دانلود و خرید کتاب صوتی پنج زبان عشق مجردها

کتاب صوتی پنج زبان عشق مجردها کتابی نوشته گری چاپمن است که با ترجمه سیمین موحد و صدای گشتاسپ امجدی می‌شنوید.

درباره کتاب صوتی 5 زبان عشق مجردها

کتاب صوتی پنج زبان عشق مجردها به ما می‌آموزد چگونه به همسرمان ابراز عشق کنیم و تمنیات قلبی‌مان را با او در میان گذاریم. این کتاب با استقبال غیرقابل تصوری روبه‌رو شد و تاکنون بیش از دو میلیون نسخه‌ این کتاب فروش رفته است و هر سال آمار فروش آن بالاتر می‌رود. این کتاب ارزشمند تاکنون به سی و دو زبان زنده‌ی دنیا برگردان شده است.

این کتاب به مهم‌ترین نیاز انسان یعنی عشق و دوست‌داشتن بها داده و به آن می‌پردازد و با ارائه‌ی راهکارهای مفید و معرفی شیوه‌های کاربردی به همسران می‌آموزد تا زندگی سراسر عاشقانه‌شان را با شادی و نشاط بیشتر توأم نموده و تداوم بخشند.

چاپمن درباره کتاب صوتی 5 زبان عشق در مقدمه نوشته است: «من یقین دارم که پس از خواندن این کتاب، مجردها خواهند توانست مهارت‌هایی که از این کتاب فراگرفته‌اند را به سمت و سوی درک معنای عشق سوق دهند.»

شنیدن کتاب صوتی پنج زبان عشق مجردها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

تمامی مجردهای در شرف ازدواج مخاطبان کتاب صوتی پنج زبان عشق مجردها هستند.

بخشی از کتاب پنج زبان عشق مجردها

شش ماه از آشنایی ال و جنیفر گذشته بود. اما ال از میزان ارتباط‌شان با یکدیگر چندان راضی نبود. او گفت با تمام وجودم جنیفر را دوست دارم و برای برقراری رابطه‌ی خوب خیلی زحمت کشیده‌ام، اما بدی کار در اینجاست که جنیفر به سختی دست‌یافتنی است. او چنان غرق در کارش شده است که وقتی برای من ندارد. وقتی او برای مأموریت کاری‌اش به مسافرت می‌رود، در خانه ماندن مرا خسته می‌کند.

ال گفت دوست دارم جنیفر وقت بیشتری با من باشد. منظور از صرف وقت، کنار هم بودن نیست، بلکه با هم بودن است. دو نفر که در اتاقی کنار هم هستند، گر چه خیلی به هم نزدیکند، اما لزوماً با هم نیستند. با هم بودن یعنی تمرکز و توجه به هم داشتن. در زبان صرف وقت مفید، همه‌ی تمرکز ما روی کسی است که با او هستیم. همه‌ی انسان‌ها نیاز دارند تا با هم ارتباط برقرار کنند. شاید ما در در طول روز تمام وقت در کنار مردم باشیم، ولی اصلاً احساس نکنیم که با آن‌ها در ارتباط هستیم. پرشک معروف آلبرت شوایتزر می‌گفت: همه‌ی ما با هم زندگی می‌کنیم، اما تنها می‌میریم.

پروفسور لئو بوسکالیا یادآور می‌شود: ظاهراً همه‌ی روابط انسان‌ها مبین یک نیاز درونی برای با هم بودن است. جاذبه‌ای انسانی است و به تعبیری عشق است. یک نوزاد بدون برقراری ارتباط با دیگر انسان‌ها ممکن است دچار نقصان رشد شود و آگاهی را از دست بدهد یا عقب‌مانده شود و چه بسا بمیرد.

چارلز مانسن، آدمکش معروف که افراد تنها و مطرود اجتماع را گردهم آورده و از آن‌ها سوءاستفاده می‌کرد، کارش را موجه جلوه داده بود و در دادگاهش گفت: بیشتر کسانی که من آن‌ها را در مزرعه‌ی خودم جمع‌آوری کرده بودم و به قول شما اعضای خانواده، کسانی بودند که شما رهایشان کرده و آنها را نمی‌خواستید. کسانی که از نظر شما طرد شده و از جامعه دور بودند و من بهترین کار ممکن را انجام دادم و آن‌ها را در مزرعه‌ی خودم دور هم جمع کردم.

از دیدگاه من، کار او یک نوع ایثار است، چرا که او به آن‌ها احساس متعلق به جایی بودن را بخشید، اما از آن‌ها برای تأمین اهداف نادرست خودش سوء استفاده کرد.

هنگامی که با ایجاد عشق و علاقه، ما به صرف وقت مفید بهای لازم را بدهیم، احساس ارتباطی قوی میان ما ایجاد می‌شود. به فرض مثال: وقتی مادری مجرد روی زمین نشسته و برای کودک دو ساله‌ی خودش توپ پرت می‌کند، در واقع دارد وقتش را صرف کودکش می‌کند. و این زمان هر چقدر هم که طولانی بشود، آن‌ها با هم هستند. در این میان در حین بازی با کودک، ممکن است مادر با همراهش هم مشغول صحبت شود، اما همه‌ی حواس و تمرکزش روی کودکش است.

صرف وقت یعنی این که دو نفر با یکدیگر مشغول انجام کاری شوند و هر دو از انجام آن کار لذت ببرند. و معنای صرف وقت این نیست که دو نفر همه‌اش کنار هم باشند و به همدیگر زل بزنند.

هدف از صرف وقت، ایجاد حس با هم بودن و لذت بردن از آن است. در مورد مثالی که ذکر شد، اهمیت کار مادر فقط بازی کردن با کودکش نیست، آنچه مهم است، ایجاد احساسی ارتباطی بین مادر و کودک است.

همینگونه است وقتی که دو تا نامزد مشغول بازی تنیس می‌شوند. در اینجا هم هدف با هم بودن و توجه به هم است و این هدف صرف وقت است، یعنی دو نفر وقت‌شان را با هم صرف می‌کنند تا رابطه‌ی عاطفی میان‌شان بیشتر شود. وقتی دو نفر مشترکاً مشغول انجام کاری می‌شوند، مبین این است که آن دو نفر از با هم بودن لذت می‌برند و مراقب یکدیگرند.

شاید دوست‌مان از ما بخواهد به دلیل مهارتی که در ورزش تنیس داریم، این ورزش را به او هم یاد بدهیم و ما هم می‌پذیریم. ما با این اقدام می‌کوشیم تا دوست‌مان بازی تنیس را از ما بیاموزد و در عین حال این کار ما می‌تواند نشان‌دهنده‌ی عشق‌مان به او باشد و اگر برای انجام این کار از دوست‌مان طلب دستمزد نکنیم، آنگاه این اقدام ما می‌تواند نشان‌دهنده‌ی عشق ما به سرویس‌دهی و خدمت‌رسانی باشد، نه صرف وقت. آموزش ورزش تنیس به دوست‌مان می‌تواند در او احساسی صمیمیتی ایجاد کند مبنی بر اینکه شما او را دوست دارید و ارائه‌ی این خدمت ما اگر با زبان عشق سرویس‌دهی و خدمت‌رسانی باشد، تاثیرگذارتر است و اگر بعد از بازی با دوست‌مان بنشینیم و یک نوشابه بخوریم و با هم گپی هم بزنیم، توانسته‌ایم با زبان عشق و صرف وقت هم با او صحبت کنیم.