کتاب پسا پایداری و آموزش و پرورش محیط زیستی (بازسازی آموزش و پرورش برای آینده)

کتاب پسا پایداری و آموزش و پرورش محیط زیستی (بازسازی آموزش و پرورش برای آینده) نوشته آلن رید و مارسیا مکنزی است. این کتاب با ترجمه شایسته هاشمی علیا منتشر شده است. این کتاب سعی دارد نشان دهد آموزش دردنیای مدرن باید چگونه باشد.

درباره کتاب پسا پایداری و آموزش و پرورش محیط زیستی (بازسازی آموزش و پرورش برای آینده)

سیاره ما در آستانه بحران شدید زیست محیطی قرار دارد و این موضوعی است که نمی توان از آن چشم پوشی کرد. بر این اساس جامعه امروز نیازمند آگاهی از این مشکلات زیست محیطی است. زیرا این مشکلات حال و آینده ما را در وضعیت اضطرار قرار می دهد. اگر مردم جهان این مشکلات را با دقت و سریع بررسی و برطرف نکنند، بیش از پیش دچار بلایای طبیعی خواهیم شد. یکی از کانال های آگاه ساختن مردم از واقعیت کنونی سیاره زمین، سازمان بزرگ آموزش و پرورش است که باید به صورت شایسته تر و قدرتمندانه تری رسالت خود را انجام دهد. دانش آموزان ما باید بدانند شرایط کنونی سیاره ما حتی برخی از چشم انداز هایی آموزشی ما را تغییر خواهد داد. کتاب حاضر سعی دارد با بیان اندیشه ها، دیگاه های فلسفی، فعالیت های اجتماعی زیست محیطی در هر گوشه از دنیا، معلمان و دانش آموزان را با بحران زیست محیطی که خود ما نیز جزئی از آن هستیم آگاه سازد. این کتاب به جمع آوری نظریه هایی می پردازد که می تواند یک بازنگری کلی به آموزش و پرورش داشته و یک نسخه کاملتری در موضوعات آموزشی و محیط زیست و پایداری در قرن بیست و یکم ارائه دهد. این کتاب در چهار قسمت (بازسازی آموزش و پرورش- نقد و پیشنهاد- تجربه و ارتباط- آموزش و پرورش با عملگرا) و هر قسمت با دو مقاله از کوشش محققین در حوزه آموزش و محیط زیست و پایداری در سه دهه اخیر سازماندهی شده است.

خواندن کتاب پسا پایداری و آموزش و پرورش محیط زیستی (بازسازی آموزش و پرورش برای آینده) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان و فعالان حوزه آموزش پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب پسا پایداری و آموزش و پرورش محیط زیستی (بازسازی آموزش و پرورش برای آینده)

واقعیت این است که سازمان بزرگ آموزش و پرورش، کارهایی که در موضوعات مرتبط با محیط زیست انجام می شود را کاملا درک نمی کنند. در نتیجه از آن حمایت نمی کنند و بیشتر ما در ذهن آنها بیگانه شناخته شده ایم. من فکر می کنم بسیاری از مسائل مهم در برنامه درسی موسسات آموزشی منعکس نمی شوند. هیچ بحث جدی در مورد هر موضوع زیست محیطی بدون درک سیستم بزرگتر که آن موضوع بخشی از آن است، نمی تواند وجود داشته باشد. به عبارت دیگر، تفکر سیستمی، به معنای بررسی آنچه که در طی چند دوره زمانی اتفاق می افتد؛ میباشد. من فکر می کنم، کلمه "سیستم"، رادیکال ترین کلمه در هر زبان است، زیرا نشان دهنده یک نوع پیوستگی اخلاقی، سیاسی و اقتصادی بین آنچه که به نظر می رسد پدیده های غیر مرتبط هستند؛ وجود دارد۳. علاوه بر این، از آنجایی که ما نمیتوانیم تمام آنچه را که در سیستمهای پیچیده، تعاملی و غیر خطی به ویژه در طی دوره های طولانی رخ می دهد، را بدانیم، تفکر سیستمی به عنوان یک تأیید صادقانه از جهل اجتناب ناپذیر ما میباشد. در عوض، دانش در هر مقیاسی، یک انعکاس خوب دارد، حتی اگر ما عواقب آن را در جهان نفهمیم، هیچ راه و روش و برنامه ای برای بازسازی آسیب های غیر منتظره و در مفیاس بسیار وسیع وجود ندارد. بنابر این ما با اطمینان به موقعیتی حمله ور میشویم که به آن توسعه میگویند.

دوم، واقعیت این است که ساختارهای آموزش و پرورش، دانشکده ها، دانشگاه ها، موسسات تحقیقاتی، و سازمان های حرفه ای بر اساس منطق تسلط مطلق انسان رشد کرده اند و همانطور که فرانسیس بیکن آن را "تأثیر همه چیز ممکن است" می داند؛ نتایج مطمئنا مخلوط می شوند و این غیر قابل اجتناب است. اما در کل، ما را با یک مشکل مواجه ساخته است و آن این است که "سیستم" تغییرات افزایشی را تا زمانی تحمل میکند که آن تغییرات ساختارهای موجود قدرت و شهرت را تهدید نمی کند. برای مثال، منطق ایجاد روبات های هوشمند و شاید مرگبار در جهان پر جمعیت و بیکار چیست؟- وای بر استاد جوان علوم رایانه که جرأت می کند از این گونه سوالات بپرسد- یا خطراتی را که فیلسوف نیک بوسترم به عنوان «هوش فوق العاده» ذکر میکند. یا استاد اقتصاد که مسئله رشد اقتصادی پآیان ناپزیر در "جهان انباشته" را مطرح می کندو نیاز به توزیع مجدد ثروت را به چالش می کشد؛ زمانی که در دنیا ۶۲ نفر ثروت بیشتراز ۳.۵ میلیارد دلار دارند. البته بعضی از آنها خوشبختانه به نفع آموزش عالی و غیره سرمایه گذاری کرده اند.

واقعیت سوم این است که زمان در حال فرار از تجربه تمدن است. تغییرات اقلیمی و انقراض گونه ها، بی نظیرترین تصویر در تمدن صنعتی است. به طور خلاصه، به هیچ وجه نمی توانیم نشانه های حیاتی سیستم های زمین را با خوشبینی ببینیم. بلکه دلایلی وجود دارد برای نوعی فوریت که باید به گونه ای منطقی، مدیران موسسات به پیش بینی ها، پارادایم ها، قوانین، مقررات، شیوها ی آموزش آن و بازنگری در آن بپردازند. با وضعیت، بدتر شدن جنگل ها، آب، حیات وحش و خاک، نشانه ای از خطوط گسل های عمیق در تفکر ما است و به میزان زیادی در شیوهٔ تحصیلی ما قابل ردیابی است و بیشتر بر آن ها دلالت دارد.