دانلود و خرید کتاب تئاتر در ایران

پژوهشگران، پیشینۀ تئاتر ایران را به آیین و مناسک مهرپرستی نسبت می‌دهند. در میان مهرپرستان رسم بر این بوده است که برای اجرای مناسک مذهبی سکویی ویژه برپا می‌کردند و نقش‌آفرینانِ «مصایب میترا» صورتک‌هایی بر چهره می‌زدند و بر همان سکو، آیین و مراسم پرستش را به‌جا می‌آوردند. کتاب دربارۀ پیشینۀ تئاتر در ایران و تغییر آن در طی سالیان است که در هفت فصل تدوین شده است. دربارۀ پیشینۀ نمایش در ایران، تعزیه و تقلید می‌گوید و انواع نمایش‌های ایرانی را بررسی می‌کند. فصول آخر هم، دربارۀ مکتب‌های جدید و تئاترهای معاصر است: «شرایط اجتماعی ایران در دوره قاجاریه به گونه‌ای بود که زنان جز در حریم و حصار خانواده آزاد نبودند، اجازه بازیگری نداشتند، تقلیدها را مگر در عروسی‌ها تماشا نمی‌کردند اما رغبتشان به «تئاتر» چنان بود که اجرای نمایش در خلوت و در حصار را پدید آوردند. آنان نیز تقلید را بهترین نوع تئاتری تلقی می‌کردند که در عین فراهم آوردن ساعاتی لذت‌بخش کاستی‌ها و آسیب‌های اجتماعی را بیان کنند. دیالوگ‌ها و حرکات و اعمال نمایشی بدون هیچ رادع و مانعی بیان و اجرا می‌شد، زیرا نامحرمی وجود نداشت و هرچه دل تنگشان می‌خواست می‌گفتند و اجرا می‌کردند. نمایش‌های زنانه طی زمانی نسبتآ طولانی به قالب‌ها و موضوع‌های مشخصی دست یافت. عناوینی که از نمایش‌های زنانه در دست است عبارتند از: خاله‌رورو، خاله غرباله (خاله دیگ به سر)، زن آشیخ، عمو سبزی‌فروش، گندم گل گندم، ننه غلام‌حسین و ... . در نمایش‌های زنانه رقص و آواز جایگاه ویژه‌ای داشت. غالبآ دایره و تنبک که نیاز چندانی به آموزش حرفه‌ای نداشت یا در خفا آموخته شده بودند در لحظاتی از هم‌خوانی‌ها به‌کار گرفته می‌شدند.»