کتاب بنویس تا زنده بمانی

معرفی کتاب بنویس تا زنده بمانی

کتاب الکترونیکی «بنویس تا زنده بمانی (کاربردهای نوشتن در زندگی روزانه)» نوشتهٔ میترا جاجرمی و با همکاری نشر «نسیم تحول» منتشر شده است. این کتاب به بررسی نقش نوشتن در بهبود کیفیت زندگی روزمره، خودشناسی و مدیریت احساسات می‌پردازد و با تمرین‌ها و مثال‌های متنوع، کاربردهای عملی نوشتن را برای مخاطبانش شرح می‌دهد. «بنویس تا زنده بمانی» در دستهٔ کتاب‌های خودیاری و نویسندگی خلاق قرار می‌گیرد. نسخه الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب بنویس تا زنده بمانی

این کتاب در دوره‌ای نوشته شده که توجه به سلامت روان و توسعهٔ فردی اهمیت بیشتری یافته است. نویسنده با تکیه بر تجربه‌های شخصی و پژوهش‌های علمی، تلاش می‌کند نشان دهد نوشتن فقط ابزاری برای نویسندگان حرفه‌ای نیست، بلکه هر فردی می‌تواند از آن برای مواجهه با چالش‌های زندگی، کاهش استرس و افزایش خودآگاهی بهره ببرد. «بنویس تا زنده بمانی» با زبانی بی‌تکلف و ساختاری ساده، به موضوعاتی مانند نوشتن درمانی، فهرست‌نویسی، روزانه‌نویسی، نامه‌نگاری و حتی وبلاگ‌نویسی می‌پردازد. کتاب با روایت داستان‌هایی از زندگی واقعی و تمرین‌های عملی، خواننده را به تجربهٔ نوشتن دعوت می‌کند. هر فصل به یکی از جنبه‌های کاربردی نوشتن اختصاص یافته و به مخاطب کمک می‌کند تا نوشتن را به بخشی از زندگی روزمرهٔ خود تبدیل کند. نویسنده تأکید دارد که نوشتن می‌تواند نقش یک مشاور همیشگی را ایفا کند و در مسیر رشد فردی و عبور از بحران‌ها یاری‌رسان باشد.

خلاصه کتاب بنویس تا زنده بمانی

پیام اصلی کتاب بر این ایده استوار است که نوشتن ابزاری قدرتمند برای خودشناسی، مدیریت احساسات و بهبود کیفیت زندگی است. نویسنده با مثال‌هایی از زندگی شخصی و روایت تجربه‌های دیگران، نشان می‌دهد که نوشتن می‌تواند به افراد کمک کند تا با خاطرات تلخ کنار بیایند، نشخوار ذهنی را کاهش دهند و احساسات منفی را تخلیه کنند. کتاب توضیح می‌دهد که نوشتن فقط مختص نویسندگان حرفه‌ای نیست و هر کسی می‌تواند از آن برای حل مشکلات روزمره، افزایش خلاقیت و حتی بهبود روابط استفاده کند. تمرین‌هایی مانند نوشتن دربارهٔ حوادث دردناک، فهرست‌نویسی، روزانه‌نویسی و نامه‌نگاری به عنوان راهکارهایی برای کاهش اضطراب، افزایش تمرکز و شفافیت ذهن معرفی می‌شوند. نویسنده تأکید می‌کند که نوشتن، ذهن را منظم می‌کند و به افراد کمک می‌کند تا اهداف و اولویت‌های خود را بهتر بشناسند. همچنین، کتاب به اهمیت شکرگزاری و ثبت داشته‌ها اشاره دارد و نشان می‌دهد که این کار می‌تواند نگرش فرد را نسبت به زندگی تغییر دهد. در نهایت، «بنویس تا زنده بمانی» نوشتن را به عنوان مهارتی همگانی و قابل یادگیری معرفی می‌کند که می‌تواند در مسیر رشد فردی و عبور از بحران‌ها نقش مهمی ایفا کند.

چرا باید کتاب بنویس تا زنده بمانی را خواند؟

این کتاب با تمرکز بر کاربردهای عملی نوشتن در زندگی روزمره، به مخاطب نشان می‌دهد که چگونه می‌توان از نوشتن برای مدیریت احساسات، کاهش استرس و افزایش خودآگاهی بهره برد. تمرین‌های ساده و قابل اجرا، روایت‌های واقعی و مثال‌های ملموس، «بنویس تا زنده بمانی» را به منبعی مناسب برای کسانی تبدیل می‌کند که به دنبال راهی برای بهبود کیفیت زندگی و رشد فردی هستند. همچنین، کتاب به افرادی که از نوشتن می‌ترسند یا نمی‌دانند از کجا شروع کنند، انگیزه و راهکار می‌دهد تا این مهارت را به بخشی از زندگی خود تبدیل کنند.

خواندن کتاب بنویس تا زنده بمانی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای افرادی مناسب است که به دنبال راهی برای مدیریت احساسات، کاهش نشخوار ذهنی و افزایش خودشناسی هستند. همچنین، برای کسانی که با بحران‌های زندگی مانند فقدان، جدایی یا استرس‌های روزمره دست‌وپنجه نرم می‌کنند و به دنبال ابزاری برای تخلیهٔ ذهن و آرامش هستند، مفید است. نویسندگان تازه‌کار و علاقه‌مندان به نویسندگی نیز می‌توانند از تمرین‌ها و راهنمایی‌های کتاب بهره ببرند.

فهرست کتاب بنویس تا زنده بمانی

- فصل اول: نوشتن درمانی به نقش نوشتن در مواجهه با حوادث دردناک و تأثیرات جسمانی و روانی آن می‌پردازد. تمرین‌هایی برای نوشتن دربارهٔ خاطرات تلخ و برنامهٔ نوشتن چهارروزه ارائه می‌شود.- فصل دوم: فهرست‌نویسی اهمیت فهرست‌نویسی در خودشناسی، انتخاب رشته و هدف‌گذاری را بررسی می‌کند. تمرین‌هایی برای نوشتن فهرست‌های شکرگزاری، اهداف و عادت‌ها آورده شده است.- فصل سوم: شروع نوشتن به ترس از نوشتن، تمرین‌های کلمه‌نویسی و رونویسی می‌پردازد و راهکارهایی برای ایجاد عادت نوشتن ارائه می‌دهد.- فصل چهارم: روزانه‌نویسی دربارهٔ صفحات صبحگاهی، یادداشت‌های روزانه و ایده‌هایی برای خلاقانه‌تر نوشتن صحبت می‌کند.- فصل پنجم: نامه‌نویسی کاربردهای مختلف نامه‌نویسی مانند نامه به خود، خدا، بخشش و قدردانی را شرح می‌دهد.- فصل ششم: وبلاگ‌نویسی اهمیت وبلاگ‌نویسی در رشد فردی، معرفی مهارت‌ها و گسترش روابط اجتماعی را بررسی می‌کند.- فصل هفتم: تمرینک‌ها مجموعه‌ای از تمرین‌های کوتاه و کاربردی برای تقویت مهارت نوشتن و برنامه‌ریزی روزانه ارائه می‌شود.- فصل هشتم: مثلث شفابخش نوشتن سه تمرین مهم برای تخلیهٔ ذهن و رسیدن به آرامش معرفی می‌شود.- فصل نهم: سخن پایانی جمع‌بندی مطالب و تأکید بر اهمیت استمرار در نوشتن.در پایان کتاب، واژه‌نامه و منابع نیز آمده است.

بخشی از کتاب بنویس تا زنده بمانی

«این پیامی بود که برادرم در ساعت ۷:۴۵ دقیقه روز چهارشنبه بیستم اسفندماه سال ۱۳۹۵ برایم فرستاد. فوت ناگهانی مادربزرگم بدون هیچ بیماری زمینه‌ای قبلی، شوک بزرگی به من وارد کرد. روز قبل از فوتش خبردار شدیم که مادربزرگم سکته‌ی قلبی کرده و در بیمارستان بستری است. اما دکترها گفتند: چیز مهمی نیست و خطر رفع شده است. اما ساعت سه نیمه شب مادربزرگم در خواب چشم از جهان فروبست و ما را تنها گذاشت. آن زمان اوج کرونا بود. مادربزرگ و پدربزرگم در شهر مشهد زندگی می‌کردند و به خاطر کرونا مدت‌ها بود که آن‌ها را ندیده بودم. من حتی فرصت خداحافظی با مامانی عزیزم را پیدا نکرده بودم و این موضوع به شدت مرا عذاب می‌داد. در ظاهر چیزی بروز نمی‌دادم. شاید چون نمی‌خواستم اندوه مادرم را بیشتر کنم اما از درون در حال فروپاشی بودم. به شدت کم‌خواب شده بودم. ساعت‌ها به خاطراتم با مادربزرگم فکر می‌کردم و اشک‌هایی که در طول روز در دلم تلنبار شده بود؛ در این ساعات از چشم‌هایم سرازیر می‌شد. حدود ساعت سه نیمه شب به خواب می‌رفتم اما چه خوابی! مدام کابوس می‌دیدم و از خواب می‌پریدم. من به‌واسطه‌ی تحصیل در رشته‌ی پزشکی، مرگ‌های بسیاری را دیده بودم و با مرگ بیگانه نبودم. اما در برابر مرگ مادربزرگم کم آوردم. تازه متوجه شدم که موضوع عزیزانم بسیار دور است و فقط برای دیگران اتفاق می‌افتد. نمی‌توانستم با این موضوع کنار بیایم. همیشه بغض در گلویم بود و با کوچک‌ترین یادآوری، اشک‌هایم سرازیر می‌شد. فقط مثل یک ربات سر کار می‌رفتم اما چون کارم را دوست نداشتم و از انجام آن لذت نمی‌بردم، کمکی به بهبود وضعیتم نمی‌کرد. اهل درددل با دوستانم هم نبودم. هیچ وقت نتوانستم با کسی به حدی صمیمی شوم که بتوانم از عمیق‌ترین احساساتم با او سخن بگویم. تنها چیزی که کمی اوضاع را برایم قابل تحمل می‌کرد، خواندن کتاب بود. سعی می‌کردم با خواندن کتاب‌های جنایی، ذهنم را درگیر ماجرای کتاب و حل مسئله‌ی آن کنم تا به رخداد تلخ مرگ مادربزرگم کمتر فکر کنم. اما این‌کار یک راه حل موقتی بود. چون به محض اینکه کتاب را کنار می‌گذاشتم، فکرکردن به موضوع با شدت بیشتری برمی‌گشت. تا اینکه در یک کارگاه با عنوان (بداهه‌نویسی) شرکت کردم. در این کارگاه دو ساعت با هم نوشتیم.»