کتاب اسماعیل

«اسماعیل» نام رمانی از امیر حسین فردی است. ماجرا در یک محله به اسم قنبرآباد می‌گذرد. راوی داستان دانای کل است. اسماعیل زاغو که جوانی زیبارو، بلوند، کتابخوان و ورزشکار است به قهوه خانه علی خالدار رفت و آمد می کند. آغاز داستان نویسنده کمی از حال و هوای محله و شخصیت‌های داستان می گوید و داستان به آهستگی وارد زندگی اسماعیل و گذشته و حال او می‌شود: «چند ماهی بود که سر و کله اسماعیل زاغول بیشتر توی قهوه خانه پیدا می شد؛ صبح و عصر و حتی شب. تازه به صورتش تیغ می انداخت. چشم هایش آبی بود و پوستش سفید و اگر با موهای بلند و بلوطی سرش ورنمی رفت، یک جور آشفتگی قشنگی داشت. اسماعیل زاغول باشگاه می رفت و زیبایی اندام کار می کرد. توی خانه هم یک جفت دمبل داشت که جلوی آیینه می ایستاد و بازو سرشانه کار می کرد. روی هم رفته قدبلند و خوش اندام بود. بچه ها اسی خوشگله صدایش می کردند، اما علی خالدار فقط توی دلش می گفت، اسی خوشگله؛ به زبان که می آمد، اسماعیل صدایش می زد. بعضی وقت ها هم می گفت: «اسی، اسی جان!» هرچه علی خالدار، کوتاه و تیره بود، در عوض اسماعیل، بلند بود و روشن. مرض کتاب خواندن داشت؛ آن هم داستان های پلیسی و عشقی، همین طور کیهان ورزشی. اهل سیگار و قلیان نبود، اما از چای بدش نمی آمد، به خصوص از چای علی خالدار. می گفت: «عین چای مادرم بهم مزه می ده!» دور و بَر ظهر می آمد. خودش می رفت سر سماور و چایی می ریخت. همان نزدیکی، پای پیشخوان، پشت میز می نشست و کتابش را باز می کرد و چشم های آبی اش روی سطرها دودو می زد. علی خالدار وقتی می دیدش، می گفت: «چطوری اسماعیل، میزونی یا نه؟» در هر حال که بود، جواب می داد: «میزونم.»