کتاب پادشاهی اردن هاشمی

 کتاب پادشاهی اردن هاشمی نوشته احمد علامه فلسفی است که به معرفی ویژگی‌های طبیعی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و جاذبه‌های گردشگری کشور اردن می‌پردازد و روابط ایران با این کشور را بررسی می‌کند.

 درباره پادشاهی اردن هاشمی

پادشاهی اُردُن هاشمی در غرب آسیاست که در شرق رود اردن قرار دارد. پایتخت اردن شهر اَمّان است. جمعیت این کشور حدود ۱۰ میلیون نفر است و ۹۸ درصد مردم آن عرب هستند.

نوع حکومت آن پادشاهی مشروطه و پادشاه کنونی آن ملک عبدالله دوم است. واحد پول اردن دینار اردن است.

اردن کشوری است در خاورمیانه که از شمال با سوریه، از شمال شرقی با عراق، و از شرق و جنوب با عربستان سعودی و از غرب با کرانه باختری و رود اردن و رژیم اشغالگر اسرائیل همسایه‌است، که مجموع خطوط مرزی اردن با این کشورها به ۱۶۱۹ کیلومتر می‌رسد.

اردن از جنوب به خلیج عقبه مماس است و از آن رو حدود ۲۶ کیلومتر نیز مرز آبی دارد؛ و این در میان کشورهای عربی کمترین مرز آبی به‌شمار می‌رود.

مساحت اردن به‌طور عمده از صحراهای خشک و بایر تشکیل شده‌است. اما در بخش‌های باختری ارتفاعاتی نیز وجود دارد. در نوار مرز غربی اردن، رود اردن جاری است که این کشور را از رژیم اشغالگر اسرائیل جدا می‌کند. بلندترین نقطه اردن، قله جبل رم (۱۷۳۴ متر) است و پست‌ترین نقطه آن دریای مرده (بحر المیت) است. سرزمین اردن کنونی را بخشی از گهواره تمدن بشریت دانسته‌اند.

شهرهای عمده اردن ، امان (پایتخت) در شمال باختری و شهرهای اربد و الزرقا در شمال هستند از آنجا که بخش بزرگی از اردن صحراست آب و هوای آن نیز خشک و بیابانی است. این در حالی است که نواحی باختری کشور در طول سال، (از نوامبر تا آوریل) شاهد بارش نسبی است.

خواندن کتاب پادشاهی اردن هاشمی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 علاقه‌مندان به کشورشناسی مخاطبان این کتاب‌اند.

 بخشی از کتاب پادشاهی اردن هاشمی

در قرن شانزدهم، این منطقه به تصرف امپراتوری عثمانی درآمد. در ۱۹۲۰، بریتانیا ، منطقه شرق رود اردن – ماوراء اردن –را به صورت بخشی از فلسطین در تملک خود در آورد .کشور کنونی اردن در سال ۱۹۲۱ تأسیس گشت و در سال ۱۹۲۲ به عنوان یک تحت‌الحمایه بریتانیا به رسمیت شناخته شد .

در پایان جنگ جهانی اول پس از فروپاشی امپراتوری عثمانی، جامعه ملل ، کشور سوریه را که تحت قیمومیت فرانسه و فلسطین بود را تحت قیمومیت انگلیس تشکیل داد. ۸۰ درصد از منطقه فلسطین تحت قیمومیت انگلیس در ناحیه خاور رود اردن یا «فرا-اُردن» واقع شده بود. در سال ۱۹۲۱، بریتانیا کنترل نیمه‌خودگردان فرا-اردن را به خاندان هاشمی که در جنگ داخلی برای کنترل مکه و مدینه از خاندان سعود شکست خورده بودند واگذار کرد. اردن در سال ۱۹۴۶ به استقلال رسید.

سیاست ملک عبدالله در دوران پادشاهی - اقتصاد اردن پس از به قدرت رسیدن ملک عبدالله پیشرفت کرده‌است و گفته می‌شود وی میزان سرمایه‌گذاری خارجی در اردن را افزایش داده و در جلسات بخش‌های دولتی و خصوصی شرکت کرده و بنیان منطقه آزاد تجاری عقبه را بنا نهاده‌است.

روابط سیاسی جمهوری اسلامی ایران با پادشاهی اردن هاشمی پس از انقلاب اسلامی 

 پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، دولت اردن، جمهوری اسلامی ایران را به رسمیت شناخت. ملک حسین در اسفند ۱۳۵۷ طی پیامی، پیروزی انقلاب اسلامی ایران را به بنیان گذار جمهوری اسلامی ایران تبریک گفت. اولین هیأت ایرانی بعد از انقلاب برای شرکت در کنفرانس اسرا در تیرماه ۱۳۵۸ به اردن عزیمت نمود و به موجب قطعنامه ای که در پایان کنفرانس انتشار یافت قرار گردید یک هیأت ۸ نفره به ریاست کامل الشریف، وزیر اوقاف اردن و سخن گوی رسمی کنفرانس مذکور به حضور امام خمینی رحمت الله علیه برسند.

دولت اردن اگرچه ظاهراً خشنودی خود را از انقلاب اسلامی اعلام داشت‌، لیکن در واقع از صدور انقلاب اسلامی و احتمال گسترش آن نگران بود. در آذر ۱۳۵۹ حافظ اسد، اردن را به حمایت از گروه بنیادگرای اخوان المسلمین برای براندازی رژیم سوریه متهم کرد و صف‌آرایی نظامی دو کشور در مرزهای مشترک‌، تیرگی روابط را تا حد برخورد مسلحانه پیش برد. روابط حسنه جمهوری اسلامی ایران با سوریه‌، تیرگی روابط اردن و سوریه و روی آوردن اردن به سوی عراق‌، از عواملی بود که به دنبال شروع جنگ تحمیلی‌، قطع روابط دو کشور ایران و اردن را به دنبال داشت‌.

ملک حسین در ۲۰/۱/۱۳۵۹ ش. ضمن شرکت در جلسه عادی کابینه اردن‌، موضع آن کشور را در قبال بحران روابط ایران و عراق چنین بیان کرد: «وظیفه اعراب است که برای وحدت خود و جلوگیری از سرایت خطرات از هرکجا که باشد همکاری کند، ما وظیفه داریم که جهان اسلام را آرام و قرین همبستگی داشته باشیم‌، ما می‌خواهیم ایران پشتیبان ما باشد و در آن آرامش برقرار ودارای خط مشی درستی باشد. عراق کشوری عربی و برادری است که نباید مورد هیچگونه تهدید خارجی قرار گیرد و یا آسیبی از هر منبعی که باشد به آن برسد. ما به عنوان عرب نباید اجازه دهیم هیچگونه تجاوز از هر مصدر که باشد به هیچ جزئی از خاک میهن عرب صورت گیرد.»