بریده‌هایی از کتاب باب الحسین علیه السلام (جلد ۱)

پیامبر اکرم صلَّی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: «إنَّ لِلحُسَینِ فی بَواطِنِ المُؤمِنینَ مَحَبَّةً مَکنونَة.» به راستی که برای حسین در باطن‌های مؤمنان محبّتی پنهان و نهفته شده است.

آن‌که حسینی شد، به هر جا که امام حسین علیه‌السَّلام در آید او نیز در می‌آید. خدای متعال به ایشان فرمود: (وَ ادخُلی جَنَّتی) به بهشت من در آ! حبیب، حبیب را جدا از خود نمی‌خواهد؛ بلکه نزدیک‌ترین به خود می‌خواهد، و این همان فرمایش رسول الله صلَّی‌الله علیه‌وآله‌وسلّم و نقش نگین است: «أحبَّ اللهُ مَن أحَبَّ حُسَیناً.» خدای دوست دارد کسی را که حسین را دوست بدارد. پس عجیب نیست که هدایت و نجات در انحصار اوست: پیامبر اکرم صلَّی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: «إنَّ الحُسَین مِصباحُ الهُدیٰ و سَفینةُ النّجاة.» به راستی که حسین، چراغ هدایت و کشتی نجات است. «و أمَّا الحُسَین... بابُ نَجاةِ الأُمَّة.» و امّا حسین ... درگاه نجات اُمّت است. و الحمد لله کما هو أهله و مستحقّهکه «شرف یافت نامم ز نامت حسین» حسین درگاهی

حرّ که از فرماندهان لشکر دشمن بود، از اولیاءاللّه شد. چه‌قدر طول کشید؟! حُرّ در مدّت کوتاهی از اولیاء اللّه شد. درِ خانه‌ی سیّدالشّهدا، حُرّی که جلوی سیّدالشّهدا را گرفته، شد از اولیاء اللّه. این است که من قبول نمی‌کنم کسی بگوید من یک عمر خادم سیّدالشّهدا هستم و به هیچ‌جا نرسیده‌ام! دردی که هست این است که سنّ و سالی از ما گذشته، درِ خانه‌ی سیّدالشّهدا به دنیا آمده‌ایم؛ ولی چرا به جایی نرسیده‌ایم؟! جایی که یک ساعته می‌شود ولیّ الله شد، یعنی چه که سالیان سال بگذرد و برای آدم هیچ اتّفاقی نیفتد؟! کجای کارمان عیب می‌کند؟

یک‌بار دیگر به اطراف واقعه نگاه کن: صلَّی الله علیک یا أباعبدالله! صلَّی الله علیک یا أباعبدالله! صلَّی الله علیک یا أباعبدالله! رسول اکرم صلَّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم فرموده‌اند: «... و فتَقَ نورَ الحسین فخَلَقَ مِنهُ الجِنانَ و الحورَالعین...» و شکافت نور حسین را، پس از او بهشت‌ها و حورالعین را آفرید. خدای متعال، بهشت‌ها و حوریان بهشتی را از نور امام حسین علیه‌السَّلام خلق فرموده است؛ پس برای بهشتی شدن حسینی باید شد و آن‌که حسینی است در بهشت است؛ نه فقط آن‌جا، بلکه همین‌جا.

حدیثی است که من همیشه می‌گویم و چون برای خودم مؤثّر بوده تکرار می‌کنم. آدم نسبت به چیزی که خودش بیش‌تر حسّاس است بیش‌تر تکرار می‌کند. در حدیثی که آن اعرابی بیابان‌گرد آمد محضر مقدّس حضرت سیّدالشّهدا صلوات‌الله‌علیه و درخواستی داشت، حضرت فرمودند: «یا أعرابی! إنّا قَومٌ نُعطِی المعروفَ عَلیٰ قَدرِ المعرفَة.» ای اعرابی! به راستی که ما خاندانی هستیم که به هر کس به اندازه‌ی معرفتش عطا می‌کنیم. ما وقتی که می‌رویم درِ خانه‌ی سیّدالشّهدا و می‌نشینیم، گریه می‌کنیم ـ الحمد للّه ـ بعد دعا می‌کنیم، این یک قاعده‌ای است که اگر برویم درِ خانه‌ی بخششان؛ آن‌ها کریم هستند، اصلاً معدن و منشأ کَرَم هستند؛ در واقع، کَرَم به دلیل وجود مبارک آن‌ها کرَم شده است.

ولی مسأله این است که خدا بالاتر است یا نعمت‌های خدا؟ این‌ها ربطی به هم ندارند. بلاتشبیه، بلاتشبیه، مثلاً می‌پرسیم: این سکّه‌های پول خُرد قیمتی‌ترند یا آن ماشینی که اسکناس چاپ می‌کند؟ آن دارد این را تولید می‌کند. اصلاً قابل مقایسه نیست. بلاتشبیه، بلاتشبیه، ولیّ خدا بالاتر است یا سایر نعمت‌های خدا؟! ولیّ خدا منشأ نعمت‌هاست. پیامبر اکرم صلَّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم فرمودند: «و نحن یَنابیعُ النِّعمة.» ما سرچشمه‌های نعمت هستیم. لذا هر چه بخواهیدـ به خاطر گریه‌تان، به خاطر تمنّایتان، به خاطر عملتان ـ که به شما عطا می‌کنند علیٰ ایّ حال نعمتی است، این نمی‌رسد به این‌که آدم خودِ وجودِ مقدّس سیّدالشّهدا را داشته باشد. معرفت سیّدالشّهدا صلوات‌الله‌علیه، داشتنِ خودِ ایشان است.

پیامبر و ائمّه علیهم‌السَّلام، همه‌ی آنان درهای بهشت هستند؛ ولی درگاه امام حسین وسیع‌تر است، و همه‌ی آنان کشتی‌های نجات هستند؛ ولی کشتی امام حسین جریانش بر لُجّه‌های عمیق (امواج و تلاطم دریا) سریع‌تر است و قرار گرفتن آن بر ساحل‌های نجات آسان‌تر است، و همه‌ی آنان چراغ‌های هدایت هستند؛ ولی استضائه و بهره‌مندی از نور امام حسین بیشتر و دایره‌اش گسترده‌تر است، و همه‌ی آنان پناهگاه محکم و امن هستند؛ ولی راه رسیدن به پناهگاه امام حسین مسامحه‌بردارتر و سهل‌تر است. وقتی چراغ روشن می‌شود، تاریکی‌ها خود به خود برطرف می‌شود. چراغ هر چه روشن‌تر باشد، فقدان تاریکی بیشتر است. درِ خانه‌ی أباعبداللّٰه صلوات‌الله‌علیه همه می‌روند، همه‌ی انبیا و اولیا تشریف می‌آورند آن‌جا؛ لذا آن‌جا بودن باعث می‌شود که آدم بتواند همه‌ی آن‌ها را زیارت کند. زیارت وارث نشانه‌ی این مطلب است.

وقتی خبر شهادت حضرت مسلم رسید، فرمودند: «لا خَیرَ فی العَیش بَعدَ هٰؤلاء.» دیگر بعد از این‌ها در زندگی دنیا خیری نیست.

بهشت از نور مبارک سیّدالشّهدا صلوات‌الله‌علیه خلق شده است.

ما هم وقتی به درِ خانه‌شان می‌رویم، اگر می‌خواهیم بهره‌مان بیش‌تر بوده باشد، تمنّای معرفت بیش‌تر کنیم. یک مطلبی از مرحوم شیخ جعفر شوشتری أعلی‌الله‌مقامه‌الشّریف در دست‌نوشته‌های ایشان در مورد امام حسین علیه‌السّلام است که در کتاب‌های چاپ‌شده‌شان نیست؛ می‌فرماید: «اِعلَم أنَّ هُناک ما هُوَ أفضَلُ مِنَ الزّیارَةِ و البُکاء؛ و هُوَ المعرفَة بحقِّه علیه‌السَّلام.» بدان که این‌جا چیزی هست که بافضیلت‌تر از زیارت و گریه است و آن معرفت به حقّ آن حضرت علیه‌السّلام است. شما گریه کنید به شما عنایت می‌کنند، تمنّا کنید به شما می‌دهند، هر چه بخواهید مرحمت کنند، عنایت کنند، به شما می‌دهند، امّا چه می‌دهند؟ همان که خودتان می‌خواهید می‌دهند. شما چه می‌خواهید؟ از همین چیزهایی که معمولاً آدم می‌خواهد؛ یک چیزی که فقط در حدّ خودمان است؛ حالا آن‌که گرفتاری دنیوی دارد، خواسته‌اش حلّ مشکل دنیوی‌اش می‌باشد و اگر کسی مشکل اُخروی و معنوی دارد، خواسته‌اش حلّ آن است.

بهشت رفتن یک قاعده‌ی کلّی دارد؛ آن هم این‌که حسینی باشیم. کسی که حسینی باشد زودتر از همه، بیشتر از همه، جلوتر از همه و آسان‌تر از همه به بهشت می‌رود.

همه‌ی انبیا و اولیا، همه‌ی صلحا و شهدا در طول تاریخ بر سیّدالشّهدا گریه کردند؛ از حضرت آدم تا حضرت خاتم صلَّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم و از ایشان تا حضرت ولیّ عصر صلوات‌الله‌علیه.

«مصباح الهدیٰ» و «سفینة النّجاة» به وجود مقدّس اباعبداللّه صلوات‌الله‌علیه. اگر بخواهیم این دو را با هم جمع کنیم، وجه جمعش این می‌شود: چراغ‌های هدایت دیگر هم هستند، ولی «مِصباحُ الحُسَین أشرَق»؛ چراغ هدایت اباعبداللّه فروزنده‌تر است، کشتی‌های نجات دیگر هم هستند «و لٰکن سَفینَةُ الحُسَین أسرَع» امّا کشتی اباعبداللّه سریع‌تر است. شاید عنایتی که در آن حدیث شریف هست، یکی‌اش هم این باشد که پیامبر اکرم صلَّی‌الله علیه‌وآله‌وسلّم در مورد امام حسین علیه‌السَّلام فرمودند: «بابُ نَجاةِ الأُمَّة»؛ درگاه نجات امّت، امام حسین صلوات‌الله‌علیه است.

همه فدای آن‌که خدایش فرمود: (و فَدَیناهُ بِذِبحٍ عَظیم) ؛ همه!

در یکی از مواردی که روز عاشورا، امام حسین صلوات‌الله‌علیه می‌گریستند و حضرت زینب سلام‌الله‌علیها علّت آن گریه را از ایشان پرسیدند، آن‌حضر ت فرمودند: «یا أُخیَّة! أبکی عَلیٰ هٰؤُلاءِ الَّذینَ سیَدخُلونَ النّار بِسَبَبی.» خواهر جانم! بر این‌هایی گریه می‌کنم که به سبب (کشتن) من به جهنّم داخل خواهند شد.

بعد از واقعه‌ی کربلا، نکبت‌های آن واقعه همه را گرفت. بنی امیّه و بنی‌مروان به جان هم افتادند و به کشتن هم پرداختند. یکی از قتله‌ی کربلا مروان‌بن‌الحکم بود، فراری شده و زن و بچّه‌اش را جایی پنهان کرده بود و خودش هم آواره بود و تشنه و گرسنه. دنبال او می‌گشتند تا او را بکُشند و خانواده‌اش در خطر بودند. به هر که درخواست پناه کرد، کسی او را نپذیرفت. به سراغ امام سجّاد علیه‌السَّلام می‌رود. حضرت در را باز می‌کنند. از حضرت استدعا کرد که اهل و عیالش را در سایه‌ی عطوفت خویش محافظت فرماید. آن‌حضرت قبول کردند.

امام رضا علیه‌السَّلام در حدیثی که در مورد اوصاف امام است می‌فرمایند: «أشفَق عَلَیهم مِن آبائِهم و أُمَّهاتِهم.» (امام علیه‌السّلام) نسبت به مردم از پدران و مادرانشان مهربان‌تر و دل‌سوزتر است.

و امّا حسین، پس به راستی که او از من است و او پسر من و فرزند من و بهترین خلق پس از برادرش است و او امام مسلمانان و مولای مؤمنان و خلیفه‌ی پروردگار عالمیان و فریادرس فریادخواهان و کمک‌جویان و پناه پناه‌جویان و حجّت خدا بر همه‌ی خلقش است و او سیّد جوانان اهل بهشت و باب (درگاه) نجات امّت است.

بهشت چیست؟ جلوه‌ای از جمال مبارک سیّدالشّهدا صلوات‌الله‌علیه است.

حتّی یاد سوز دل و زبان حال واقعه از زبان شیعیان شما کفایت از پریشانی می‌کند: لای لای علی اصغر!

امام باقر علیه‌السّلام فرمودند: «نَحنُ رَحمَةُ اللهِ عَلیٰ خَلقِه.» ما رحمت خدا بر خلقش هستیم.

آیا فکر می‌کنید این محبّت، آدم را آتش نمی‌زند؟! من هر دفعه که زیارت عاشورا و جامعه‌ی کبیره را می‌خوانم که در آن آمده: «مَن أتاکُم نَجیٰ»، یاد این قضیّه می‌افتم. «مَن أتاکُم نَجیٰ»؛ یعنی: هر که خدمت شما بیاید، به سراغ شما بیایید، نجات پیدا می‌کند. «مَن أتاکُم نَجیٰ» بد و خوب ندارد، مسلمان و نامسلمان ندارد؛ هرکسی به درِ خانه‌ی شما بیایید نجات پیدا می‌کند.

ما معتقد هستیم که بهشت و جهنّم همین‌جا موجود است. جهنّمیان همین‌جا در جهنّم هستند. (و إنَّ جَهنَّمَ لَمُحیطَةٌ بِالکافِرین.) به راستی که جهنّم محیط بر کافران است. بهشت نیز همین‌طور است نسبت به اهلش. (فَالَّذینَ آمَنوا و عَمِلوا الصّالحات فی جَنّاتِ النَّعیم.) کسانی که ایمان آوردند و عمل صالح انجام دادند در بهشت‌های نعیم هستند. امیرالمؤمنین صلوات‌الله‌علیه فرمودند: «نَحنُ النَّعیم.» ما نعیم هستیم.

بهشت اصلاً مال سیّدالشّهداست، ملک ایشان است؛ چون از خود ایشان آن‌جا را خلق کرده‌اند. از خود ایشان هم که سلب مالکیّت نشده، هنوز هم مال خودشان است؛ پس آنی هم که آن‌جا خلق شده مال ایشان است. حال که چنین است و بهشت حسینی است و مال امام حسین علیه‌السَّلام است؛ پس اگر کسی بخواهد برود در آن، رضایت امام حسین علیه‌السَّلام را می‌خواهد، هر کسی که بخواهد به بهشت برود باید حسینی بوده باشد؛ لذا همه‌ی انبیا و اولیا برای امام حسین علیه‌السَّلام گریه کرده‌اند، خدای متعال برای انبیا علیهم‌السَّلام روضه خوانده، حضرت جبرئیل علیه‌السَّلام روضه خوانده و آنان گریسته‌اند.

خدای پاک و منزّه در مورد امام حسین علیه‌السَّلام به موسی‌بن‌عمران فرمود: «کتَبتُ رَحمَةً لِتابِعیهِ مِن عِبادی، و اعلَم أنَّهُ مَن بَکیٰ عَلَیهِ أو أبکی أو تَباکی حَرَّمتُ جَسَدَهُ عَلَی النّار.» رحمت را برای پیروان او از میان بندگانم نوشتم (حتمی کردم) و بدان، به راستی که هر که بر او بگرید یا بگریاند یا تباکی کند (خود را به حالت گریه درآورَد)، پیکرش را بر آتش حرام کردم.

خدای متعال دل شیعیان شما را از باقی‌مانده‌ی گِلِ تنِ مطهّر و مبارک شما خلق فرموده و چنین است که سر سوزنی از آن عظیم‌ترین مصیبت برای به زاری کشاندن آنان بس است. محتاج جنگ نیست اگر قصـد جان ماست چون دل ازآنِ توست به روضه چه حاجت است نام مبارکتان کفایت از بی‌قراری می‌کند؛ نام شما و آن شاه‌زادگان: زینب، عبّاس، علیّ اکبر، قاسم، سکینه، رقیّه و آن نازدانه صلوات‌الله علیک وعلیهم أجمعین «فما أحلیٰ أسماؤکم»

امام صادق علیه‌السّلام فرمودند: «نَحنُ واللهِ الأسماءُ الحُسنَی الَّتی لا یَقبَلُ اللهُ مِنَ العِبادِ عَمَلاً الاّ بِمَعرفَتِنا.» به خدا قسم، ما اسم‌های نیکوی خدا هستیم که خدا عملی را از بندگان نمی‌پذیرد مگر به معرفت ما.

امیرالمؤمنین صلوات‌الله‌علیه در وصف امامان علیهم‌السّلام فرمودند: «لِأنَّهُم... صِفاتُ اللهِ.» به راستی که آنان صفات خدا هستند.

در واقعه‌ی کربلا، وقتی که امام حسین علیه‌السَّلام شهید شدند، بر پشت مبارک آن‌حضرت پینه‌هایی دیدند. از امام زین‌العابدین علیه‌السَّلام پرسیدند که این آثار چیست؟ فرمودند: از بس که همیان‌های (کیسه‌های) طعام و چیزهای دیگر را ایشان شب‌ها به دوش می‌کشیدند و می‌بردند درِ خانه‌ی بیوه‌زنان و کودکان یتیم و فقرا و مساکین. آن‌قدر این کار را کرده بودند که شانه‌ها و پشت مبارک ایشان پینه بسته بود.

در آن روایت شریفه در مورد واقعه‌ی خلقت که وجود مقدّس رسول اللّه صلَّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم به عمویشان عبّاس می‌فرمایند که انوار خمسه‌ی طیّبه علیهم‌السَّلام را خدای متعال خلق کرد و از هر کدام چیزی را آفرید، در مورد مقام نورانی سیّدالشّهدا صلوات‌الله‌علیه می‌فرمایند: «... ثُمَّ فَتَقَ نورَ وَلَدِی الحُسَینِ فَخَلَقَ مِنهُ الجَنَّةَ و الحورَ العِینَ...» «سپس (خدای متعال) نور فرزندم حسین را شکافت، پس از نور او بهشت و حورالعین را آفرید...» یک معنی این‌که بهشت از نور مقدّس امام حسین علیه‌السَّلام آفریده شده این است: بهشت مال امام حسین علیه‌السَّلام است. یک معنی این‌که از نور مبارک ایشان بهشت خلق شده یعنی این‌که: بهشت اصلاً حسینی است. در واقع، مقام نورانی ایشان خود ایشان است، چیزی جدای از ایشان نیست. حالا از آن نور مبارک، بهشت را خلق کرده‌اند؛ پس آن کسانی هم که حسینی هستند در عالَم، از وجود مبارک ایشان چیزی در آن‌ها هست.