کتاب بی حد و مرز

کتاب بی حد و مرز نوشته جیم کوییک است که با ترجمه شهلا ثریا صفت منتشر شده است. این کتاب به شما یاد می‌دهد مغزتان را ارتقاء دهید، همه چیز را سریع‌تر یاد بگیرید و زندگی‌تان را شکوفا کنید.

درباره کتاب بی حد و مرز

شمارِ کمی از مردم درک می‌کنند که با به‌کارگیری روش‌های عملیِ انگشت‌شماری می‌توانند مغزشان را تقویت کنند و توانایی یادگیری‌شان را بیش از حد افزایش دهند. هیچ قرصی برای نبوغ یافت نمی‌شود، اما فرایندی برای رسیدن به آن هست که شما آن را در این کتاب خواهید یافت.

بی‌حدومرز برنامه‌ای برای ارتقای مغز، نه‌تنها برای فراگیریِ روش یادگیری سریع‌تر، بهتر و مؤثرتر، بلکه برای بهبود فیزیکی مغز از راه تغذیه، مکمل‌ها، ورزش، مراقبه، خواب و موارد دیگر در جهت افزایش تولید سلول‌های جدید مغز و ارتباط بین آن‌ها است.

کتاب بی‌حد و مرز می‌تواند نقش باشگاهی را داشته باشد که به صورت علمی و عملی، برنامۀ ساختن و تقویت عضله مغز را به ما می‌دهد. باشگاهی که برنامهٔ تمرینی و حتی رژیم غذایی هم دارد. 

خواندن کتاب بی حد و مرز را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به تقویت حافظه‌شان پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب بی حد و مرز

این‌ها مانتراهای من در دوران رشد بودند. روزی نبود که به خودم نگویم احمق و خنگ هستم و هرگز خواندن را یاد نخواهم گرفت، چه برسد به این‌که انتظار داشته باشم در آینده در زندگی چیزی بشوم. اگر قرصی یافت می‌شد که می‌توانست به مغزم نیروی شگفت‌انگیزی ببخشد و با یک بار بلعیدنش باهوش‌ترم کند (همان‌طور که در فیلم بی‌حدومرز در سال ۲۰۱۱ با بازی بردلی کوپر وجود داشت)، هر کاری می‌کردم تا به چنگش بیاورم.

فقط من نبودم که چنین حسی نسبت به خودم داشتم. در دوران کودکی‌ام اگر از معلمانم سؤال می‌کردید، بیشترشان می‌گفتند که من آخرین نفری هستم که انتظار دارند این کتاب را بنویسد. در آن زمان آن‌ها تعجب می‌کردند که من کتاب بخوانم، چه رسد به نوشتنِ آن.

همهٔ این‌ها ناشی از حادثه‌ای در مهدکودک بود که روند زندگی‌ام را به‌طور کامل تغییر داد. یک روز سر کلاس نشسته بودم و از بیرونِ پنجره صدای آژیر می‌آمد. همهٔ بچه‌های کلاس توجهشان جلب شد. معلم به بیرون نگاه کرد و گفت که کامیون‌های آتش‌نشانی را می‌بیند. واکنش کل کلاس در پاسخ به این اطلاعات همان‌گونه بود که مهدکودکی‌ها واکنش نشان می‌دهند: ما بی‌درنگ به‌سمت پنجره‌ها دویدیم. من به‌طور خاصی هیجان‌زده شدم، زیرا در آن زمان فکروذکرم ابَرقهرمان‌ها بودند (هنوز هم همین‌طور است). برای من آتش‌نشانان شبیه‌ترین چیز به ابَرقهرمان‌های دنیای واقعی‌ای بودند که می‌شناختم. هم همراه با بقیه به‌سمت پنجره جَستم.

تنها مشکلم این بود که قد بلندی نداشتم تا بتوانم به کامیون‌های آتش‌نشانی در پایین نگاه کنم. یکی از بچه‌ها رفت تا صندلی‌اش را بردارد و رویش بایستد و این الهام‌بخش بقیهٔ ما شد که همین کار را انجام دهیم. به‌سمت میزم شتافتم تا صندلی خودم را بردارم. آن را درست به‌سمت رادیاتور بزرگ آهنی‌ای که در امتداد کف پنجره‌ها قرار داشت هُل دادم. روی صندلی‌ام ایستادم، آتش‌نشانان را دیدم و حسابی هیجان‌زده شدم. خیلی هیجان‌انگیز بود! با تماشای این قهرمانان شجاع در حین کار با آن لباس‌های به‌ظاهر نفوذناپذیر و ماشین قرمزشان، چشمانم خیره شد و دهانم باز ماند.

اما همان لحظه یکی از بچه‌ها صندلی را از زیرم کشید و همین باعث شد تعادلم را از دست بدهم و سرم به رادیاتور اصابت کند. به‌شدت به رادیاتور فلزی برخورد کردم. مسئولان مدرسه مرا به بیمارستان رساندند. در آن‌جا پزشکان به جراحت‌هایم رسیدگی کردند، اما بعد از آن با مادرم صادقانه صحبت کردند. آسیب‌دیدگی مغزم خفیف نبود.