. به موجب پیمان ۱۸۸۵ برلن، استعمارگران انگلیسی و پرتغالی برای استخراج معادن آنگولا به ایجاد راه‌ها و راه‌آهن‌ها و سایر مؤسسات صنعتی و توسعه کشاورزی پرداختند.پس از جنگ جهانی دوم با آغاز جنبش‌های آزادیخواهانه در قاره آفریقا، سرکوب جنبش توسط پرتغالی‌ها با شکست روبرو شد.

در قرن بیستم، کارکشی اجباری، اخذ مالیات‌های سنگین و تبعیض از سوی مهاجران پرتغالی به تحریک ملی‌گرایی انجامید. سرکوبی تمامی اعتراضات سیاسی از جانب رژیم پرتغال استثمارگر منجر به بروز جنگ چریکی در ۱۹۶۱ شد. جنگ بلافاصله پس از سقوط حکومت استعماری پرتغال در آوریل ۱۹۷۴ آغاز شد و پس از اعلام استقلال نیز ادامه پیدا کرد. با دخالت سربازان آفریقای جنوبی در کنار نیروهای «اتحاد ملی برای استقلال کامل آنگولا» (یونیتا دولت «جنبش مردمی برای آزادی آنگولا» (MPLA) با کمک نیروهای کوبائی مقاومت کرد. ){ یونیتا با نام کامل حزبی سیاسی در آنگولا است. این حزب در سال ۱۹۶۶ توسط جوناس ساویمبی ایجاد شد.} سرانجام در آوریل ۱۹۷۴ بر اثر قیام مردم رنجدیده آنگولا علیه پرتغال استثمارگر ، استقلال یافتند و رئیس‌جمهور پرتغال «فرانسیسکو داکوستاکومز» استقلال آنگولا را پذیرفت. آنگولا آخرین مستعمره بزرگ اروپائی بود که استقلال خود را بازیافت. پس از انجام انتخابات ام‌پی‌ال‌ای، جبهه‌های آزادیخواه آنگولا (اف‌ان‌ال‌ای) و یونیتا مشترکاً استقلال کشور را به دست آوردند.

 برخی ازین جناح‌های سیاسی کمک‌ها و پیشنهادهائی از کشورهای مختلف دریافت می‌کردند. دیری نگذشت که آنگولا میدان مبارزات داخلی و خارجی گشت. این کشور نزدیک به پنج قرن در استعمار پرتغال استثمارگر بود با کمک‌های نظامی روسیه و کوبا در جنگهای داخلی ۷۶–۱۹۷۵ پیروز گشت. پس از خاتمه جنگ جهانی دوم، شورش‌های متعددی برای کسب آزادی در آنگولا صورت گرفت و سرانجام منجر به استقلال این کشور در سال ۱۹۷۵شد.وقتی استقلال بالاخره در ۱۹۷۵ اعطا شد، سه جنبش رقیب چریکی برای به دست آوردن کنترل کشور به نبرد پرداختند. جبهه خلق برای آزادی آنگولا، با پشتیبانی شوروی و کوبا، تحت رهبری آگوستینو نتو برتری یافت و همچنین موفق به دفع تهاجمی از جانب آفریقای جنوبی شد.

حکومت جدید آنگولا بوسیله ام‌پی‌ال‌ای به رهبری «آگوستینونتو نتو» در یازدهم فوریه ۱۹۷۶ تشکیل و جمهوری مردمی آنگولا برقرار گشت ولی بوسیله زئیر، آفریقای جنوبی تجاوزات زیادی به سرزمین آنگولا صورت گرفت. در دهه ۱۹۸۰، سربازان کوبایی به پشتیبانی از دولت جبهه خلق برای آزادی آنگولا در برابر جنبش یونیتا به رهبری جواناس ساویمبی با پشتیبانی آفریقای جنوبی در جنوب ادامه دادند.در ۱۹۹۰ مداخله خارجیان در جنگ داخلی پایان یافت و در ۱۹۹۱ با آتش‌بس توافق شد.