دانلود و خرید کتاب صوتی مسئله مرگ و زندگی

کتاب صوتی مسئله مرگ و زندگی نوشتهٔ اروین د یالوم و مریلین یالوم و ترجمهٔ حسین کاظمی یزدی است. شهره روحی و نسترن حسنی و فرهاد اتقیایی گویندگی این کتاب صوتی در حوزهٔ روان‌شناسی عمومی را انجام داده‌اند و انتشارات بذر خرد آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب صوتی مسئله مرگ و زندگی

همسر اروین یالوم، «مریلین» در سال ۲۰۱۹ مبتلا به سرطان شد. تا پیش از این آن‌ها عاشقانه و آرام با هم کار و زندگی می‌کردند و همیشه اولین خواننده و ویراستار کارهای یکدیگر بودند. اروین یالوم روان‌پزشکی خوانده بود و مریلین یالوم ادبیات تطبیقی. مریلین پس‌از شروع بیماری تحت شیمی درمانی قرار گرفت که به سکتهٔ مغزی و بستری‌شدن چهارروزه‌اش در بیمارستان منتهی شد. مریلین دو هفته پس‌از بازگشت از بیمارستان، از اروین خواست تا او را در نوشتن کتابی یاری دهد؛ کتابی که نشان‌دهندهٔ روزها و ماه‌های سخت پیش روی این زوج بوده است. حاصل این تصمیم تولد کتاب صوتی مسئله مرگ و زندگی شد. در این کتاب هرکس فصل‌های مربوط به خود را نگاشته است. آن‌ها تجربه‌های شخصی خود را از روزهای بیماری و پایان زندگی نوشتند. زوجی که می‌دانستند به زودی یکی از آن‌ها بر اثر بیماری دیگری را ترک می‌کند، با هم کتابی نوشتند دربارهٔ اتفاقی که می‌افتاد و قرار بود بیفتد. 

شنیدن کتاب صوتی مسئله مرگ و زندگی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب صوتی را به دوستداران مطالعهٔ زندگی‌نامه‌ها و خاطرات و علاقه‌مندان به حوزهٔ روان‌شناسی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره اروین یالوم

اروین دیوید یالوم (Irvin David Yalom) در سال ۱۹۳۱ میلادی و در واشنگتن دی‌سی در ایالات متحدهٔ آمریکا به دنیا آمد. او روان‌پزشک هستی‌گرا و نویسندهٔ آثار داستانی و غیرداستانی است. در ایران، به‌عنوان نویسندهٔ رمان‌های روان‌شناختی، به‌ویژه رمان مشهور «وقتی نیچه گریست» شهرت دارد. اروین یالوم جایزهٔ انجمن روان‌پزشکی آمریکا را در سال ۲۰۰۲ میلادی دریافت کرد. اروین یالوم دانش‌آموختهٔ رشته‌های پزشکی (در ۱۹۵۶ م.) و روان‌پزشکی (در ۱۹۶۰ م.) است. او پس از خدمت سربازی در سال ۱۹۶۳ استاد دانشگاه استنفورد شد و در همین دانشگاه بود که الگوی روان‌شناسی هستی‌گرا یا اگزیستانسیال را پایه‌گذاری کرد. یالوم برای شرح تجربیات درمانی و ثبت آن‌ها و همچنین برای کمک به روان انسان‌ها کتاب‌هایی داستانی و غیرداستانی نوشته است که همواره دیده و خوانده شده‌اند. او به گفتهٔ خودش، برای نوشتن کتاب‌های معروفی همچون «وقتی نیچه گریست» و «دژخیم عشق» که آمیزه‌ای از روان‌شناسی و فلسفه هستند، از چیزهایی الهام گرفته است. نخستین کتابی که یالوم به‌صورت رمان نوشت «هر روز کمی به هم نزدیک‌تر» (۱۹۷۴) نام داشت؛ رمانی که با استفاده از تجربه‌هایش در جلسات درمان با بیماران، آن را به‌شیوه‌ای جذاب و با کمکِ ۲ راوی روایت کرد.

بعضی از آثار داستانی یالوم عبارتند از: (۱۹۸۹) جلاد عشق و دیگر داستان‌های روان درمانی، (۱۹۹۲) وقتی نیچه گریست، (۱۹۹۶) دروغگویی روی مبل، (۱۹۹۹) مامان و معنی زندگی، (۲۰۰۵) درمان شوپنهاور، (۲۰۰۴) پلیس را خبر می‌کنم، (۲۰۱۲) مسئلهٔ اسپینوزا، (۲۰۱۵) خلق‌شدگان در یک روز و داستان‌های روان‌درمانی دیگر، انسان موجودی یکروزه (و قصه‌های دیگری از روان‌درمانی).

بعضی از آثار غیرداستانی یالوم عبارتند از: (۱۹۷۰) تئوری و عمل در روان‌درمانی گروهی، (۱۹۸۰) روان‌درمانی اگزیستانسیال، (۲۰۰۱) هنر درمان (نامه‌ای سرگشاده به نسل جدید روان‌درمانگران و بیمارانشان)، (۲۰۰۸) خیره به خورشید نگریستن (غلبه بر وحشت از مرگ)، (۱۹۹۷) یالوم‌خوانان [گلچینی از مشهورترین آثار اروین یالوم]، من چگونه اروین یالوم شدم (۲۰۱۷)، مسئلهٔ مرگ و زندگی است.

در سینما نیز فیلم‌هایی با الهام از آثار اروین یالوم ساخته و منتشر شده‌اند: فیلم مستند «پرواز از مرگ» (۲۰۰۳)، وقتی نیچه گریست (۲۰۰۷) به‌کارگردانی Pinchas Perry که دیدار خیالی فریدریش نیچه (فیلسوف آلمانی) و یوزف برویر (پزشک اتریشی) و رابطهٔ پر فرازونشیب آن‌ها را روایت می‌کند و فیلم Yalom's cure به‌کارگردانی Sabine Gisiger که در سال ۲۰۱۵ ساخته شد.

بخشی از کتاب صوتی مسئله مرگ و زندگی

«چند سال پیش من و اروین به گزینه‌ی رفتن به خانه‌ی سالمندان فکر کردیم. یکی از محبوب‌ترین‌ها برای استنفوردی‌ها، البته اگر بتوانند هزینه‌اش را متقبل شوند، وی.آی است که فقط چند خیابان با دانشگاه استنفورد فاصله دارد. دو خانه‌ی سالمندان دیگر هم در این اطراف هست، یکی خانه‌ی چنینگ در مرکز پالو آلتو و دیگری سِکویاز در یک بافت روستایی دوست‌داشتنی. همه‌ی این مراکز هم خوراک تهیه می‌کنند و هم انواع خدمات را ارائه می‌دهند، از کمک کردن در کارهای روزمره تا مراقبت‌های بیمارستانی. ما از شام خوردن در وی.آی و سکویاز به همراه دوستانی که ساکن آنجا بودند، لذت برده‌ایم و می‌توانستیم ببینیم که چنین مرکز اقامتی‌ای چه جذابیت‌هایی دارد، ولی چون در آن زمان مشکل خاصی از لحاظ سلامتی نداشتیم، این فکر را کنار گذاشتیم.

یکی از همکارانمان، النور مک‌کوبی که اولین استاد زن در رشته‌ی روان‌شناسی در استنفورد بود، در سن ۱۰۱ سالگی در وی.آی درگذشت. او چندین سال بحث‌های اجتماعی روز آنجا را می‌گرداند و در سال‌های آخر زندگی‌اش هم یک زندگی‌نامه‌ی خودنوشت عالی نوشت. ما به مراسم آبرومند خاکسپاری او رفتیم و خیلی خوشحال شدیم که دیگر دوستانمان حالشان خوب بود.»