کتاب اقتصاد رسانه در ایران؛ علل ناکارآمدی رسانه‌های خصوصی ایران با تأکید بر مطبوعات

دکتر موسی غنی‌نژاد در ابتدای کتاب، دربارهٔ مطبوعات ایران می‌نویسد: «با اینکه از اوایل دهه ۱۳۷۰ و به‌ویژه در دوران اصلاحات، پس از خرداد ۱۳۷۶، تنوع، شکل و شمایل، و محتوای مطبوعات با تحولات چشمگیری همراه شد؛ اما رویکرد مواجهه با آن به‌مثابهٔ کالای عمومی همچنان تداوم یافت و حتی تشدید هم شد. نکتهٔ تأسف‌بار این است که بسیاری از مدافعان پرشور آزادی مطبوعات در کشور ما، در عین حال طرفداران جدی کمک اقتصادی و مالی دولت بودند. آن‌ها از انواع مختلف یارانه از سهمیهٔ کاغذ گرفته تا سهمیهٔ ارزی و کمک نقدی دفاع می‌کردند. آن‌ها ظاهراً متوجه تناقض موجود در این رویکردشان نبودند و هنوز هم نیستند. مطبوعاتی که حیات و مماتشان وابسته به کمک‌های دولتی باشد، ناگزیر و نهایتاً استقلالشان در معرض خطر قرار می‌گیرد.» دغدغهٔ کتاب، وضعیت رسانه‌ها در ایران علی‌الخصوص پس از انقلاب است. نویسنده تلاش می‌کند که پرسش‌های دیرینه‌ای را دربارهٔ مطبوعات دوباره مطرح کند و تلاش کند که این پرسش‌ها را واکاوی کند و پرسش‌هایی جدید هم به آن‌ها بیفزاید. کتاب لزوماً نمی‌خواهد به این پرسش‌ها پاسخی مطمئن بدهد؛ اما تلاش می‌کند که دست‌کم یکی از وجه‌های بنیادی بنگاه‌های مطبوعاتی را به‌عنوان سازمانی فرهنگی‌تجاری واکاوی کند و علت‌های اساسی کامیابی و یا ناکامی آن‌ها را بررسی کند. کتاب به پنج بخش تقسیم می‌شود که در آن‌ها به بررسی وضعیت بخش خصوصی در ایران و وضعیت تنگناهای مطبوعات بخش خصوصی می‌پردازد.