کتاب درباره نقد

کتاب درباره نقد (گذری بر فلسفه نقد) با عنوان انگلیسی on Criticism، نوشته نوئل کارول با ترجمه صالح طباطبایی، اثری در حوزهٔ فلسفهٔ هنر و نقد هنری است که نشر نی در سال ۱۳۹۳ آن را منتشر کرده است. این کتاب به بررسی چیستی نقد، جایگاه آن در فلسفهٔ هنر و نسبت آن با ارزیابی آثار هنری می‌پردازد و تلاش می‌کند مرز میان نقد و دیگر گونه‌های سخن دربارهٔ هنر را روشن کند. کتاب دربارهٔ نقد برای علاقه‌مندان به فلسفهٔ هنر، منتقدان و دانشجویان رشته‌های مرتبط اثری قابل‌توجه به‌ شمار می‌آید. نسخهٔ الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب درباره نقد اثر نوئل کارول

کتاب دربارهٔ نقد اثری تحلیلی است که به فلسفهٔ نقد هنری می‌پردازد. نوئل کارول، نویسندهٔ کتاب، از چهره‌های شناخته‌شده در حوزهٔ فلسفهٔ هنر است و در این کتاب با رویکردی تحلیلی و انتقادی، به بررسی ماهیت نقد، کارکردهای آن و نسبتش با ارزیابی آثار هنری می‌پردازد. ساختار کتاب مبتنی بر طرح پرسش‌های بنیادین دربارهٔ نقد است: نقد چیست؟ چه تفاوتی با دیگر اشکال گفتار دربارهٔ هنر دارد؟ نقش ارزیابی در نقد چیست و چگونه می‌توان نقد را از تفسیر یا تاریخ‌نگاری هنر متمایز کرد؟

کتاب در قالبی پژوهشی و نظری نوشته شده و به‌جای تمرکز بر مکاتب خاص نقد، به‌دنبال تبیین شالوده‌های هر کاربست نقادانه است. نوئل کارول تلاش می‌کند با بررسی تاریخچهٔ نقد، جایگاه آن را در فلسفهٔ هنر معاصر بازتعریف کند و نشان دهد که نقد، به‌ویژه نقد ارزیابانه، چه نقشی در فرهنگ و هنر امروز دارد. کتاب دربارهٔ نقد با طرح مباحثی مانند تفاوت نقد با تفسیر، اهمیت ارزیابی مستدل و نقش منتقد در جامعهٔ هنری، هم به دغدغه‌های نظری و هم به مسائل عملی نقد می‌پردازد.

خلاصه کتاب درباره نقد

کتاب دربارهٔ نقد به بررسی بنیادین نقد هنری و جایگاه آن در فلسفهٔ هنر می‌پردازد. نویسنده، نوئل کارول، استدلال می‌کند که نقد هنری در اصل مبتنی بر ارزیابی است و این ارزیابی باید بر دلایل منطقی و مستدل استوار باشد. او نقد را از دیگر اشکال گفتار دربارهٔ هنر، مانند تاریخ‌نگاری یا تفسیر صرف، متمایز می‌داند و معتقد است که وجه ممیز نقد ارزیابی مستدل آثار هنری است. کارول در این کتاب به تاریخچهٔ فلسفهٔ نقد اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که در دهه‌های میانی قرن بیستم، نقد هنری به‌عنوان موضوعی محوری در زیبایی‌شناسی مطرح بوده است. او با بررسی دیدگاه‌های مختلف دربارهٔ نقد، از جمله نظریه‌های تفسیرمحور و رویکردهای سیاسی یا روان‌کاوانه، تلاش می‌کند نشان دهد که نقد صرفاً تفسیر یا تحلیل نیست، بلکه باید به کشف ارزش‌های آثار هنری و توضیح چرایی آن‌ها بپردازد.

در بخش‌های مختلف کتاب، نوئل کارول به ایرادها و انتقادهایی که به نقد ارزیابانه وارد شده پاسخ می‌دهد؛ از جمله اینکه آیا ارزیابی هنری ممکن است، آیا معیارهای کلی برای ارزش‌گذاری آثار وجود دارد و آیا نقد می‌تواند برون‌نگر و واقع‌نگر باشد یا صرفاً امری ذهنی و شخصی است. کارول با استدلال‌های فلسفی و مثال‌های متنوع، نشان می‌دهد که نقد هنری می‌تواند و باید مبتنی بر ارزیابی مستدل باشد و نقش منتقد کمک به کشف ارزش‌های آثار برای مخاطبان است. در نهایت، کتاب بر این نکته تأکید دارد که نقد هنری نه‌تنها برای فیلسوفان و منتقدان، بلکه برای همهٔ مصرف‌کنندگان فرهیختهٔ هنر اهمیت دارد و می‌تواند راهنمایی برای مواجههٔ بهتر با آثار هنری و انتخاب آگاهانه‌تر در دنیای متکثر هنر امروز باشد.

چرا باید کتاب درباره نقد را بخوانیم؟

این کتاب با تمرکز بر ماهیت نقد هنری و نقش ارزیابی مستدل در آن، فرصتی برای بازاندیشی دربارهٔ چیستی نقد و جایگاه آن در فرهنگ معاصر فراهم می‌کند. کتاب دربارهٔ نقد به‌جای ارائهٔ دستورالعمل‌های ساده یا خلاصه‌ای از مکاتب نقد، به بررسی ریشه‌ای و فلسفی نقد می‌پردازد و تلاش می‌کند مرز میان نقد، تفسیر، تاریخ‌نگاری و دیگر اشکال گفتار دربارهٔ هنر را روشن کند. خواندن این کتاب به مخاطب کمک می‌کند تا با مباحث بنیادین فلسفهٔ هنر و نقد آشنا شود، تفاوت نقد ارزیابانه با دیگر رویکردها را درک کند و به نقش منتقد و اهمیت ارزیابی منطقی در مواجهه با آثار هنری دیدی تازه پیدا کند. همچنین کتاب با پاسخ به ایرادها و انتقادهای رایج دربارهٔ نقد، زمینهٔ گفت‌وگویی انتقادی و عمیق دربارهٔ ارزش و کارکرد نقد هنری را فراهم می‌آورد.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعهٔ این کتاب برای دانشجویان و پژوهشگران فلسفهٔ هنر، منتقدان هنری، علاقه‌مندان به نقد ادبی و هنری و کسانی که دغدغهٔ فهم عمیق‌تر چیستی نقد و ارزیابی آثار هنری را دارند، مفید است. همچنین به کسانی که به‌دنبال درک تفاوت نقد با تفسیر یا تاریخ‌نگاری هنر هستند، پیشنهاد می‌شود.

درباره نوئل کارول

نوئل کارول (زادهٔ ۲۵ دسامبر ۱۹۴۷ در نیویورک) فیلسوف آمریکایی و از چهره‌های برجستهٔ فلسفهٔ معاصر هنر است. در سال ۲۰۱۶، وب‌سایت Leiter Reports: A Philosophy Blog او را در رتبهٔ ششم فهرست برترین فیلسوفان انگلیسی‌زبان هنر پس از سال ۱۹۴۵ قرار داد. او در زمینهٔ فلسفهٔ هنرهای گوناگون، از جمله ادبیات، نقاشی، تئاتر، رقص و به‌ویژه سینما و تلویزیون فعالیت می‌کند و یکی از نظریه‌پردازان اصلی رویکرد شناختی در تحلیل تصویر متحرک به شمار می‌آید. افزون‌براین، کارول در حوزه‌های نظریهٔ رسانه، فلسفهٔ تاریخ و فلسفهٔ هیجان‌ها نیز آثار تأثیرگذاری ارائه کرده است. وی مدتی روزنامه‌نگار بود و نویسندهٔ پنج فیلم مستند نیز بوده است. از سال ۲۰۰۷ تا کنون، او استاد ممتاز فلسفه در برنامهٔ فلسفهٔ مرکز تحصیلات تکمیلی دانشگاه شهری نیویورک بوده است.

کارول در سال ۱۹۶۹ از دانشگاه هافسترا در رشتهٔ فلسفه با مدرک کارشناسی فارغ‌التحصیل شد. سپس سه مدرک کارشناسی ارشد و دو دکتری در رشته‌های مطالعات سینما و فلسفه دریافت کرد. از سال ۱۹۷۲ تا ۱۹۸۸ به‌عنوان روزنامه‌نگار در زمینهٔ فیلم، تئاتر، اجرا و هنرهای تجسمی برای نشریاتی چون Chicago Reader ،Artforum ،In These Times ،Dance Magazine ،SoHo Weekly News و The Village Voice قلم زد. بسیاری از این نوشته‌های اولیه در کتاب Living in an Artworld (۲۰۱۱) گردآوری شده‌اند. او همچنین در دانشگاه‌های گوناگون در آمریکا و دیگر کشورها تدریس کرد و از سال ۲۰۰۷ تا کنون در مرکز تحصیلات تکمیلی دانشگاه شهری نیویورک به‌عنوان استاد ممتاز مشغول به کار بوده است. پیش‌تر نیز در دانشگاه‌های تمپل و ویسکانسین‌ـ‌مدیسن صاحب کرسی استادی بود و در دانشگاه‌هایی چون آکلند، کورنل، وسلین و کلمبیا تدریس کرد.

از مهم‌ترین آثار کارول می‌توان به کتاب‌های «درآمدی بسیار کوتاه بر شوخی»، «دربارهٔ نقد» و «هنر و قلمرو اخلاق» اشاره کرد. آثار او حوزه‌هایی چون زیبایی‌شناسی ژانر وحشت، فلسفهٔ هنر انبوه، نظریهٔ نقد هنری، تاریخ اندیشهٔ زیباشناختی، نقد نظریه‌های سینمایی مارکسیستی و روان‌کاوانه و دفاع از رویکردهای شناختی در مطالعات فیلم را در بر می‌گیرند.

کارول در مباحث کلیدی فلسفهٔ معاصر هنر نقش پررنگی داشته و گاه آغازگر گفت‌وگوهایی تازه بوده است. از موضوعاتی که دربارهٔ آن‌ها نظریه‌پردازی کرده می‌توان به تعریف هنر، نیت‌گرایی معتدل، اخلاق‌گرایی معتدل در هنر، رویکرد مبتنی بر محتوا در تجربهٔ زیباشناختی، الگوی غایت‌محور در نقد هنری، تلقی از درک زیبایی به‌مثابه داوری ارزشی، تعریف هنر انبوه و دفاع از ارزش شناختی هنر اشاره کرد. آثار او همچنین به مباحثی چون فلسفه‌ورزی از خلال آثار هنری، ماهیت هنر آوانگارد، اخلاق شوخی‌های نژادپرستانه، رابطهٔ هنر با هیجان و خلق‌و‌خو، روایت و داستان‌پردازی، ویژگی‌های رسانه‌ای در نقد و پیوند میان هنر و ایدئولوژی می‌پردازند.

در زمینهٔ فلسفهٔ فیلم، کارول با کتاب Mystifying Movies نقش مهمی در احیای رویکرد شناختی در مطالعات سینما داشت. او در آثار خود نظریه‌هایی دربارهٔ تعلیق، تدوین از دیدگاه شخصیت، مستند، تصویر زنان در فیلم، بازنمایی نژاد و قومیت، ژانرهای سینمایی، ارزیابی فیلم و سبک سینمایی مطرح کرده است.

دو کتاب دانشگاهی دربارهٔ اندیشه‌های او نوشته شده است: Noel Carroll نوشتهٔ هی‌ـ‌وون لی (۲۰۱۷) که به معرفی نظریه‌های او دربارهٔ هنر، روایت و رسانه می‌پردازد و به زبان کره‌ای منتشر شده و Noel Carroll and Film: A Philosophy of Art and Popular Culture اثر ماریو اسلوگان (۲۰۱۹) که جایگاه کارول را در فلسفهٔ فیلم و زیبایی‌شناسی معاصر بررسی می‌کند.

این کتاب یا نویسنده چه جوایز و افتخاراتی کسب کرده است؟

از افتخارات کارول می‌توان به عضویت در آکادمی آمریکایی هنر و علوم (۲۰۲۵)، دریافت بورس گوگنهایم (۲۰۰۲)، کسب عنوان استاد ممتاز فلسفه در دانشگاه شهری نیویورک (از ۲۰۰۷)، بورس دَنفورث (۱۹۶۹‌ـ‌۱۹۷۵) و جایزهٔ فیلدرمن در فلسفه از دانشگاه هافسترا (۱۹۶۷–۱۹۶۹) اشاره کرد. نوئل کارول تا کنون بیش از دویست مقاله و کتاب در زمینهٔ فلسفهٔ هنر، زیبایی‌شناسی و نظریهٔ رسانه منتشر کرده است.

بخشی از کتاب درباره نقد

«دلایل قابل عرضه برای نپذیرفتن جدایی‌ناپذیری ارزیابی از نقد گوناگون‌اند، و از جهت تعارض‌شان با این رأی که نقد بنا بر سرشت ذاتی‌اش ارزیابانه است، با یک‌دیگر متفاوت‌اند. در پاره‌ای موارد، کنارگذاشتن ارزیابی مبتنی بر این پندار است که ارزیابی لازمۀ نقد نیست یا اصلاً زائد است. بنا بر دیدگاه‌های دیگری، این‌که نقد ذاتاً ارزیابانه باشد مانعِ ثمربخشی آن می‌گردد و مستلزمِ امر مشکوک، ناروا، یا حتی ناممکنی است. اکنون نمی‌توانم امیدوار باشم که همۀ این چندوچون‌ها را دربارۀ اتحاد نقد با ارزیابی بررسی کنم، ولی خواهم کوشید که نمونۀ قابل ملاحظه‌ای از آن‌ها را مد نظر قرار دهم. وانگهی، برخی از این ایرادات نیازمند بحث مفصّل‌تر و کش‌دارتری است که در فصول آینده به آن پرداخته خواهد شد. در این بخش، با ارائۀ پاسخ‌هایی آغازین به پاره‌ای از ایرادات پرتکرار، تنها می‌کوشم با نهادن وظیفۀ آوردن حجت برعهدۀ مدعی، دلیل موجهی بر تقدم ارزیابی در نقد اقامه کنم.

احتمالاً یک دلیل در رد این رأی (که ویژگی ذاتی نقد، ازآن‌رو که به‌درستی نقد خوانده می‌شود، ارزیابی مستدل است) آن است که جای لحظۀ ارزیابی را به خطا تعیین کرده‌ام؛ یعنی پنداشته‌ام که ارزیابی از کارهای جنبی گوناگونی، چون وصف و تفسیر، نشئت می‌گیرد. ولی شاید بتوان بر این رأی پای فشرد که ارزیابی، در واقع، بسی پیش از آن کارها و، از این مهم‌تر، به‌شیوه‌ای روی می‌دهد که نمی‌تواند نقد را از سایر شکل‌های سخن (گفتمان کلامی) متمایز سازد. در نتیجه، ارزیابی برای وظیفۀ مفهومی‌ای که من به آن سپرده‌ام، کافی نیست.»