کتاب خواهش می کنم، متشکرم

معرفی کتاب خواهش می کنم، متشکرم

کتاب الکترونیکی «خواهش می‌کنم. متشکرم» (Please. Thank You) نوشتهٔ ویلما کاستتی با ترجمهٔ ژینا رحیمیان و تصویرگری استفانیا گروتی توسط انتشارات بازی و اندیشه منتشر شده است. این کتاب در دستهٔ ادبیات کودکان و نوجوانان قرار می‌گیرد و به موضوع آداب معاشرت، احساسات و هیجان‌ها می‌پردازد. هدف اصلی کتاب، آموزش مهارت‌های ارتباطی و بیان احساسات به زبان ساده برای کودکان است. نسخه الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب خواهش می کنم، متشکرم

این کتاب با تمرکز بر مفاهیم پایه‌ای ارتباط انسانی، تلاش می‌کند تا کودکان و نوجوانان را با اهمیت بیان احساسات و نیازها آشنا کند. «خواهش می‌کنم. متشکرم» در فضایی تصویری و رنگارنگ، به مخاطب نشان می‌دهد که چگونه می‌توان احساسات را به شیوه‌ای سالم و بدون خشونت ابراز کرد. نویسنده با الهام از آموزه‌های مارشال روزنبرگ و ارتباط بدون‌خشونت، به اهمیت ارزش‌هایی چون احترام، همکاری و همدلی می‌پردازد. کتاب در قالب داستان‌ها و مثال‌های ساده، به کودکان کمک می‌کند تا زبان طبیعی خود را دوباره کشف کنند و یاد بگیرند چگونه نیازهای خود و دیگران را بشناسند و بیان کنند. این اثر در دوره‌ای نوشته شده که توجه به مهارت‌های ارتباطی و هوش هیجانی در آموزش کودکان اهمیت ویژه‌ای یافته است. تصویرگری‌های استفانیا گروتی نیز فضای کتاب را برای مخاطبان خردسال جذاب‌تر می‌کند و پیام‌های کتاب را ملموس‌تر جلوه می‌دهد.

خلاصه کتاب خواهش می کنم، متشکرم

این کتاب داستانی نیست و ساختار آن بر پایهٔ آموزش و تمرین مهارت‌های ارتباطی برای کودکان بنا شده است. پیام اصلی کتاب بر اهمیت بیان احساسات و نیازها به شیوه‌ای صادقانه و بدون خشونت تأکید دارد. نویسنده توضیح می‌دهد که همهٔ انسان‌ها، فارغ از سن و فرهنگ، نیاز دارند احساسات خود را بشناسند و بتوانند آن‌ها را به دیگران منتقل کنند. کتاب با مثال‌هایی از زندگی روزمره، مانند درخواست اجازه برای برداشتن وسایل دیگران یا ابراز خوشحالی از همکاری، به کودکان نشان می‌دهد که چگونه می‌توانند با گفتن «خواهش می‌کنم» و «متشکرم» ارتباطی سالم‌تر و مؤثرتر برقرار کنند. همچنین، به مخاطب یادآوری می‌شود که بسیاری از رفتارهای ناخوشایند یا انتقادی دیگران نیز ریشه در نیازهای برآورده‌نشده دارند و می‌توان با همدلی و درک متقابل، این نیازها را شناسایی و به آن‌ها پاسخ داد. کتاب تلاش می‌کند تا کودکان را به سمت بازگشت به زبان طبیعی و صادقانهٔ خود سوق دهد و آن‌ها را تشویق می‌کند که احساسات و نیازهایشان را بدون قضاوت و برچسب‌زدن بیان کنند.

چرا باید کتاب خواهش می کنم، متشکرم را خواند؟

این کتاب با زبانی ساده و مثال‌های ملموس، به کودکان و والدین کمک می‌کند تا مهارت‌های ارتباطی مؤثرتری را در زندگی روزمره به کار بگیرند. آموزش بیان احساسات و نیازها، همدلی با دیگران و درک ریشه‌های رفتارهای مختلف، از جمله دستاوردهایی است که مطالعهٔ این اثر به همراه دارد. همچنین، تصویرگری‌های جذاب و فضای رنگارنگ کتاب، یادگیری این مفاهیم را برای کودکان لذت‌بخش‌تر می‌کند.

خواندن کتاب خواهش می کنم، متشکرم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای کودکان و نوجوانانی مناسب است که می‌خواهند مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی خود را تقویت کنند. همچنین والدین، مربیان و معلمانی که دغدغهٔ آموزش آداب معاشرت، بیان احساسات و حل تعارض‌ها را دارند، می‌توانند از این کتاب بهره ببرند.

فهرست کتاب خواهش می کنم، متشکرم

- مقدمه: معرفی اهمیت ارتباط و بیان احساسات در زندگی روزمره و نقش آن در روابط انسانی.- زبان طبیعی ما انسان‌ها: توضیح دربارهٔ احساسات و نیازها و نحوهٔ ابراز آن‌ها به صورت طبیعی و بدون خشونت.- یادگیری زبان طبیعی: بررسی چگونگی از دست دادن زبان طبیعی در بزرگسالی و راه‌های بازگشت به آن.- مثال‌هایی از زندگی روزمره: ارائهٔ نمونه‌هایی برای بیان احساسات و نیازها در موقعیت‌های مختلف مانند خانه، مدرسه و محل کار.- اهمیت همدلی و درک متقابل: تأکید بر شنیدن نیازهای دیگران و پاسخ به آن‌ها به جای قضاوت و برچسب‌زدن.- جمع‌بندی: تشویق به تمرین مهارت‌های ارتباطی و بازگشت به زبان طبیعی و صادقانه.

بخشی از کتاب خواهش می کنم، متشکرم

«ما احساس‌ها و نیازها را با گفتن کلمه‌ها یا بدون آن‌ها در میان می‌گذاریم:نیاز به توجه دارمدوست دارم درکم کنیدهیجان زده‌امفرقی هم نمی‌کند چه در مورد دیگران باشد چه در مورد خودمان. و این دریافت یا شنیدن چیزی است که در درون دیگران زنده است. یعنی احساس‌ها و نیازهای آن‌ها. حتی وقتی هر کدام از این احساس‌ها و نیازها به شکلی ابراز شده‌اند که برای ما ناخوشایند است.چیزهایی مانند انتقاد، قضاوت اخلاقی، حمله، درخواست آمرانه و تحلیل.همهٔ ما با این روش طبیعی احساس‌ها و نیازهایمان را ابراز می‌کنیم. حداقل در ماه‌های اول زندگی‌مان این طور بوده است. هر لحظه احساسمان را به‌وضوح بیان می‌کردیم که در درونمان از زندگی راضی هستیم یا نه. متأسفانه وقتی بزرگ می‌شویم، خیلی از ما روش‌های دیگری برای برقراری ارتباط یاد می‌گیریم... به جای کلمه‌هایی که نیازهای برآورده شده و نشدهٔ ما را ابراز کند، کلمه‌هایی یاد می‌گیریم که به خودمان و دیگران برچسب می‌زند.»