کتاب کی؟

کِی؟ کتابی نوشته دنیل. اچ. پینک درباره نقش زمانبندی در موفقیت‌های فردی و اجتماعی است. کِی روایتی جذاب و خواندنی است که دیدگاهی قانع‌کننده برای داشتن زندگی غنی‌تر و پرهیجان‌تر ارائه می‌دهد.

درباره کتاب کِی

ما خیلی وقت‌ها تصمیماتمان را برا اساس شهود و حدسیات می‌گیریم و از زمانبندی چیز زیادی نمی دانیم. این که کی کسب‌وکارمان را شروع کنیم، کی به کلاس جدید برویم، کی رابطه‌مان را با شخص جدیدی شروع کنیم و...

دنیلی اچ. پینک که به سرعت در حال تبدیل شدن به یکی از اساتید برتر بین‌المللی است، عقیده دارد زمانبندی یک علم است؛ ترکیبی نوظهور از تحقیقات چندمنظوره و میان‌رشته‌ای که نگاهی جدید به شرایط انسان دارد و راهنمایی مفید برای کار هوشمندانه‌تر و زندگی بهتر ارائه می‌دهد. پینک در این کتاب با بررسی گنجینه‌ای از تحقیقات در حوزه‌های روان‌شناسی، زیست‌شناسی و اقتصاد نشان می‌دهد که چطور با استفاده از الگوهای پنهان روز، بهترین برنامه را برای خود تنظیم کنیم و چگونه یک شروع بی‌انرژی را به آغازی روح‌افزا تبدیل کنیم. در انتهای هر فصل هم تمریناتی وجود دارد و نکاتی که به شما کمک می کند دیدگاه‌های خود را عملی کنید.

 خواندن کتاب کِی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب یک راهنمای خوب برای برنامه‌ریزی زندگی است و خواندنش را به همه علاقه‌مندان به کتاب های حوزه موفقیت پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب کِی

در سال ۱۹۹۵، دو روان‌شناس اجتماعی به نام روی بومایستر و مارک لیری «فرضیه احساس تعلق» را مطرح کردند. آن‌ها گفتند که نیاز به تعلق یکی از انگیزه‌های اصلی انسان است و انسان خیلی از کارها را برای ایجاد این حس انجام می‌دهد. سایر متفکران از جمله زیگموند فروید و آبراهام مازلو ادعای مشابهی داشتند، اما بومایستر و لیری به دنبال آزمایش‌های تجربی رفتند. آن‌ها شواهد زیادی جمع‌آوری کردند (مقاله ۲۶ صفحه‌ای آن‌ها بیش از ۳۰۰ منبع داشت) و فهمیدند که احساس تعلق افکار و احساسات ما را شکل می‌دهد، نبود آن منجر به بیماری و وجود آن موجب سلامت و رضایت می‌شود.

تکامل تدریجی، این احساس را توضیح می‌دهد. بعد از اینکه نخستی‌ها از درخت‌ها پائین آمدند تا در دشت‌های فراخ زندگی کنند، تعلق به گروه برای بقا بسیار مهم شد. ما به افراد دیگری احتیاج داشتیم که در کارها به ما کمک کنند و هوای‌مان را داشته باشند. تعلق ما را زنده نگه می‌داشت و تعلق نداشتن ما را خوراک هیولاهای پیش از تاریخ می‌کرد.

در عصر جدید، این علاقه قدیمی به احساس تعلق به ما کمک می‌کند که زمان کارهای‌مان را با دیگران هماهنگ کنیم. بسیاری از محققان به این نتیجه رسیده‌اند که انسجام اجتماعی به هماهنگی بیشتر منجر می‌شود. یا به گفته سیمونز «اگر احساس تعلق وجود داشته باشد، صدای بهتری از گروه کر می‌شنوید، میزان حضور در تمرینات بهتر می‌شود و لبخندهای بیشتری بر چهره‌ها نقش می‌بندد». اما وقتی محرک این احساس تعلق درونی باشد،‌ باید برای بروز آن تلاش کنید.