کتاب بازنمایی هویت از نگاه دیگری

کتاب بازنمایی هویت از نگاه دیگری نوشته علی اشرف نظری است. کتاب بازنمایی هویت از نگاه دیگری نحوه برساخته شدن اسلام هراسی و ایران هراسی را بررسی می‌کند.

درباره کتاب بازنمایی هویت از نگاه دیگری

کتاب حاضر، ضمن بحث دربارۀ مفهوم دیاسپورا و ابعاد نظری آن، با بهره‌گیری از رویکردی تحلیلی _ انتقادی به واکاوی ریشه‌های اسلام‌هراسی و ایران‌هراسی و نحوۀ مواجهه با آن به‌صورت ایجابی می‌پردازد. از این منظر، تلاش خواهد شد تا با ارائۀ توصیه‌های سیاستی و راهکارهای عملی، چگونگی مقابلۀ هوشمندانه با سیاست اسلام‌هراسی و ایران‌هراسی و تهدیدهای برآمده از آن ارائه شود. 

خواندن کتاب بازنمایی هویت از نگاه دیگری را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به روابط بین‌الملل پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب بازنمایی هویت از نگاه دیگری

طرح کیستی ما در قالب فهم دوگانۀ خود/ دیگری، نتیجۀ زندگی اجتماعی انسان‌ها و بودن در متن موجودیتی مشترک است که بر اساس آن، افراد درصدد فهم جایگاه و موقعیت خویش و شناخت دیگری برمی‌آیند. مفهوم «هویت‌یابی»، که به فرایندی که طی آن هویت صورت‌بندی می‌شود اشاره دارد، به ما نشان می‌دهد که چگونه هویت در و از طریق تفاوت شکل می‌گیرد، قوام می‌یابد و در همان حال به‌وسیلۀ تفاوت به مسئله بدل می‌شود. هویت تأثیر و تأثراتی از روابط است که از طریق بیان تفاوت‌ها معنا می‌یابد. اگر این تفاوت‌ها وجود نداشت، ما نمی‌توانستیم به‌طور متمایز و هم‌بسته موجودیت یابیم.

تبیین مسئلۀ تفاوت‌های هویتی _ فرهنگی و تحلیل ابعاد و پیامدهای آن جایگاهی مهم در حوزۀ مطالعات سیاسی و اجتماعی دارد. تنوع و تفاوت‏ انسانی امری رایج و اصلی، به نسبت بدیهی، در اکثر جوامع کنونی است که بر پایۀ آن گروه‌های هویتی مختلف در چارچوب‏های مختلف جغرافیایی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی تشخص و تمایز می‏یابند. در یکی از پژوهش‌های اخیر دربارۀ این مسئله آمده است: «نظام روان‌شناختی ما شکل گرفته است تا تمایزات را در عرصه‌ای که در آن به‌طور دائم حضور داریم ایجاد کند. تمایزات انسانی از طریق معنایابی (نظام معنایی آگاهی‌های ما را برای ایجاد برخی تمایزات شکل می‌دهد) و در پیوستگی با این وجوه ممیز (تمایز شخصی به‌‌صورت معناداری تفسیر می‌شود) شکل می‌گیرد» (Jahoda, ۲۰۰۱: ۱۸۱). به‌رغم اثرپذیری رفتار انسان‏ها از عوامل و زمینه‏های عینی، شناخت و ادراک افراد یک جامعه از یکدیگر مبنای اصلی تعامل آن‌ها با یکدیگر است. چگونگی فهم و ارزیابی ما از دیگران نقش مهمی در برقراری ارتباط، دوری ‌گزیدن یا نفی و حتی حذف دیگران دارد.

در این چارچوب، مفهوم هویت دو معنای اصلی دارد: اولین معنای آن بیانگر احساس مفهوم تشابه مطلق است. معنای دوم آن مبتنی بر تمایز است. درواقع، هویت به‌طور هم‌زمان میان افراد دو نسبت محتمل برقرار می‌کند: از یک طرف نسبت شباهت و از طرف دیگر نسبت تفاوت. هویت همان معناداری در دو سطح فردی و اجتماعی است که کنشگران اجتماعی را قادر می‌سازد تا به پرسش‌های بنیادی معطوف به کیستی خود پاسخی مناسب و قانع‌کننده بدهند (Connolly, ۱۹۹۱: ۱۴-۱۵). «اشخاص با درک نوعی خودآگاهی دربارۀ هویت خویشتن، قابلیت و توانایی قوام ‌بخشیدن به شخصیت فردی و اجتماعی خویش را می‌یابند و با طرح نوعی الگوی معنابخش فکری _ رفتاری به ترسیم گفتمان‌های خاص هویتی می‌پردازند» (Carrithers et al., ۱۹۸۵: ۷-۸). بدون برخورداری از چارچوب‌های مشخص هویتی، افراد یک جامعه امکان برقراری ارتباطی معنادار و مستمر را با یکدیگر نخواهند داشت.