کتاب پالت

کتاب پالت مجموعه داستان‌های کوتاه از فائزه کشتکار است که در انتشارات عطران منتشر شده است. هفت داستان کوتاه که هرکدام رنگی از رنگ‌های داخل یک پالت هستند و هر کدام گوشه‌ای از سرنوشت و زندگی یک فرد را نشان می‌دهند.

زندگی‌هایی که در این داستان روایت می‌شوند، هرکدام رنگی دارند و ماجراهایی، آنچه در این مجموعه داستان، بیشتر از هرچیزی اهمیت دارد دردی است که هرکدام از راویان قصه تحمل می‌کنند و رنگی که در نهایت به زندگی‌شان می‌بخشند. 

کتاب پالت را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

خواندن کتاب پالت را به علاقه‌مندان به ادبیات داستانی ایران و دوست‌داران داستان کوتاه پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب پالت

با صدای زیرش زمزمه‌وار می‌خواند: "ز صحرای دل بی‌حاصل مو گیاه نامیدی هم نرویه" و میل‌های بافتنی را زیر و رو می‌کرد.

دستم را گذاشته‌ بودم زیر چانه‌ام روی لبه‌ سنگ سرد اپن و نگاهش می‌کردم. اگر می‌فهمید خیلی بد میشد.

چشمانش همین طوری هم غم دارد. هر وقت می‌بینم لب تخت حیاط نشسته‌ است و زیر نور کم چراغ، قرآن می‌خواند می‌گویم: "سلام به غم درون چشمانت" لب‌هایش قد آسمان کش می‌آید و می‌گوید: "سلام عزیز مادر!"

شکمم درد می‌کند، حتی دیروز پای گاز که خانوم‌جان سبزی سرخ می‌کرد آنقدر عق زدم که دست و پایم لمس شده‌ بود. به عزیز گفته‌بودم از این ویروس‌های جدید است. دستم را می‌برم سمت گوشی و بی‌اراده تایپ می‌کنم فردا سر راهت بیبی چک بخر.

دلم مثل سیر و سرکه می‌جوشد. خانم‌جان بفهمد داغان می‌شود. دیگر تحمل حرف آدم‌های این محله را نداریم.

همین که رضا توی شلوغی‌ها رفت و دیگر برنگشت برای خم شدن کمرش بس بود. همین که در به در پشت در کلانتری‌ها جوانی‌اش را گذاشته‌بود و التماس قاضی و مامور کرده‌ بود برای موهای سفید بافته‌اش کافی بود.

صبح مقنعه اتو شده را از روی پشتی دست‌بافت خانم‌جان برداشتم و راهی دانشکده شدم. قلبم هر لحظه تندتر می زد. نفس کشیدن برایم سخت شده‌ بود.

غم عزیز و عذاب وجدان خودم، آدم معتقدی شاید نبودم اما اعتماد شکسته‌شده عزیز را کجای دلم بگذارم.

زودتر از من رسیده‌بود جلوی سردر و تکیه داده‌بود به دیوار، سرم را پایین انداختم بی‌توجه به او از کنار حراست رد شدم.

عین جوجه اردک‌های تازه سرپا شده سرش را پایین انداخته‌بود و دنبالم می‌آمد.

رفتم توی دسشویی دخترانه و از لای در دستم را دراز کردم و کیفش را گرفتم.

_ اینم مثل هر بار، الکی نگرانی

در را محکم کوبیدم به هم و از زیپ کوچک جلویی‌اش درآوردم. خدا را شکر عقلش رسیده‌بود دو تا بخرد.

حس می‌کنم قلبم از جا دارد کنده می‌شود تکانش می‌دهم و جلوی صورتم می‌گیرم. دوتا خطی که رویش افتاده گواه همه اشتباهاتم بود.

نشستم روی سنگ توالت خشک و سرم را چسباندم به در، ۶۰ روز دیر شده‌بود و من احمق درس‌خوانده فکر می‌کردم طبیعی‌ست. صدای موبایلم بلند شد. خودش بود چشم‌هایم دارد می‌سوزد و صورتم خیس است. با صدایی که فکر نمی‌کنم حتی بشنود می‌گویم بیچاره شدیم.

ساکت بود، نفس‌های عصبی‌اش نشان می‌داد که پشت خط است.

- دومی رو امتحان کن. قبلا هم تا همین جاها ما پیش می‌رفتیم دیگه جان من!

راست می‌گفت ما همه چیز را رعایت کرده بودیم. دویدم سمت دومی و باز دو خط سیاه که دهن کجی می‌کردند ظاهر شد.

کوله‌اش را برداشتم و زدم بیرون. ایستاده‌بود و پای چپش را چسبانده‌بود به دیوار و نگاهم می‌کرد. کیفش را پرت کردم طرفش و با آستین‌هایم چشم‌هایم را خشک کردم و ازش دور شدم.

شاید اگر وقت دیگری بود و جواب آن کوفتی یک خطی بود الان دستش را می‌گرفتم و قربان آن تیپ دخترکُش همیشگی‌اش می‌شدم و می‌رفتیم بوفه‌ حیاط پشتی، نسکافه و کیک هر روزه‌یِمان را می‌خوردیم و قرار سینمای بعد از شیفت‌هایمان را می‌گذاشتیم.

ولی الان حواسم بود که اول صبر کرد و خیره شد به کیفش و بعد برش داشت دوید دنبالم. صدای آن کتانی‌های گران قیمتِ مارکش با کف سنگی راهرو، همه‌ نگاه‌ها را به سمتش کشانده‌ بود. از در دانشکده بیرون زدم و اولین جمله‌ای که از دهانم در آمد دربست ناصر خسرو بود.