کتاب زندگی پس از مرگ

کتاب زندگی پس از مرگ اثری از چارلز وبستر با ترجمه مهدیه زاهدی است. این کتاب درباره یکی از قوی‌ترین و همچنین پیچیده‌ترین اعتقادات بشر صحبت می‌کند: زندگی جاودانه بشری و زندگی بعد از مرگ

درباره کتاب زندگی پس از مرگ

اعتقاد به زندگی بعد از مرگ، در ادیان و باورهای مختلف وجود دارد. در دیانت اسلام این اعتقاد به نام معاد شناخته می‌شود و روزی است که زندگی جسمانی ما تمام می‌شود و زندگی روحانی ما آغاز می‌شود. یا به عبارت بهتر، روح ما به زندگی خود ادامه می‌دهد. 

هرچند میل به جاودانگی در انسان‌ها بسیار شدید است، اما همه ما مشتاق دیدن آدم‌هایی عزیزی هستیم که در این کره خاکی از دست داده‌ایم و دوست داریم از چند و چون عالم بعد سردربیاوریم. 

چارلز وبستر در کتاب زندگی پس از مرگ به این باور رازآلود زندگی بشر می‌پردازد. آن را از ابعاد مختلف بررسی می‌کند و باورهای مذهبی و مطالعات مختلف علمی را که در این زمینه وجود دارد، در کنار هم قرار می‌دهد تا نتیجه‌ای عمیق حاصل شود. نتیجه‌ای که درک ما را نسبت به این پدیده افزایش دهد. 

کتاب زندگی پس از مرگ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

خواندن کتاب زندگی پس از مرگ را به تمام کسانی که دوست دارند با ابعاد مختلف چنین باوری آشنا شوند، پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب زندگی پس از مرگ

مذاهب در اظهار وجود بهشت و برخورداری از سعادت آن که در گرو اعمال نیکوی زمینی است، متفق‌اند. مسیحیت و اسلام، بهشت را پاداشی از سوی خدا به افرادی می‌دانند که رضایت او را فراهم کرده‌اند. بیشتر ادیان دیگر نیز (دقیقاً همانطور که ما از نقطه نظر فلسفه می‌نگریم) آن را نتیجه ضروری زندگی پاک توصیف می‌کنند. اگر چه تمام مذاهب در به تصویر کشیدن این زندگی خوش با الفاظ نورانی موافق‌اند، اما هیچ یک از راویان این مذاهب در توصیف بیان حقیقت موفق نبوده‌اند. تمام آن‌چه درباره بهشت به تحریر در آمده و در می‌آید، آن‌قدر با دانسته‌های ما متفاوت است که به نظر ما خیلی از این توضیحات عجیب است. ما به خاطر احترامی که به باورهای مذهبی (که از کودکی با آن‌ها آشنا شدیم) قائلیم، در پذیرفتن این مطلب که مذاهب در توصیف حقیقت بهشت ناتوانند، تردید می‌کنیم. اما اگر داستان‌ها و باورهای مذاهب بزرگِ دیگر را برای ما می‌خواندند، این موضوع را خیلی راحت‌تر درک می‌کردیم. در کتب بودایی و هندو شرح پر آب و تابی از باغ های بزرگ خواهید خواند که در آن درختان همگی از طلا و نقره و میوه آن‌ها از جواهرات مختلف است! شاید به تمسخر بخندید، مگر این‌که این فکر به ذهن شما خطور کند که شاید باورهای ما نیز از بهشت در نظر بودایی و هندو کاملاً غیرممکن به نظر برسد. حقیقت این است که وقتی ما این گزارش‌ها را فقط به شکل واژه به واژه برداشت می‌کنیم، عنصر مضحک بودن به درون آن‌ها راه می‌یابد و از این واقعیت باز می‌مانیم که در هر مذهب، شرح بهشت مطابق با نگرش مردمان آن خطه به بهشت است. زیبایی از نگاه بوداییان، درختانی از جنس طلا و جواهرات است. بی‌شک نگارندهٔ کتاب هندو، برخی از باغ‌های مجلل پادشاهان هندی را دیده و بهشت موعود را به آن‌ها توصیف کرده است. یهود هیچ شناختی از این باغ‌ها نداشته، بلکه ساکن شهری بزرگ و با شکوه (احتمالاً اسکندریه) بود. به همین سبب برداشت او از جلال و جبروت بهشتی با نگاه به مکان زندگی خود بوده است. پس هر یک از مذاهب با استعاراتی که به ذهن‌شان آشناست سعی در به تصویر کشیدن واقعیتی دارند که در واژه نمی‌گنجد.

افراد سعی کرده‌اند شکوه بهشت را با سبک سست خود توصیف کنند. ما از دیدگاه فلسفه می‌خواهیم انگاره‌ای از بزرگترین پاکیزگی ممکن و زیبایی رنگ و فرم را انتقال دهیم. حال ما با دیدن واقعیت، از طلا و نقره و یاقوت و الماس سخن نمی‌گویم. بلکه استعارات خود را از رنگ غروب آفتاب و از تمام درخشش دریا و آسمان می‌گیریم. چون به نظر ما این‌ها بیش از طلا و نقره آسمانی هستند. البته در بین ما کسانی که حقیقت را یافته‌اند، خوب می‌دانند که ما نیز در تمام تلاش‌هایی که برای توصیف بهشت نموده‌ایم، همچون کاتبان شرقی از انتقال نمای حقیقی بهشت، کاملاً وامانده‌ایم.

هیچ واژه‌ای هرگز قادر به تصویرسازی از بهشت نیست. به هرحال هرکس در آینده روزی بهشت را می‌ببیند و آن را می شناسد. چون بهشت رؤیا نیست بلکه حقیقتی تابان است. اما برای شناخت آن، ابتدا باید تفکر ریشه دوانده در ذهن خود را تغییر دهیم. بهشت مکان نیست، بلکه موقعیتی از هوشیاری است.

اگر از من بپرسید بهشت کجاست؟ پاسخ می‌دهم این‌جاست، همین الان در اطراف شماست، مثل هوایی که نفس می‌کشید. همان‌طور که بودا زمانی خیلی دور گفت: «بهشت نوری در اطراف شماست. فقط باید نوار را از روی چشمان‌تان بردارید و نگاه کنید.» برداشتن نوار به چه معناست؟ کنایه از چیست؟ در حقیقت تمرکز و بالا بردن هوشیاری به سطح بالاتر و بر حاملِ مطلوب‌تر است. قبلاً دربارهٔ امکان انجام این کار صحبت کرده‌ام. بالا بردن هوشیاری برای رسیدن به عالم معنوی کار زیاد سختی نیست و نیاز به مرحله‌ای بالاتر از پروسهٔ قبلی دارد. چون برخی دیدگاه‌های مذهبی معتقدند انسان در حالی که دارای جسم فیزیکی است، دارای کالبد معنوی نیز هست که با آن می‌تواند تحرکات عالم معنوی را دریافت و در عظمت تابناک بهشت زندگی کند. انسان معمولی فقط پس از مرگ به این سعادت نائل می‌شود و جز در مواردی بسیار نادر، بعد از مرگ فوراً وارد این عالم معنوی (بهشت) نمی‌شود.