با کد تخفیف OFF30 اولین کتاب الکترونیکی یا صوتی‌ات را با ۳۰٪ تخفیف از طاقچه دریافت کن.

کتاب صلح امام حسن (ع)

نویسنده:راضی آل یاسین

مترجم:سیدعلی خامنه ای

انتشارات:انتشارات انقلاب اسلامی

دسته‌بندی:

امتیاز

۴.۰از ۴ رأیخواندن نظرات

۴٫۰

(۴)

خواندن نظرات

معرفی کتاب صلح امام حسن (ع)

کتاب صلح امام حسن (ع) (پرشکوه‌ترین نرمش قهرمانانهٔ تاریخ) نوشتهٔ شیخ راضی آل‌یاسین و ترجمهٔ آیت‌الله سید علی خامنه‌ای توسط انتشارات انقلاب اسلامی منتشر شده است. این کتاب اثری پژوهشی و تحلیلی دربارهٔ یکی از مهم‌ترین و بحث‌برانگیزترین مقاطع تاریخ اسلام است و با رویکردی تاریخی و تحلیلی، به بررسی زمینه‌ها، دلایل و پیامدهای صلح میان امام حسن (ع) و معاویه می‌پردازد و تلاش می‌کند تصویری دقیق و مستند از شخصیت و سیاست‌های امام حسن (ع) ارائه دهد. نسخه‌ٔ الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب صلح امام حسن (ع)

کتاب صلح امام حسن (ع) اثری ناداستان و پژوهشی است که به یکی از نقاط عطف تاریخ اسلام می‌پردازد. نویسنده، شیخ راضی آل‌یاسین، با تکیه‌بر منابع تاریخی و تحلیل‌های عمیق، به بررسی دوران خلافت کوتاه امام حسن (ع) و شرایط سیاسی و اجتماعی آن زمان می‌پردازد. کتاب صلح امام حسن (ع) در قالبی تحلیلی و مستند، تلاش می‌کند تصویری واقعی از شخصیت امام حسن (ع) و تصمیم تاریخی او برای صلح با معاویه ارائه دهد.

ساختار کتاب صلح امام حسن (ع) بر پایهٔ تحلیل وقایع تاریخی، نقد روایت‌های رایج و پاسخ به شبهات و ابهاماتی است که دربارهٔ این صلح در طول تاریخ مطرح شده‌اند. ترجمهٔ آیت‌الله العظمی خامنه‌ای (مد) نیز به غنای اثر افزوده و آن را به یکی از منابع مهم در حوزهٔ مطالعات تاریخ اسلام و سیرهٔ اهل‌بیت تبدیل کرده است. کتاب صلح امام حسن (ع) نه‌تنها به روایت رویدادها بسنده نمی‌کند، بلکه با نگاهی تحلیلی، زمینه‌های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی آن دوران را نیز بررسی می‌کند و تلاش دارد جایگاه واقعی امام حسن (ع) را در تاریخ اسلام بازنمایی کند.

خلاصه کتاب صلح امام حسن (ع)

کتاب صلح امام حسن (ع) با نگاهی موشکافانه به زندگی سیاسی امام حسن (ع) و شرایط اجتماعی و سیاسی پس از شهادت امام علی (ع) می‌پردازد. نویسنده ابتدا تصویری از شخصیت امام حسن (ع) و جایگاه او در میان مسلمانان ارائه می‌دهد و سپس به بررسی اوضاع سیاسی پس از رحلت پیامبر (ص) و چگونگی شکل‌گیری خلافت و اختلافات میان مسلمانان می‌پردازد. در ادامه، کتاب به تحلیل شرایطی می‌پردازد که امام حسن (ع) را در موقعیتی دشوار قرار داد؛ جایی که از یک‌سو با سپاهیان خسته و بی‌انگیزه و از سوی دیگر با دشمنی قدرتمند و سازمان‌یافته به نام معاویه روبه‌رو بود. نویسنده با بررسی دقیق منابع تاریخی، نشان می‌دهد که صلح امام حسن (ع) نه از سر ضعف یا عافیت‌طلبی، بلکه تصمیمی آگاهانه و مبتنی‌بر مصلحت امت اسلامی و حفظ دین بود. کتاب صلح امام حسن (ع) به شبهات و انتقاداتی که در طول تاریخ نسبت به این صلح مطرح شده، پاسخ می‌دهد و با تحلیل شرایط اجتماعی و روانی جامعهٔ آن روز، نشان می‌دهد که امام حسن (ع) با این تصمیم، راه را برای افشای چهرهٔ واقعی حکومت اموی و زمینه‌سازی قیام امام حسین (ع) هموار کرد. نویسنده تأکید می‌کند که این صلح، نقطهٔ عطفی در تاریخ اسلام بود که با تدبیر و دوراندیشی امام حسن (ع)، از نابودی کامل جبههٔ حق جلوگیری کرد و حقیقت را برای آیندگان روشن ساخت.

چرا باید کتاب صلح امام حسن (ع) را بخوانیم؟

کتاب صلح امام حسن (ع) با رویکردی تحلیلی و مستند، به یکی از مهم‌ترین و کمتر شناخته‌شده‌ترین مقاطع تاریخ اسلام می‌پردازد و تلاش می‌کند تصویری واقعی و بی‌پیرایه از شخصیت و سیاست‌های امام حسن (ع) ارائه دهد. خواندن این اثر، امکان آشنایی با زمینه‌های تاریخی و اجتماعی صلح امام حسن (ع) و پاسخ به بسیاری از شبهات و ابهامات رایج را فراهم می‌کند. همچنین، کتاب صلح امام حسن (ع) با بررسی دقیق منابع و تحلیل شرایط آن دوران، به مخاطب کمک می‌کند تا تصمیم امام حسن (ع) را در بستر واقعی خود درک کند و از سطح قضاوت‌های سطحی و کلیشه‌ای فراتر رود. این اثر برای کسانی که به دنبال فهم عمیق‌تر از تاریخ اسلام و سیرهٔ اهل‌بیت هستند، منبعی ارزشمند به‌شمار می‌آید.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعهٔ کتاب صلح امام حسن (ع) به علاقه‌مندان تاریخ اسلام، پژوهشگران حوزهٔ سیرهٔ اهل‌بیت، دانشجویان رشته‌های الهیات و تاریخ، و کسانی که دغدغهٔ فهم دقیق‌تر وقایع صدر اسلام و تحلیل تصمیم‌های راهبردی امامان معصوم را دارند، پیشنهاد می‌شود؛ همچنین، برای کسانی که با پرسش‌ها و شبهات دربارهٔ صلح امام حسن (ع) روبه‌رو هستند، این کتاب می‌تواند راهگشا باشد.

درباره شیخ راضی آل‌یاسین

شیخ راضی آل‌یاسین، پژوهشگر و عالم شیعه عراقی متولد ۱۳۱۴ قمری، از خاندان مشهور آل‌یاسین در کاظمین بود. او از شاگردان برجسته‌ای چون برادرش محمدرضا آل‌یاسین و محمدکاظم شیرازی به شمار می‌رفت. مهم‌ترین اثر او کتاب «صلح الحسن» است که به دلیل تحلیل عمیق و دقیق آن درباره صلح امام حسن (ع) مورد توجه بسیاری از اندیشمندان قرار گرفت. این کتاب در سال ۱۳۴۸ توسط آیت‌الله خامنه‌ای با عنوان «صلح امام حسن پرشکوه‌ترین نرمش قهرمانانه تاریخ» به فارسی ترجمه شد.

شیخ راضی در سال ۱۳۷۲ قمری در لبنان درگذشت و پیکرش به نجف منتقل و در کنار جدش به خاک سپرده شد.

آثار مهم شیخ راضی آل‌یاسین عبارت است از «صلح الحسن» (معروف‌ترین کتاب او که به تحلیل صلح امام حسن (ع) می‌پردازد.)، «اوج البلاغه» شامل خطبه‌های امام حسن (ع) و امام حسین (ع))، «تاریخ الکاظمیه فی القدیم و الحدیث» (کتابی درباره تاریخ شهر زادگاهش، کاظمین)، «دیوان جابر ابی‌النوادر» (گردآوری اشعار جابر بن عبدالحسین بغدادی) و «الغُرّه فی شرح الدرّه» (تحقیق و احیای اثری از شیخ عبدالنبی کاظمی در زمینه علم کلام).

درباره آیت‌الله سید علی خامنه‌ای

آیت‌الله سید علی خامنه‌ای، دومین رهبر جمهوری اسلامی ایران و از مراجع تقلید شیعه است. او متولد سال ۱۳۱۸ شمسی است و پیش از انقلاب اسلامی، به دلیل فعالیت‌های انقلابی علیه حکومت پهلوی، زندانی و تبعید شده بود. پس از انقلاب، مسئولیت‌هایی مانند ریاست‌جمهوری (دو دوره)، نمایندگی مجلس و امام جمعه تهران را بر عهده داشت و در سال ۱۳۶۸ به رهبری ایران انتخاب شد. از دیدگاه‌های مهم فقهی و سیاسی او می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: فقهی: حرام دانستن قمه‌زنی، توهین به مقدسات اهل سنت و استفاده از سلاح هسته‌ای، سیاسی: پیشنهاد برگزاری همه‌پرسی برای حل مسئله فلسطین، مطرح کردن نظریه «اقتصاد مقاومتی» در مواجهه با تحریم‌ها و حمایت از «جبهه مقاومت». او همچنین به ادبیات و تاریخ علاقه دارد و در شعر با تخلص «امین» فعالیت می‌کند. کتاب‌های متعددی بر اساس سخنان و اندیشه‌های او تألیف شده‌اند.

بخشی از کتاب صلح امام حسن (ع)

«فراموش نکنیم که او پیشوای روحانی‌ای بود که زنده ماندن و زیستن در این جهان را فقط تا آنجا میخواست که بتواند آن را پیشکش راه خدا و مایهٔ استفادهٔ خلق خدا و سرمشق اصلاح و احسان قرار دهد. در این صورت، گفته‌ها و حرفهای مردم را در جنب این معنویّاتی که در راه خدا و برای خدا است چه وزن و مقداری خواهد بود. پیشوا و امامی که باید با نیروی روحی خود، دیگران را به خیر رهنمون شود، هرگز به فکری جز این نمیگراید و فکر و ذکر و عاطفه‌اش جز بر محور ارادهٔ خدا و سیرهٔ پیامبر و عقیده و فکر صحیح دور نمیزند.

بدین جهت _ همچنان که گفتیم _ حیرتی که موجب سرگردانی و بلاتکلیفی شود نداشت، چون راه خدا نمایان و سیرهٔ رسول گرامی واضح است. ولی احساسی که از واقعیّت داشت تلخ و گدازنده بود.

و چه دشوار است که شرایط و اوضاع، کسی را بی‌اختیار و دست‌بسته به حالتی که خلاف میل او است سوق دهد. بحرانهای پی‌درپی بدو روکند و گره‌ها و عقده‌های به‌هم‌پیوسته او را احاطه نماید. این همان وضع استثنائی‌ای است که هرگز بدون سرگشتگی و اضطراب صورت نمی‌یابد و آدمی را در میانهٔ فعل و ترک و خوف و رجا نگاه میدارد. در چنین حالت و وضعیّتی بیش از همه چیز به تأمّل و تفکّر و متانت و پایداری احتیاج هست و در چنین بحرانی است که جوهر افراد و قدرت ذاتی آنان دارای نقشی دقیق و حسّاس است.

وه که این چه نفس باعظمت و چه روح آسمانی و بزرگی بود؟!

این همان نفس مطمئنّه‌ای بود که در هنگامهٔ هجوم بلیّات، خشنود و سرشار از رضایت به خدا بازمیگردد؛ به غیر او تکیه و اعتماد نمیکند و از غیر او رشد و هدایت نمیخواهد. این همان روح پاک و پیراسته‌ای بود که براثر سنگینی بار وظیفه، سستی و فتور نمیگرفت و درهرحال از حادثه‌ای که بدو روی آورده سرسخت‌تر و محکم‌تر میبود.

نشنیده‌ایم که در هنگامهٔ هجوم آن بلاهای سخت یکی از یارانش احساس کرده باشد که او اینک در پنجهٔ بلا و مصیبت گرفتار است. تمام آنچه از او به ظهور میرسید ثبات و تصمیم و استقرار بود. حتّی مناجات او با خدا نیز خود آیتی از پایداری و پیوند با خدا و تکیه و اعتماد به او بو»

نظری برای کتاب ثبت نشده است

بریده‌هایی از کتاب

او در رفتار خود با معاویه از روش پدرش پیروی کرد. و به‌راستی امام حسن در اوضاع و احوال خاصّی که او را احاطه کرده بود و با دشمنانی که داشت، نمودار کامل پدرش بود. گویی روزگار او قطعه‌ای از دوران امیرالمؤمنین بود که تا پس از وفات آن حضرت ادامه یافته بود.

Seyyed

در راه مکّه از مرکبش فرود آمد و پیاده به راه ادامه داد، در کاروان کسی نماند که بدو تأسّی نجوید و پیاده نشود، حتّی سعدبن ابی‌وقّاص که پیاده شد و در کنار آن حضرت به راه افتاد.

Seyyed

حسن به معاویه نوشت: امّا بعد! جاسوسانت را فرستادی؛ گویا مایلی دیدار کنیم! در این تردید ندارم. پس منتظر باش که آن روز دور نیست. شنیده‌ام که زبان شماتت گشوده‌ای به آنچه شیوهٔ خردمندان نیست که بدان شماتت کنند (اشاره به شادی کردن معاویه به وفات علی (علیه‌السّلام))؛ حالِ تو مناسب این شعر است: «به آن‌کس که در پی مخالفت با آن درگذشته است، بگو: تو نیز آمادهٔ آن‌چنان پیشامدی باش که گویی هم‌اکنون خواهد شد. ما آن‌چنانیم که هرکه از ما بمیرد، همچون کسی است که شب را در جایگاه شبانه به انتظار صبح به سر میبرد.»

Seyyed

‌«ای که نام علی را بردی! من حسنم و پدرم علی است؛ و تو معاویه‌ای و پدرت صخر است؛ مادر من فاطمه است و مادر تو هند؛ نیای من پیامبر است و نیای تو عتبه؛ جدّهٔ من خدیجه است و جدّهٔ تو فتیله. خدا لعنت کند از ما دو نفر آن را که نام و نشانش پست‌تر و اصل و تبارش ننگین‌تر و گذشته‌اش شرارت‌بارتر و سابقهٔ کفر و نفاقش بیشتر است!» راوی گوید: ‌«گروه‌هایی از اهل مسجد فریاد برآوردند: آمین.

Seyyed

اینها به حسن‌بن علی (علیه‌السّلام) به دیدهٔ یک رهبر شکست‌خورده نگریسته‌اند و فراموش کرده‌اند که دربارهٔ علل و موجبات این شکست _ یعنی آنچه آنها شکست میخوانند _ نیز بررسی‌ای به عمل آورند تا بفهمند آنچه واقع شد چیزی جز انعکاس وضع مردمی که حسن (علیه‌السّلام) بر آنان حکومت میکرد، نبود. سرمستی از بادهٔ فتوحات و پیروزی‌های جدید با همهٔ جلوه‌های زیان‌بخش این حالت، آن‌چنان بر نسلی که حسن (علیه‌السّلام) میخواست بر آن حکومت کند تاخته و آنان را فاسد ساخته بود که امید اصلاح مشکل مینمود، و گناه یک رهبر چیست اگر مردمش فاسد و سپاهیانش خائن و اجتماعش فاقد وجدان اجتماعی باشند؟!

Seyyed

با خود به گفت‌وگو پرداختند. یکی از آنان، درحالی‌که متعمّداً صدای خود را بلند میکرد، خطاب به دیگران گفت: «خوب شد، خدا به دست پسر رسول خدا خونها را حفظ کرد و فتنه را خوابانید و آرزوی صلح را برآورده ساخت.» این گفت‌وگو همان فتنه‌ای بود که بدان‌وسیله میخواستند صلح را به زور و جبر، به دست آورند.

Seyyed

«همانا آن دو امامند، بنشینند یا قیام کنند.». این حدیث به‌ظاهر همین اندازه میفهماند که آن دو امامند، لیکن در ورای این ظاهر پیشگویی صادقی نهفته است که به سیرهٔ این دو امام اشارت میکند و به زبان تلویح میفهماند که یکی از آن دو قیام خواهد کرد و دیگری خواهد نشست یا اینکه یکی از آن دو یا هریک از آن دو نوبتی قیام خواهد کرد و نوبتی قعود و در این هر دو حالت، امام و پیشوا است و مخالفت با سیرهٔ او جایز نیست.

Seyyed

ای اباسعید! اگر من از جانب خدای تعالی، امام و پیشوایم، نمیباید که نظر و رأی مرا در هرچه پیش میگیرم _ جنگ یا متارکه _ باطل انگارید، هرچند حکمت آن کار بر شما پوشیده باشد. نشنیده‌ای که خضر چون کشتی را سوراخ کرد و آن پسرک را کشت و آن دیوار را ساخت، موسی از کار وی خشمگین شد. چون حکمت آن کارها بر وی پوشیده بود. تا آنگاه که او موسی را از حقیقت آگاه ساخت و موسی راضی شد. من نیز همان گونه‌ام. شما بر من خشم گرفتید، چون حکمت کار مرا درک نکرده بودید. اگر من این کار را نمیکردم یک تن از شیعیان ما بر روی زمین جان به در نمیبرد، همه را میکشتند.

Seyyed

‌«حسن فرزند همان کسی است که هرجا میرفت مرگ نیز پابه‌پای او قدم برمیداشت. بچّهٔ شیر همانند او است و حسن نیز پدر خود را مثل و مانند است. اگر حلم و درایتش را بتوان وزن کرد باید گفت همچون «یَذْبُل» و «ثَبیر» است.»

Seyyed

یکی از این دو روایت، همین روایت است که مردم پس از شنیدن سخنان امام حسن از همه سو فریاد برآورده و خواستار امضای صلح شده‌اند و دیگری روایت شوریدن مردم بر امام حسن است در مدائن به‌عنوان اعتراض بر قبول و امضای صلح!

Seyyed

استراتژی های نظریه پردازی

حسن دانائی فرد

ارتقا روش ISPH با استفاده از دیدگاه ترکیبی اویلری - لاگرانژی در مسائل مهندسی آب

زهره حیدری

بازی سایه ها

مهسا ایمانی

تو قوی تر از آن چیزی هستی که فکرش را می کنی

جول اوستین

جریان شناسی اندیشه پست مدرن در ایران

جواد فاطمی تبار

لویی هجدهم اولین پادشاه مشروطه